Er is geen vrouwke zo arm...

Lieve babybytes vriendinnen, 

De euforie van vorige week (toen bleek dat ik veel meer afgevallen was dan ik durfde te hopen) duurde zo ongeveer tot het weekend…

Het was namelijk Maria-lichtmis, en op lichtmis geldt:

Er is geen vrouwke zo arm, of ze maakt haar panneke warm.

PANNENKOEKEN!!! JOEPIE!

Afijn, eigenlijk zijn wij niet katholiek, verre van zelfs. Maar, elk excuus op pannenkoeken te bakken is goed. Bovendien was mijn vriend jarig, en op verjaardagen eten wij nu eenmaal ook altijd pannenkoeken. En als ik nog een reden nodig had om pannenkoeken te bakken, dan had ik die wel verzonnen.

Dus daar stond ik dan, zaterdagochtend* vroeg, in de keuken, zonder melk. Ik heb nog getwijfeld om de pannenkoeken gewoon met bier te maken, zoals ik in mijn studententijd geleerd had (en wat overigens zeer lekkere en luchtige pannenkoeken oplevert), maar dan moest ik het beslag nog een half uur laten staan voor ik kon beginnen bakken en ik had al zo’n honger. Dus jas aan, schoenen aan, en naar de winkel voor melk.  Gelukkig woon ik in het stadscentrum en is er een kleine supermarkt op de hoek van de straat.

Na amper vijf minuten was ik al terug, mouwen opgestroopt om eraan te beginnen. Ik was nog niet helemaal goed wakker, … ik wist niet meer hoeveel bloem ik nu had afgewogen en of ik nu voor 2 of voor 4 eieren beslag aan het maken was… Maar, dankzij jarenlange pannenkoekenbakervaring kwam dat wel goed.

Vervolgens dacht ik: ik laat de pannen al goed warm worden op het vuur, want met een hete pan bak je betere pannenkoeken. Dus, ik zette mijn kleinste pan op het grootste vuur, vollenbak, en toen ik er een beetje boter in smolt, duurde het welgeteld 0,32 seconden voor die volledig bruin en zwart kleurde. Maar bon, een euvel dat gemakkelijk verholpen was door mijn twee pannen van plaats te wisselen en het vuur wat zachter te zetten.

Terwijl er dan uiteindelijk twee mooie ronde pannenkoeken in hun panneke lagen, dacht ik: “aha, ik kan ondertussen ook de tafel al dekken… ik moet toch een beetje wachten”. Dus ik nam borden, bestek, suiker, en liep met mijn armen vol naar de tafel. Ik zag dat de gordijnen nog dicht waren dus ik dacht: we zullen hier eens wat licht binnenlaten zie. En met al dat licht zag ik dat de kussens allemaal uit de zetel waren gevallen, de afstandsbediening op een vreemde plaats lag, de radio nog niet aan stond, mijn boek nog open lag, er nog een glas van gisteren op het salontafeltje stond en dat de dekentjes niet opgerold waren… Een tijdje later stond ik zelfvoldaan en met een grote glimlach naar mijn proper opgeruimd salon te kijken. Flink van mij!

Ineens viel mij te binnen dat ik eigenlijk met iets anders bezig was. Iets belangrijks…  Ik keerde op mijn schreden terug om te achterhalen wat dat nu weeral was, en kwam onderweg in de keuken twee zwarte pannenkoeken tegen (ik zei het al: niet goed wakker).

Op vroege ochtenden, en zeker als ik nog niets gegeten heb, bevindt mijn goede humeur zich op een zeer labiele evenwichtspositie. Het kleinste fijnste tegenslagje kan mijn humeur dan echt volledig doen omslaan en een zielig hoopje irrationele miserie van mij maken. Alzo geschiedde ook die bewuste zaterdagochtend na zien van mijn twee zwarte pannenkoeken. Ik jammerde: “allee zeg, nu kan ik al geen pannenkoeken meer bakken ook, of wa! Ze gaan allemaal mislukken, he, ik voel het! Ik zou beter nooit meer in de keuken komen, subiet ontploft alles hier nog door mij.”

Mijn lief lag nog in zijn bed, en ik hoorde hem giechelen tot in de keuken. Ik slenterde met lood in mijn schoenen naar hem toe, mij voorbereidend op de pijnlijke boodschap die ik hem te brengen had: alle pannenkoeken zouden mislukken, hij zou zijn verjaardag met droog brood moeten vieren. En dat hadden we ook al niet in huis, dus moest ik weer naar de winkel. Ach, zwaar leven…

Ik schooide voor een knuffel, en kreeg een dikke knuffel, zoenen overal en heel groot breed glimlachend gezicht in de plaats. Hij zei: “maak eerst een koffietje, smijt de aangebrande pannenkoeken weg, en doe gewoon verder”

Dat ik daar zelf nog niet aan gedacht had! (Je ziet, irrationeel, he)

Verse koffie, verse moed, verse pannenkoeken, mooi goud gekleurd. Ik dierf wel de keuken niet meer uit, schrik dat de pannenkoeken weer zouden aanbranden. Mijn lief heeft de tafel dan maar verder gedekt ( hij had misschien ook schrik dat ik ze weer zou laten aanbranden).

Het was lekker, en mijn lief beaamde dat. Fioew!

Het verhaal dat ik eigenlijk wilde vertellen is, dat ik in het weekend dus wat minder streng ben met wat ik allemaal eet. Pannenkoeken mogen. Maar toen ging ik bij m’n moeder langs, en daar lagen frangipannekes in de kast. En de volgende ochtend was er taart, verjaardagstaart, en toen we weer naar huis gingen was er lekker brood met veel kaas.

En dat heeft, volgens mij, een groot verschil gemaakt in het cijfer dat ik deze week op de weegschaal zag… Er is weer wat bij. En aangezien ik nog niet veel kwijt was, lijkt dat klein beetje erbij wel direct een grote stap achteruit….

Conclusie: niet opgeven! Voortdoen nondepatat! En misschien alleen op zondag wat minder streng zijn… (maar ik heb toch maar lekker pannenkoeken gegeten :p)

*Ja, ja, ik weet het, lichtmis is op 2 februari, maar op vrijdag eten wij al spaghetti, daar kunnen geen pannenkoeken meer bij.