Vermoeidheid

'De eerste maanden met een baby zijn zwaar, het eerste jaar met een baby zijn zwaar voor je relatie.'
Relatie? Welke relatie? We doen ons best om in de drukte met onze peuter en onze baby van vijf weken niet te veel langs elkaar heen te leven, elkaar af en toe in de ogen te kijken, een kus te geven. We zijn ons er bewust van, maar het zijt zo. Komt wel weer.
De vermoeidheid is zwaar. Onze baby slaapt goed, maar twee nachtvoedingen. Rond half elf/elf uur kan ik meestal naar bed dan duurt het nog in ieder geval een half uur tot het rustig genoeg word in mijn hoofd om in slaap te kunnen vallen. Rond één uur/ half twee wordt de baby wakker voor zijn eerste nachtvoeding. Drie kwartier later slaapt hij meestal weer. Dan weer een half uur nodig om in slaap te kunnen vallen. Tussen vier en vijf komt hij voor zijn tweede nachtvoeding. Dan begint mijn dag ook. Zodat mijn man nog even ongestoord kan slapen voor om zes uur zijn wekker gaat. Ik slaap nogal licht en word van elk geluidje wakker wanneer ik mijn oordoppen niet in heb. En die doe ik natuurlijk niet in wanneer de baby bij me slaapt.
Dan zijn er nog de nachten dat onze peuter wakker wordt en hulp nodig heeft bij het in slaap vallen.
We zijn allebei moe.
Ik ben overdag alleen thuis met de kinderen, intensief zat.
Mijn man werkt. Klinkt voor mij als vakantie. Alleen naar de wc kunnen wanneer je dat wilt, rustig koffie kunnen drinken, rustig een praatje kunnen maken met collega's etc. Natuurlijk is het geen vakantie, natuurlijk is het hard werken en onderschat ik de vermoeidheid van zijn dagen.
Afgelopen dag was voor mij extra intensief. Zaterdag hebben we de tweede verjaardag van mijn zoontje met familie gevierd. Hij had het erg naar zijn zin, mooi om te zien. Maar twee dagen erna moet hij nog bijkomen van de drukte, zit hij niet lekker in zijn vel. Hij wilde zelfs niet op stap samen, wat hij normaal erg leuk vindt, ook wanneer hij moe is. Dus poogde ik er thuis een rustig dagje van te maken. Vandaag had hij moeite met zijn emoties. Vanavond moest ik bijna overgeven. Wanneer ik echt heel moe ben dan geef ik wel eens over. Een goede nachtrust helpt, wat een grap.
Na een kwartier valt de baby met de eerste nachtvoeding weer in slaap. Wat een geluk. De baby slaapt samen met mijn man, dus ik geef de baby weer aan hem. Momenteel slapen we in andere kamers zodat we beiden nog wat echte slaap krijgen wanneer de baby bij de ander is. Voor mij een keer een meevaller, vaak zat ben ik ook anderhalf uur bezig. Want ik geef de baby pas terug wanneer hij slaapt. Wat voor mij een meevaller is, is voor mijn man een tegenvaller, dat was ik even vergeten in mijn misselijke vermoeidheid.
Mijn man reageerde helaas niet zo sportief. Erg gefrustreerd want blijkbaar bewoog de baby nogal veel vannacht. Hij werd luid. Ik maan hem tot stilte, want we willen onze peuter niet wakker hebben. En vraag hem, met lood in mijn schoenen, of ik langer wakker zal blijven met de baby. Blijkbaar was mijn vraagstelling niet naar wens en begon hij weer te luid te reageren. Maar ik 'mocht' naar bed. Ondertussen was ik verdrietig, zo uitgekafferd worden. Ik lig net in bed of ik hoor een gefrustreerde kreet. Gauw weer naar mijn man voor hij het hele huis wakker heeft. De baby bewoog en ik krijg hem aangereikt met veel boosheid. Zonder wat te zeggen loop ik met de baby weg, ga gefrustreerd en verdrietig in bed liggen. Moe en misselijk, wetend dat ik nog amper slaap ga krijgen. Zo zacht mogelijk huil ik, het is mij even te veel. De vermoeidheid en gemeen behandeld worden valt mij even te zwaar. Boos komt mijn man er aan lopen: ik mag niet huilen, dan kan hij niet slapen. Vervolgens loopt hij weer terug om te gaan slapen. Dit is niet bepaald troostend maar ik mag blijkbaar niet huilen. Mijn emoties moeten er toch uit, dus bijt ik maar op mijn hand, hopend zo het huilen tegen te kunnen houden of het in ieder geval voldoende te dempen. Heel gezond gedrag, wat kun je je eenzaam voelen. Na een kwartier komt mijn man weer terug, ik hoorde hem al woelen. Hij zegt kort sorry en komt de baby weer ophalen. Hij denkt dat ik ook wat zeg maar verstond mij niet goed. Dus ik zeg dat ik niets zei. 'O ik dacht dat je mij bedankte.' Dus voor de lieve vrede bedankt ik hem maar. Maar ik kon hem wel wat. Bedanken voor het uitgekafferd worden?
Ik lig weer alleen in bed, klaarwakker door alle commotie, een poging te doen tot slapen. En dan hoor ik de peuter roepen, wanneer het in slaap vallen niet zelf lukt roept hij om zijn papa. De peuter valt momenteel 's nachts het beste in slaap met mijn man. Ondertussen is het alweer vier uur, alleen de baby slaapt. Vannacht heb ik twee uur kunnen slapen. Ik ben moe. Mijn man is nog bezig met onze peuter. Wanneer die slaapt zal mijn man ook gaan slapen. Vandaag gaan we naar de kinderboerderij met oma, mijn zoontje wordt vandaag twee. Een hele onderneming met peuter en baby. Mijn man zal met zijn weinige slaap 'lekker vakantie kunnen houden op het werk'. Ik mag er weer een gezellige dag van proberen te maken, extra gezellig want het is een bijzondere dag.
Wens me succes ;)

(Normaal is mijn man lief, doet een hoop en klaagt bijna niet. Maar och wat kan hij ineens gemeen zijn wanneer hij moe en gefrustreerd is.)