40 weken zwanger en een terugblik op mijn zwangerschap..

Nouja, dat zou het moeten zijn. Dit is de dag waar ik dus al 40 weken (-4 want toen wist ik het nog niet) naar uitkijk. Dit is de datum waar het al die tijd al over gaat.
En dan wordt je wakker, en is er niks anders.. Nee, want maar heel weinig baby's worden op de uitgerekende datum geboren en dat weet je ergens ook wel, maar wat zou het leuk zijn als ze WEL op deze dag geboren wordt.
In m'n hoofd is dit al een beetje de geboortedatum, 23 mei 2011.. Zal het wennen zijn als het bijvoorbeeld ineens 25 mei 2011 wordt? Nee vast niet.
Misschien wordt het zelfs wel Juni. Hmmm, nee dat kan echt niet. Eind mei zou ze komen, als het dan Juni wordt voelt dat toch wel een beetje als een 'niet kloppend iets.'

Mijn zwangerschap is niet geweldig geweest, en dan heb ik de bevalling nog niet gehad.. Ik heb zelf het gevoel dat de bevalling me mee gaat vallen, waarom weet ik niet.

Week 3 tot en met 16 was het ergst. Overgeven, wat een ellende. En dat met een overgeeffobie. De 1e keer dat ik moest overgeven was net voor de intake bij de VK. Ik was al de hele tijd misselijk maar had het binnen kunnen houden. Maar toen moest ik ineens weg. en om nou over te geven bij de VK vond ik ook verschrikkelijk. Dus het MOEST wel. Ik heb staan huilen bij de wc, durfde echt niet!! En de tijd bleef maar doortikken, wilde natuurlijk ook niet te laat komen bij de afspraak. Met steun van mijn vriend heb ik het toch maar gedaan.. Tranen met tuiten heb ik daarna gehuild, iets waar je zolang zo bang voor bent, en toch maar gedaan.
Met tranen in mijn ogen naar de VK, was net weer een beetje 'opgedroogd' toen ik binnenkwam, ze stelde zich voor en vroeg 'Hoe gaat het'? Nou toen barstte de kraan weer open haha.. Goed begin van een gesprek.
Daarna ongeveer elke dag tussen de 5 en de 7x overgegeven, tot week 16. Heb ook amper iets gegeten die weken, was 10 kilo afgevallen.. Ik leefde op Taksi en heel af en toe een schuimpje of een ander snoepje, die er daarna gelijk weer uitkwam. Voedingsmiddelen kreeg ik niet binnen, mijn vitaminepillen/foliumzuur kreeg ik niet binnen, niks.. Zo ellendig heb ik me nog nooit gevoeld.

Week 16 tot 20 had mijn lichaam nodig om weer aan voedsel te kunnen wennen, kon echt bijna niks eten (weet nog wel, de 1e keer dat ik 'normaal' at, was een eetlepel boerenkool die ik echt met moeite naar binnenwerkte..)
Maar beetje bij beetje ging het beter en werd mijn maag weer iets groter. Toen ik 20 weken was en 2011 begon, was de misselijkheid verdwenen..

De 20 weken echo, wat was dat spannend zeg!! De misselijkheid was weer eventjes terug, maar dan van de spanning. Want (al gaf ik het niet echt toe) ik maakte me echt wel druk om die kleine, die de 1e 16 weken echt niks aan mij gehad heeft qua voedingsstoffen of wat dan ook.. We hadden al een pretecho laten doen met 16.4, daar was een meisje uitgekomen, maargoed we durfden nog niks te kopen of te doen omdat we deze echo af wilden wachten. En ja hoor, het was nog steeds een meisje!!
Mijn oma was mee, die vond het super leuk om te zien.. Alles was goed en 'normaal'.. Wat een opluchting!! Daarna nog gezellig wezen lunchen, wat ik eindelijk weer kon.. Alles was goed, en ik begon mijn zwangerschap eindelijk een beetje leuk te vinden!

Week 20 t/m 24, toen voelde ik me lichamelijk goed! Druk bezig geweest met de babykamer..
Samen lekker een weekendje weggeweest naar Mol in Belgie, waar Simon mij gevraagd heeft op z'n knieen in een huis met allemaal kaarsjes!! Wat een schat!
En de dag erna (nog in het huisje) kregen we bericht van de haven waar we wonen, dat er overstromingsgevaar was ivm hoog water in de Maas..
En waar wonen wij, JUIST, 10 meter van de Maas af. Dus wij naar huis, alles moest omhoog gezet worden, wat een zooitje was het hier! En hier blijven mocht niet, omdat ik zwanger was, en mocht er iets gebeuren konden we hier nooit meer weg.
Dus toen hebben we Centerparcs moeten boeken. 360 euro voor een week, dat geld hadden we eigenlijk helemaal niet. Ik was er nogal overstuur van, want het zou betekenen dat ik dus een hele week alleen in dat huisje moest zitten, omdat Simon gewoon moest werken. Maarja, wat moest dat moest, en heb me achteraf wel vermaakt. (Bijv door van half 8 's morgens tot 1 uur 's middags in bad te gaan zitten met de laptop!)
We hadden een midweek geboekt, dus moesten vrijdags eruit zijn. De voorspellingen waren dat het water dan allang gezakt zou zijn.. Maar toen kwam er nog een golf, en die zou eind van het weekend pas het hoogste punt bereiken. Dus terug konden we niet. Wat een ellende, geld voor nog een week hadden we al helemaal niet! Maar we hebben lieve ouders, mijn moeder + man en mijn schoonouders hebben onze 1e week betaald.. En mijn vader en zijn vriendin de 2e week! De 2e week had Simon ook vrijgenomen, en hebben we er toch maar een vakantietje van gemaakt. Ik voelde me toen lichamelijk wel goed, het enige waar ik toen last van had was bandenpijn..

