Oefenboelekes

Lieve dames,

Er zitten weer veel woorden in mijn vingers: tijd voor een blog!

En het onderwerp van deze editie: oefenboelekes.Voor alle duidelijkheid, dat klinkt misschien een beetje respectloos, of nonchalant, maar niets is minder waar.

Zelf heb ik al wel wat ervaring met kinderen en baby’s. Niet van mezelf, nog niet, maar ik kom uit een grote familie waar op tijd en stond al eens een nieuw leventje geboren wordt.  Ik ben al een beetje op de hoogte van de verschillende modellen van luiers, pampers en piesdoeken, alsook de verschillende wipstoeltjes, bijtringen en een heleboel moedertrucjes (bv.: omdat piesdoeken zo absorberend zijn, wordt er veel meer dan alleen…heu…  pies mee opgekuist). Van sommige boelekes herken ik hun gehuil zelfs: Honger? Kaka? Moetjes? Dit om maar te zeggen: ik begin behoorlijk mijn weg te kennen in babyland.

Bovendien hebben mijn vrienden en vriendinnen de reproductieve levensfase bereikt. Met de regelmaat van de klok valt er dus een kaartje in onze bus. Meestal gaan we die nieuwe baby ook eens bezoeken, om hem welkom te heten op deze wereld.

Mja, mijn vriend, dat is een ander verhaal. In zijn omgeving zijn er geen baby’s, zelfs niet op komst… Hij zal zelf voor zijn eerste babywonder moeten zorgen. Maar wat ons betreft is dat nog lang niet aan de orde. Zeker, er wordt over gepraat, maar het hoeft nog niet verder te gaan dan dat. Baby’s zijn nog een ver-van-zijn-bed show.  Omdat ik niet beter wist, dacht ik ook dat hij niets met kinderen had… en nogal tegen feestjes met veel gejoel op zou zien.

Plots was daar de dag dat hij aan de rest van de familie (en de kinderen) werd voorgesteld. En wat bleek? Die vriend van mij was direct verkocht! ’t Is te zeggen: mijn neefje (toen 2 jaar) had een tractor mee, en die twee hebben de hele namiddag gespeeld met elkaar. Met de tractor. Wel handig, zo konden ze op elkaar passen, terwijl ik met de mama kon tetteren! Ook bij de daaropvolgende bijeenkomsten bleek dat mijn vriend eigenlijk niets liever doet dan mee spelen met de kinderen. (punten scoren!) En ja, op de eerste babyborrel was het ook al prijs: er liepen daar nog koters rond, allemaal zusjes van de versgeperste baby, en die stalen één voor één zijn hart.  

En plots begon het. Op weg naar huis vroeg vriendjelief langs zijn neus weg: ”Wat vind je van …, als we een meisje krijgen, of …. voor een jongen?” Hmmm, dacht ik, zijn we nu echt al namen aan het zoeken?

Een feestje later, was er wederom een baby. En de mama had het druk, dus kreeg ik die baby in mijn handen gedrukt (ik blij, natuurlijk). “Oei, wat is dat nu? Wat riek ik hier? Tijd voor een nieuwe broek zeker?” Ik zag de mama van de bewuste baby al kijken met een blik van: ‘oh nee, ik heb nu eens twee minuten mijn handen vrij…’ dus ik zei: “maak u geen zorgen, ik ken dat, ik fiks dat wel!”

Dus sta ik recht en loop met baby en kakbroek naar de badkamer.  Iets moet de nieuwsgierigheid van mijn vriend getriggerd hebben, want hij volgde mij helemaal tot in de badkamer. Hij bleef wel wijselijk op een veilige afstand, toen ik aan de cruciale fase van mijn missie begon. Maar ik zag zijn grote ogen over en weer schieten: naar de baby, naar het billendoekje dat ik al had klaargelegd (eikes, ga je daarmee… ? Bweikes!), naar de knopjes van zijn romper die ik vlotjes lospeuterde (huh? Zitter er dáár knopjes?), hoe ik met een hand twee voetjes tussen mijn vingers klemde, zijn beentjes omhoog trok en een propere verse luier (hoe werkt dat ding eigenlijk?)onder zijn poepke legde, hoe ik met zijn beentjes wiebelde en toten trok om de baby te doen lachen (pffrrrgghmihihihhoMWAHAHAHA, uw gezicht!), en vooral, hoe ik tussen die trappelende beentjes de knopjes weer dicht en de broek over die gespreide teentjes gepriegeld kreeg. Ik zag mijn vriend kijken en kijken, hij was duidelijk alles aan het opslaan op zijn harde schijf.

Later moest diezelfde baby andere kleertjes aan, ik weet niet meer waarom. Ik had alweer een ander kindje vast, dus kreeg mijn vriend de taak om de enige zoon in het gezin aan te kleden.  En ik moet zeggen, voor een eerste keer ging dat niet slecht. Het boeleke begon wel na ongeveer 30 seconden al te huilen, en mijn vriend wist niet door welk gat het hoofd moest, maar hij liet zich niet van de wijs brengen en wriemelde vastberaden verder. Het moet gezegd: de baby had al zijn kleertjes juist aan, in de juiste volgorde (nog meer skill-points!).

De volgende uitdaging kwam er enkele weken later, toen we, vriend en ik, samen een namiddag gingen oppassen in de familie. We werden kort gebriefd, zoals ik het gewend was: spelen, eten (elk zeker 1 boterham op), slapen (de luier niet vergeten!), … Ok, dacht ik, dat kunnen we. Tot de mama zei: “Ah ja, we gaan om half zes op bezoek bij tante Huppeldepup, dus ze moeten tegen vijf uur proper gewassen zijn, haar gewassen, nagels gekuist, deftige kleren aan, de hele santenboetiek, je kent dat wel.”

Euh….. SLIK! Het bleek al een opgave om ze in bed te krijgen en er te houden voor een middagdutje. Vooral de jongste haalt graag deugnieterij uit en had totaal geen zin in een dutje. Maar bon, het is toch gelukt, en na een paar uur maakte ik ze wakker om ze op tijd onder de douche te krijgen. Waar vriend en ik eigenlijk de meeste stress voor hadden, bleek een eitje. Uitgeslapen kindjes werken natuurlijk graag mee, maar alweer bewees vriend zich een natuurtalent wat kindjes entertainen en aankleden betreft. Het nageltjes knippen liet hij aan mij over, en het lange haar vlechten ook, maar alle andere dingen improviseerde hij en dat ging verbluffend goed. Zo goed zelfs dat die twee sloebers proper gewassen en braaf in de zetel op hun mama zaten te wachten, een half uur op voorhand klaar. Toen de mama binnenkwam vroeg ze: “Wat hebben jullie die twee gegeven? Dat is mij nog nooit gelukt!” De borst van mijn vriend zwol op van trots, en we gaven elkaar een denkbeeldige high-five: YES, WE CAN!

Hoe meer de tijd vordert, hoe vaker we het erover hebben: kinderen. Hoeveel? Hoe noemen we ze? Waar gaan we wonen? Hoe voeden we ze op? Talen? Games?... Er zijn al vele aspecten de revue gepasseerd. En het valt op dat we heel verschillend zijn, maar op fundamentele vlakken overeen komen. Er zijn al namen beslist (of toch al 1, we zoeken nog een jongensnaam). We zijn er nog niet klaar voor, maar ik merk dat er voorbereidingen worden gemaakt. Er wordt ervaring opgedaan, er wordt geoefend.