ADHD en labels

Ik heb een zoon van 5. Oké hij is druk, ofwel hyperactie, friemelig en wiebelig. Laat dat nou zijn kleinste 'probleem' zijn want in deze fase van zijn leven kan hij naar hartelust zijn beweging kwijt. Behalve in de kring, of de bios, een wachtkamer, o ja de auto.
Ik merk dat dit soort gedrag getypeerd wordt met ADHD, als ik zeg dat mijn zoon na bijna een jaar wachttijd in een screening is aangekomen voor misschien, ADHD, of iets anders dan hoor ik vaak 'iedereen heeft tegenwoordig ADHD'
Dit zal een veelgebruikte uitspraak zijn in menig kringgesprek tijdens verjaardagen. Hetzelfde als van koolhydraten wordt je dik...
Toch voel ik het als onbegrip, ergens weten die mensen niet waar ze het over hebben want bij ons voelt het helemaal niet als iedereen heeft tegenwoordig Adhd (of iets anders)
Ik zoek juist vaak herkenning maar vind die niet!

Of bedoelen ze dat alle kinderen druk zijn? Druk is het probleem dus geen eens. Het probleem is o
A.het impulsieve gedrag waardoor soms gevaarlijke situaties ontstaan en of dingen kapot gaan. Verjaardagspartijtjes een negatieve ervaring met vriendjes oplevert of elke dag dikwijls straf krijgt.
Hij is chaotisch, vind ik wel schattig, net mama denk ik dan. Maar op school vliegt hij van de een naar de andere activiteit. Behalve als hij door iets gegrepen wordt.

Als ik lees dat een diagnose van ADHD voor ouders een excuus is voor het gedrag van hun kind. Of waarom de opvoeding niet lukt gaan me haren overeind staan. Mijn oudste krijgt ontzettend veel aandacht in de opvoeding. Er gaat veel tijd zitten in de begeleiding met aankleden maar het meeste energie gaat bij mij toch naar het opvangen van de driftbuien. Op school zeggen ze hij is zo beleefd in zn manieren daar kunnen kinderen een voorbeeld aan nemen. Daar ben ik dan even blij om. Het volgende moment alweer ongerust omdat er een boel verteld wordt dat niet goed gaat.
En als ouder zoek ik geen excuus, ik denk dat ik als zoveel ouders bij mezelf te rade ga en me afvraag waar gaat het mis.

Dan is er nog een kindje onder van drie en half die fluitend tot dusver door het leven gaat. Stiekem voel ik dan opluchting, 'het ligt toch niet helemaal aan mij, bijvoorbeeld dat mn opvoeding tekort schiet.

Het is niet niets om je kind te zien worstelen, natuurlijk hoeft niet alles op rolletjes te lopen, maar het zou fijn zijn als er een balans te vinden is tussen persoonlijke succes en negatieve ervaringen.
Gek om te zeggen, maar eigenlijk vanaf geboorte af aan worstelt hij met leeftijdsgebonden probleempjes. Bij elke nieuwe fase lijkt hij iets mee te sleuren wat zijn functioneren belemmerd.

In mijn situatie hoor ik ook vaak hij heeft zoveel meegemaakt en dan is het gek dat ik als moeder zeg dat dat er nauwelijks mee te maken heeft. Een van de vragen is waarom reageert hij meer dan een ander op veranderingen. Ik geloof niet dat er een traumatische scheiding heeft plaatsgevonden. Ook nu niet met zn stiefvader. Hij praat erover op zn niveau en ik merk niks verontrustends. Het zijn vaak de kleine dingen die niet gaan zoals hij had gedacht waardoor hij nogal over de rooie gaat.

Hopelijk heb ik niemand tegen de borst gestoten, dit was een bericht van een moeder die vandaag een gedragscore lijst van haar kind onder ogen kreeg en schrok.
Daar zwart op wit stond waar hij tegen aanloopt en ik zou het misschien niet weg willen poetsen maar die hulp is zo ontzettend welkom.

En daar is een label of etiquette (ook van die modewoorden aangaande dit onderwerp) best heel welkom.
Een lichamelijke belemmering zie ik ook graag een naam hebben. Zo denk ik ook over ontwikkelingen en gedrag problematiek.