Week 24 t/m 30 Tsja, toen kreeg ik ischias.. En niet al te lang daarna ook last van mijn bekken. Toen was het nog wel te doen met de bekkenpijn, vandaar dat ik toen ook niet gelijk naar een fysiotherapeut ben gerend. Lopen ging moeilijker, winkelen was na 4 winkels niet meer te doen zonder uit te rusten, maar opzich was er goed mee om te gaan. De misselijkheid kwam weer een beetje terug, dat vond ik wel heel vervelend, maar heb niet meer over moeten geven. Rustig aan doen was toen genoeg om de klachten te ontzien.

Week 30 t/m 37 Ergens in die weken heb ik besloten om toch borstvoeding te gaan proberen, ik wist namelijk mijn hele zwangerschap niet wat ik wilde gaan doen, tot een vriendinnetje hier op bezoek was geweest en zei; "Je kunt het altijd proberen, je hebt er niks voor nodig en je kunt stoppen zodra je wil." Toen heb ik besloten het te proberen.
De bekkeninstabiliteit werd steeds erger, 's nachts slapen steeds moeilijker door het maagzuur, begon met met de dag slechter te voelen.. Oja, en de energie was gewoon echt verdwenen. Aankleden?? WAAROM? Ik zit toch heel de dag thuis.. Huishouden? Nee dat doet echt teveel pijn.. Dus ik heb toen voornamelijk op de bank achter mijn laptop gezeten, wat een luiwammes was ik! Zwanger zijn? NOOIT meer..

Week 37 t/m 39 ging het het slechtst met me. Kon amper slapen, elke mini-beweging die ik 's nachts in bed maakte zorgde ervoor dat mijn bekken uit elkaar knalde van de pijn, het maagzuur zorgde ervoor dat ik elk uur rechtop in bed zat, Nina zat flink tegen m'n blaas te duwen, dus dan sleepte ik mezelf maar weer uit bed naar de wc toe, ik zag de hele dag door sterretjes, was misselijk, het vocht (vooral opvallend in mijn voeten) nam buitengewone proporties aan, zelfs mijn Birkenstocks pasten me bijna niet meer, terwijl ik ze al 3 gaatjes groter had gemaakt..
Ik zat op een gegeven moment om de dag OF bij de VK of in het ziekenhuis voor een ctg, omdat ze toch elke keer weer zwangerschapsvergiftiging dachten te zien. Maargoed, in het ziekenhuis bleek telkens alles goed te zijn en mocht ik weer naar huis.

Oja tot overmaat van ramp is in week 39 ook nog m'n kies getrokken zonder werkende verdoving, wat de meeste van jullie vast wel gelezen hebben in mijn vorige blog..

Maar sinds vorige week, sinds de kies eruit is, gaat het beter met me. Het weer is niet meer zo warm (wat volgens mij ook helpt), 's nachts slapen gaat een stuk beter, voel me eigenlijk wel oke. Natuurlijk heb ik veel pijn in m'n bekken, nog wel een beetje maagzuur enz, maar het staat niet in verhouding tot ervoor. Ik had afgelopen woensdag een afspraak om het over inleiden te hebben omdat iedereen zag dat ik het niet meer trok, maar ik heb toen gezegd dat ik dat niet meer wilde. Ze wilde strippen, maar dat heb ik toen ook even uitgesteld omdat ik mijn kies eerst een beetje wilde laten genezen.

Mijn kies is trouwens nog steeds een beetje ellende, aan bijde kanten komt er een stukje bot uit mijn tandvlees wat er volgens de tandarts vanzelf uit moet komen, maar dat irriteert me nogal en doet een beetje pijn.. Ben bang dat het gaat ontsteken, maar ik ga echt niet naar de tandarts nu met 40 weken! Heb ff genoeg ellende gehad, eerst die bevalling maar eens.. Tot die tijd ontsmet ik het goed en hoop ik maar dat het niet gaat ontsteken, of beter nog, er vanzelf uitkomt (al betwijfel ik dat)..

Vanmiddag om half 3 heb ik een afspraak, en als het dan mogelijk is laat ik me strippen.
Ik dacht dat ik het heel erg zou vinden als de kleine er met 40 weken nog niet was, maar eigenlijk kan ik best nog wel een weekje wachten als dat zo zou zijn.. Ik had echt niet gedacht dat ik dat zou zeggen trouwens! 3 weken geleden smeekte ik 't ziekenhuis nog bijna om d'r eruit te trekken haha..
Natuurlijk zal het fijn zijn als het 'normale' leven weer begint, want zo is mijn leven echt niks aan.. Maar een weekje, of anderhalf, oke oke als het echt niet anders is 2 weken, kan ik nog wel erbij hebben.

Maar dan, als ze er eenmaal is, ga ik toch echt op zoek naar een goed voorbehoedsmiddel.. Want nog een keer zwanger worden, ik weet 't ECHT niet of ik dat nog eens ga doen.
Zwanger zijn is niet mijn ding, daar ben ik wel achter!

Maarja, dat roepen wel meer meiden en de meeste krijgen daarna 'gewoon' nog een kind.. We zien het wel, eerst die bevalling maar eens!!

Xx

Ik ben trouwens precies 10 kilo aangekomen, daar ben ik wel blij mee! En ik heb dan ook nog eens een megabuik, dus hopelijk weeg ik een paar weken na de bevalling minder dan ervoor!