Door en on-hold

We ervaren de emotionele belasting van het traject als erg zwaar en de laatste mislukte poging deed ons bijna de das om. Het wordt met de poging moeilijker om hoop te houden, energie te vinden voor leuke dingen samen doen en aardig tegen elkaar te doen... De focus ligt zo erg op het ene droom van ons om zwanger te worden dat we vergeten zijn om te 'leven'. Voor een buitenstaander draait alles gewoon door bij ons want we werken beide door, hebben een verbouwing achter de rug, gaan op vakantie etc maar alles is anders... We zijn gewoon vergeten om te genieten. Het voelt alsof ons leven stilstaat. En dat is met name bij mij merkbaar.
De focus ligt teveel op het zwanger worden. Mijn vriend wil dat niet meer. En ik ook eigenlijk niet, al is bij mij de drang om door te gaan met het traject aanwezig (de hele tijd geweest). Ik wil onze kansen volledig benutten. En niet achteraf met de lege handen komen te staan en me af te vragen of we er alles aan hebben gedaan...
Alleen als je samen bent, dan is niet alleen je eigen gevoel belangrijk, maar ook die van je partner. We hebben een rustperiode overwogen, maar dat voelt niet geod voor ons. We willen doorgaan met het traject maar meer in stilte... Plannen maken voor hier en nu, niet alleen plannen voor als het kindje zou komen. Ik weet het niet hoe het ons afgaat... We gaan het gewoon proberen!