10 weken
Het leek wat beter te gaan qua misselijkheid, ik hoefde niet meer elke dag over te geven maar helaas de laatste paar dagen wel weer. Wat voel ik mij beroerd!
Ik krijg amper wat binnen en wat ik eet gaat er te vaak weer uit. Momenteel ben ik duizelig, voedsel tekort denk ik. Wat ik binnenkrijg gaat eerst naar de baby, dan naar de borstvoeding en wat 'over' is naar mij aldus de verloskundige. Met de borstvoeding stoppen is overigens geen optie voor mij. We genieten er beiden zo van en het geeft rust in mijn dag, en die rust heb ik hard nodig momenteel! Sinds een paar dagen slaapt de kleine (15 maanden) overdag alleen in zijn bedje. Tot nu toe lag ik naast hem in het grote bed wanneer hij sliep. Wanneer de kleine slaapt doe ik ook een dutje, heerlijk! Ik merk dat ik extra vermoeid bent door de zwangerschap. Het vergt toch flink wat van je lijf, hoe klein de baby nog maar is.
Mijn man doet zijn best maar kan naast zijn werk, het huishouden, de zorg voor de kleine 's avonds en de zorg voor mij 's avonds niet allemaal bijbenen. In de zwangerschap van de kleine heeft mijn moeder om de week een uurtje of twee in het huishouden geholpen. Ze is het niet echt eens met dat ik 'alweer' zwanger ben. Dat het mijn vierde zwangerschap is en ik één kindje in mijn armen kan houden en negativiteit over deze zwangerschap daardoor extra hard aankomt lijkt ze niet te beseffen. Ze doet alsof ze blij voor me is maar laat met kleine dingen merken dat ze het er niet mee eens is, ik ken haar goed dus daar prik ik zo doorheen. Ik voel mij zo beroerd en dat is niet makkelijk met een dreumes. Een beetje begrip van mijn moeder was wel prettig geweest. Hulp vraag ik niet van haar, maar af en toe een vriendelijk woord over de zwangerschap of de misselijkheid zou wel prettig zijn. Ik verwacht dat ze nog wel bij draait wanneer ze aan het idee gewend is. Tussen mij en mijn zus zit bijna 4 jaar, de ideale leeftijd wat haar betreft en dat had ik ook langer moeten wachten. Over een tijdje zal mijn buikje zichtbaar worden en ik verwacht dan een gedeelte van de liefde en blijdschap bij haar te gaan zien die ze ook bij de zwangerschap van mijn zoontje liet zien. Ze zal haar tijd nodig hebben, maar het doet mij wel zeer. Gelukkig hebben we verder een goede relatie met elkaar. Mijn vader reageerde vrijwel niet op het nieuws, na een kwartier vroeg hij of het wel gepland was. Van hem had ik al een vreemde reactie verwacht aangezien hij bij mijn zoontje toen ik het met dertien weken vertelde zei: 'Gaat het deze keer dan wel goed?' En bedankt pa, we hopen van wel en alles lijkt goed te gaan, maar zeker weten doe je het nooit.. Deze keer kreeg ik de volgende dag een appje dat hij overdonderd was door het nieuws maar erg blij voor ons is. Gelukkig heb ik ook leuke reacties gehad op ons blijde nieuws. Mijn oma kwam me huilend een knuffel geven. Niet corona proof maar zo'n knuffel vol emotie sla ik niet af. Mijn schoonouders waren ook vol emotie en mijn schoonvader gaf mij blij een kus op mijn wang, vreemd na een jaar lang op afstand gebleven te zijn. Van mijn zwager kreeg ik ook een berenknuffel en mijn schoonzus moest huilen. Prachtige echt blije reacties. Een aantal familieleden moeten we het nog vertellen, die moeten gebeld worden en daar heb ik zo'n hekel aan. Ik vertel het liever in persoon, maar dankzij de corona maatregelen heb ik ze al een jaar niet meer gezien.
De baby in mijn buik lijkt het goed te maken. Ik ben dus nogal beroerd en heb nog geen bloed gezien of krampen gehad.
Wel heb ik al last van mijn rug en bekken door het optillen van mijn dreumes. Ook heb ik mijn eerste 'harde buik' al gehad. Zoonlief kon maar niet in slaap komen en mijn man kon niet helpen omdat hij ziek was. Dus heeft de kleine met korte tussenpozen twee uur borstvoeding gehad. Hier was mijn lijf het niet mee eens. Ik had het zelfde gevoel als bij een harde buik, alleen kon ik het niet controleren omdat ik nog geen buik heb.. Daarna heb ik de kleine niet meer zo lang achter elkaar gevoed.
Ik kijk erg uit naar de termijn echo aankomende maandag. Ik merk dat ik meer vertrouwen heb ik deze zwangerschap omdat ik al een gezond kindje heb. En ik ben de 8 weken grens over, de laatste miskraam die ik gehad heb was met acht weken. Toch ben ik nog wel ongerust en zenuwachtig voor de echo.
Straks de verloskundige even bellen omdat ik nu ook duizelig ben van het weinige eten. Want vanaf wanneer kan het kwaad voor de baby? Drinken gaat namelijk ook moeizaam. Het bellen voelt als storen maar het is hun werk blijf ik mezelf voorhouden.
Hopelijk gaat alles goed met de baby in mijn buik, wordt ik snel minder misselijk en trekt mijn moeder binnenkort bij.
Morgen komt er in ieder geval een lieve vriendin helpen, dat is een gezellig vooruitzicht.
reacties (8)