In volle verwachting

Nu ruim 37 weken zwanger en ik ben in volle verwachting. Mijn buik is erg vol en ik ben in volle afwachting.
Gek idee dat de bevalling elk moment kan beginnen, maar ook pas over een paar weken.
Meerdere keren per dag denk ik eraan. Ik heb dan ook regelmatig harde buiken en voorweeën. Wat niks zegt, want dat heb ik al weken. Maar toch hoop ik dan dat het nu wel het begin van de bevalling gaat zijn. Ik kijk er naar uit. Vooral om hem eindelijk in mijn armen te kunnen houden.
Ik heb vertrouwen in mijn lijf en de bevalling. Ik kan dit, mijn lijf is hier voor gemaakt. Ik heb een klein beetje vertrouwen in de verloskundigen. Wat al heel wat is, na de nare ervaring van de medische bevalling de vorige keer. Ik heb er sowieso vertrouwen in dat ze er alles aan zullen doen om mijn kindje veilig geboren te laten worden. De angst voor (onnodige) medische interventies heb ik nog wel. Bij de verloskundigen minder dan wanneer het medisch zou worden. Daar ben ik helaas het vertrouwen kwijt.
Het lijkt er op dat ik in ieder geval niet medisch word vanwege een te hoge bloeddruk zoals de vorige keer. En het lijkt er op dat ik met mijn verloskundige mag bevallen. Dat zou mooi zijn, een hele opluchting.
Ik ben benieuwd naar hoe deze bevalling gaat lopen. Vandeweek was ik opeens bang, heel bang. Het is ook niet niks, het idee dat er een baby uit je vagina gaat komen. Dat dat past. Langs het litteken van de knip van de vorige keer. De knip, de maandenlange pijn. Zou ik nog een knip krijgen? Pijn, zo veel pijn. Maandenlang.
De angst zat er ineens goed in, terwijl ik juist daarvoor nog zo veel vertrouwen had in mijn lijf.
Ik heb even bij mijn man uitgehuild. En gevraagd om bemoediging. Ik zeg wel eens tegen hem: 'Als je niks weet te zeggen is een knuffel vaak al genoeg.' Nu kreeg ik alleen een knuffel. Dus half grappend vroeg ik of hij dan echt geen bemoedigende woorden had. Maar nee, helaas niet. Maar wel een schouder en twee armen.
Ondertussen is het een paar dagen verder en heb ik er weer vertrouwen in, er zelfs een beetje zin in. Ik merk dat ik gezellig in contact sta met de baby, op een andere manier dan eerst. Vrediger, rustiger. Lastig te beschrijven. Maar ik ben er klaar voor. Nu nog wachten tot de baby er ook klaar voor is. Tot die tijd ben ik in volle verwachting.

(Voor degenen die net een knip gehad hebben oid. Mijn herstel was uitzonderlijk langzaam, aldus de verloskundige. Dus wees gerust, waarschijnlijk verloopt het bij jou een stuk voorspoediger 😉)