Negatieve test... wat positief is... denk ik

Na al een week of 2 met gevoelige, zwaarder voelende borsten rond te lopen heb ik vanmiddag toch maar een test gedaan. 

Al dacht ik niet echt dat hij positief zou zijn. De mirena is 1 van de meest betrouwbare vormen van anti-conceptie en ik zie mezelf niet als een uiterst vruchtbaar persoon. Nu is het geen enorm gedoe geweest om zwanger te worden, maar we hebben toch een aantal maanden moeten neuken voor ons leven voordat ik zwanger was. Nou ja... niet letterlijk voor ONS leven, maar wel voor in ieder geval een leven.

Manlief vond het een mooie tijd.

Terug naar mijn borsten. Ze waren gevoelig. Zwaarder. Voller. Dat laatste was niet zo'n probleem nadat dochterlief 3 jaar lang tot de laatste druppel alles heeft leeg gedronken. En leeg zijn ze.

Dus ik stond elke keer voor de spieger. Zijn ze groter? Zwaarder? Voelen ze zwaarder aan? Manlief toonde zich erg behulpzaam. 

Google is a mothers best friend en ook google beaamde dat gevoelige borsten op een zwangerschap konden duiden. Duh!

Google beweerde ook, en dat wist ik weer niet, dat de mirena ervoor kan zorgen dat je borsten gingen groeien, waarbij ze wat gevoelig konden worden. Er waren zelfs ervaringsverhalen van dames die van A naar C gingen met behulp van een mirena. Wauw!

Ik probeerde me voor te stellen hoe ik er van de zomer uit zou zien, de laatste 10 zwangerschapskilo's afgevallen EN een pronte cup C, rond en vol en stevig. Het beviel me wel.

Toen probeerde ik me voor te stellen hoe ik eruit zou zien als ik zwanger zou zijn en zo rond de zomer zou bevallen.

Ik probeerde me voor te stellen hoe zo'n klein ukje ons inmiddels harmonieuze gezin zou verstoren.

Dat ik over een ruim half jaartje niet alle tijd had wanneer de kinderen naar school gaan (sport, studie of netflix?), maar opnieuw de mallemolen in ga van spuitluiers, onbegrijpelijke huilbuien, en gebroken nachten (Sien slaapt welgeteld al 5 nachten door!). 

Maar ook.... dat mijn dan bijna 6-jarige liefdevol zou moederen. Want we weten dat een baby van mij niet veel hoeft te verwachten. Ik ben best een leuke moeder om te leren fietsen, om samen wat te bakken, om uit te leggen waar de melk vandaan komt: 'Kom, we gaan even langs de boer dan kan mama het laten zien!'.... maar ik ben geen leuke moeder wanneer je een hulpeloze baby bent, alleen kan drinken, huilen en poepen. Dat weet ik. En ik heb niet de illussie dat ik het bij een 3e baby wel kan. Ik ben gewoon niet goed in zelfopoffering. Punt.

Toch heeft het idee dat er zomaar een nieuw wezentje in je groeit, iets magisch.

Dus toch maar een test. Al was het alleen maar om het uit mijn hoofd te zetten. En omdat ik geen alcohol meer durfde te drinken.

Tijdens het doen van de test, dat proces begint eigenlijk in de winkel al, somde ik alle nadelen op. 

Stel dat.... dan kan ik dit niet meer doen. 

Stel dat.... dan is het voorlopig niet meer zo. 

Tijdens de uitslag (negatief), voelde ik even helemaal niks. Ik voelde geen opluchting (echt waar, die mirena zit er niet voor niks, ik wil ECHT geen baby meer), maar ik voelde ook geen teleurstelling. Er was gewoon even niks. Neutraal. Leegte. 

Inmiddels is er vooral vrede. Het is goed zo. Het is zelfs beter. Ik ben geen type moeder voor een groot gezin. Ik ben geen babymama. Een 3e kindje zou mij niet gelukkiger maken. Wellicht ook niet minder gelukkig, maar zeker niet gelukkiger.

Maar toch... het zal iets vrouwelijks zijn, wellicht zelfs iets menselijks, om je maar te willen voortplanten. Keer op keer op keer, om de aarde te bevolken en je oude dag veilig te stellen. Of zoiets.

Nu de toestand van mijn borste niet samenhangt met een zwangerschap is er maar 1 conclusie over. Ik word morgen wakker met een cup dubbel D.