Wat ik heb geleerd van mijn eerste zoontje
Onze eerste zoon, is een geweldige jongen waar ik veel van heb geleerd toen hij baby was.
Het was een tevreden baby die weinig huilde. Tot je hem neerlegde, dan was het binnen een paar seconden hartverscheurend huilen. Wanneer je hem oppakte was het zo weer goed. Hij had nabijheid nodig, veel nabijheid, overdag en 's nachts.
Overdag dronk hij ongeveer elke 45 minuten op zijn verzoek, hier werd hij meestal ook voor wakker. Elke 45 minuten het tepelhoedje pakken en mijn zoontje aanleggen. Snel dronk hij niet, hij was minstens 20 minuten bezig en regelmatig ook 45 minuten. Dit heb ik meerdere malen aangekaart bij het consultatiebureau. In plaats van dat ze mij aanraadden om een lactatiekundige in te schakelen, gaven ze het advies om hem twee uur te laten huilen van de honger. Ik vraag mij nu af of hij een te kort lipbandje of tongriempje heeft. Hij is bijna twee en zijn tong kan hij maar een klein stukje uitsteken. Zijn tong blijft afgerond, er komt geen puntje aan. Binnenkort gaat hij naar de tandarts, daar vraag ik het na. Laten huilen heb ik overigens nooit gedaan. Het oefende wel mijn geduld. Het beperkte mij ook, aangezien ik niet discreet kon voeden met het tepelhoedje en ik dit daarom niet openbaar durfde/wilde. Het heeft mij geholpen om uiteindelijk meer bij vriendinnen en familie langs te gaan. Daar kon ik hem afgezonderd of onder een doek voeden. Even vragen of ze bij het aanhappen een andere kant op wilden kijken. Contacten onderhouden ben ik nooit zo goed in geweest, maar in deze periode heb ik geleerd hoe ik dit moest doen. En dat mensen het leuk vonden om meer van mij te horen, ik wilde ze namelijk eerst niet storen/ze niet tot last zijn.
Mijn eerste zoontje had moeite met slapen. Hij sliep 30 a 45 minuten. Aan de borst in slaap gevallen, dan moest ik er naast blijven liggen of na een tijd lopen in de draagdoek. In de draagdoek deed hij één dutje van drie uur per dag, als ik geluk had. Slapend wegleggen was geen optie, dan werd hij wakker. Van (harde) geluiden ook, dan moest ik snel weer opstaan en een kwartier lopen, zodat hij bleef slapen. Ook hiervan leerde ik geduld.
In de nachten sliep hij samen met papa, vanaf een uur of 11 a 12, wanneer hij eindelijk sliep na het urenlange clusteren en het 'huiluurtje' tot een uur of 3 a 4. Met daartussen nog een nachtvoeding van minstens 20 minuten. Ik heb geleerd dat je best veel kan op weinig slaap.
Ik kreeg veel commentaar van mensen, ik voedde hem te vaak en hield hem te veel vast. Van dezelfde mensen kreeg ik te horen dat we zo'n tevreden en vrolijke baby hadden.
Het commentaar en de goed bedoelde adviezen ('laat hem toch huilen, daar leert hij van') maakten mij onzeker. Wat deed ik verkeerd dat hij zo moeilijk sliep en hij zo veel dronk? Laten huilen vond ik geen optie en dat was het enigste alternatief.
Na verloop van tijd durfde ik de goedbedoelde adviezen en het commentaar naast mij neer te leggen, te vertrouwen op mijn gevoel. Ik legde mij er bij neer dat hij zo veel nabijheid nodig had. Wanneer ik naar mijn zoontje keek zag ik hem gedijen, zo tevreden, zo vrolijk en goed aan het ontwikkelen. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en voelde acceptatie. Ik leerde van hem dat je bepaalde dingen beter gewoon kunt accepteren in plaats van je er tegen te blijven verzetten/te piekeren.
Ik heb zo veel geleerd van mijn eerste zoontje: geduld, zelfvertrouwen, contacten leren onderhouden, leren bepaalde dingen te accepteren, dat ik heel veel liefde voor één wezen kan voelen en zelfliefde.
Ondertussen hebben we een baby van drie weken, ons tweede zoontje. Hij drinkt elke twee a vier uur op zijn verzoek. Hij kan makkelijk slapen, mits hij geen krampjes heeft. Hij valt binnen een paar minuten terwijl ik met hem loop in slaap of valt tegen mij aan in bed in slaap. Na een minuut of tien kan ik hem slapend op zijn buik wegleggen. Een wereld van verschil. Ik ben benieuwd welke uitdagingen mij deze keer staan te wachten en wat mijn tweede zoontje mij als baby gaat leren.
Wat hebben jullie van jullie kind als baby geleerd?
reacties (21)