9 maanden moederschap

Negen maanden is ze, het allerleukste, liefste, mooiste baby'tje ooit.
Ze is bijna altijd vrolijk en makkelijk, eten en slapen gaat prima. Ze heeft plezier op de dagopvang en is sociaal met andere kindjes. Ik had niet verwacht dat het moederschap me zo goed af zou gaan.
We zijn vrij laat begonnen met 'proberen' en dat het 17 rondes gekost heeft om überhaupt zwanger te worden, had ik niet aan zien komen. Ik ben nu al 38. Maar wat is ze het wachten en elke ovulatietest en zwangerschapstest waard geweest. Met verwondering kijk ik elke dag naar hoe ze groeit en leert. Het fijnste moment is 's ochtends in bed.
Ze is dan wakker geworden zo rond kwart voor zeven, ongeveer op de tijd dat de wekker gaat. In haar bedje ligt ze dan een beetje te spelen met haar knuffeltjes en de allerschattigste tevreden brabbelgeluidjes aan het maken. 'Dadadada...' vooral. Ik loop dan naar de keuken om een fles te maken. Eenmaal boven zet ik die op mijn nachtkastje en dan ga ik zachtjes haar kamertje binnen.
Daar ligt onze pracht; op haar buikje met haar hoofd helemaal omhoog, omdat ze me hoorde aankomen, en met een grote glimlach. Ze straalt. 'Goeiemorgen', zeg ik, 'Dag lieve meid.' Ze kruipt van enthousiasme rond en pakt een van haar knuffeltjes om er dan haar gezichtje in te duwen. Ik aai haar over haar zachte bolletje en til haar dan uit het bedje.
Ik neem haar mee naar de slaapkamer waar ze blij naar haar slaperige papa lacht. Lekker bij mij op schoot is het flesje in een mum van tijd op en dan wil ze meteen spelen. Op het plankje boven het hoofdeind ligt een zachte speelgoedbal, met labeltjes. Ze kruipt half over me heen om die te pakken. Met zijn drietjes liggen we heerlijk op bed een beetje te spelen en te knuffelen.
Wat een genot. De dag kan beginnen.
Wat geniet ik van het moederschap. Zo lastig als mijn zwangerschap en revalidatie waren, zo goed gaat het met onze kleine meid. Ze is zo ontzettend blij. Ze vindt alles leuk en interessant, maar als ze iets spannend vindt, zoals ze stofzuiger die aan gaat, laat ze dat ook merken. Ze is snel weer getroost als ze haar hoofd per ongeluk stoot tegen de salontafel. Ze kan prima communiceren, ook al kan ze nog geen woord zeggen.
Door geluidjes weten we precies wat ze wil of vindt. Het voelt of we de loterij hebben gewonnen en we houden zo ontzettend veel van haar, er zijn geen woorden voor. Ik ben blij dat we eerst van ons leven met zijn tweeën hebben genoten; kunnen reizen, trouwen, huis kopen, carrières, ons ontwikkelen en 'af' zijn als personen. Maar ik ben ook heel blij dat het gelukt is om een kindje te krijgen.
Ruim 18 jaar bij elkaar, maar sinds driekwart jaar met zijn drietjes. En dat gaat hartstikke goed!
Wat ik wil zeggen is: ik voel me heel gelukkig. Zeker nu ik na driekwart jaar revalideren eindelijk weer bijna alles kan. Als ik mezelf van twee jaar geleden een berichtje kon sturen, toen ik ovulatietest op omowitte early test in mijn handen had, was het: 'Geduld. Het komt goed! Het is het wachten en testen waard.' Ergens wist ik dit ook al die tijd. Dat het goed zo komen.
Of er nog een tweede kindje komt, weten we nog niet. Er zijn genoeg argumenten om met zijn drietjes te blijven, maar even zoveel om het over een tijdje weer te gaan proberen. Maar nu nog niet. Nu wil ik genieten en verder gaan met herstellen. Genieten van het mama-zijn. Genieten van mijn gezin. Genieten van het leven.