Eindelijk zwanger! Maar dan?

Eindelijk zwanger. Maar dan!

Als je al zolang bezig bent met zwanger worden, verwacht je eigenlijk dat de wereld totaal verandert als het eenmaal zover is. Na 17 rondes van vele ovulatietesten, omowitte earlies, hoop, geen hoop, speculeren, klussen, rekenen en op de kalender kijken was het op 21 maart eindelijk zover: een positieve early op 12 dpo, 2 dagen voor mijn NOD! En op NOD zelf zegt de digitale ClearBlue zelfs al 2-3. Opeens is het dan écht: je bent zwanger. Wauw… In mijn geval wordt het ons eerste kindje en zal ik al 37 zijn wanneer hij of zij komt. (Of komen… Wat als het een meerling wordt? Die gedachte is al eens vaker door mijn hoofd gegaan, omdat tweelingen in mijn vaders familie voorkomen en omdat ik al wat ouder ben. Maar met 1.62 en 51kg ben ik best petite, zou dat wel passen?!)

De eerste week na de positieve test ging eigenlijk een beetje in een waas aan me voorbij. Werk ging gewoon door, corona ging gewoon door en eigenlijk veranderde er helemaal niks. Behalve dat ik bepaalde dingen niet meer mocht eten en drinken. Dat merkte ik na een paar dagen toen ik de tartaartjes die we in de koelkast hadden aan me voorbij moest laten gaan en ook de filet americain niet meer op mijn brood mocht. Alcohol heb ik tot nu toe nog helemaal niet gemist, moet ik zeggen. Ik dronk heus in het weekend wel een lekker glas wijn, maar ik taal er totaal niet naar. Dat scheelt dan weer, zal ik maar zeggen. Een pokebowl blijkt met gebakken zalm overigens ook ontzettend lekker, dus ik vind er wel een modus in de komende 7,5 maanden.

Vandaag ben ik zeven weken zwanger. Althans, dat is volgens de berekeningen het geval, over twee dagen zal de eerste echo bevestigen of dat klopt, of het allemaal goed zit én of het er eentje is of dat het er meer zijn. De symptomen die ik momenteel ervaar zijn vermoeidheid, maar dan een soort die ik niet herken, een weeïg gevoel in mijn maag de hele dag door en een belachelijk opgezette buik. Dat gaat echt nergens over. Ik heb wat gegoogeld op zwangere buiken en als ik mijn huidige buik naast die van een random zwangere vrouw leg, lijk ik wel 16 weken. Zijn mijn darmen dan zó ontzettend vol en houd ik dan zóveel vocht vast precies alleen op mijn buik? Ik heb nog niet hoeven overgeven, maar waar ik trek in heb wisselt enorm. Vooral van hartig merk ik dat mijn maag blij wordt. Ik probeer te luisteren naar wat mijn lichaam graag wil, wat dat betreft. Omdat ik aan de ondergrens van gezond gewicht zat, besloten we dat ik nu ik nog kan eten zonder om de haverklap boven de pot te hangen maar een beetje moet investeren in een ‘bodem’. Wat ‘over’ hebben kan denk ik geen kwaad. Een extra granenkoek, boterhammetje of banaan neem ik dan ook gewoon als mijn lijf erom vraagt.

En intussen draait de wereld gewoon door. Werk gaat door, huishouden gaat door, corona gaat door. Een vaccinatie zit er nu alleen tot december niet in, dus dat wordt een vervelende zomer van sneltesten als ik leuke dingen wil doen. Trek je spaarpot maar open, want die moet je natuurlijk wel zelf betalen. Wel hoop ik dat ik tegen de tijd dat het zover is wèl een leuke babyshower kan krijgen. Ik wil het allemaal! Wat als dit de enige keer is? Ik wil die gender-reveal-dingen, een zwangerschapsdagboek, zo’n fotoserie van mijn groeiende buik, alles! Ik wil achteraf niet het gevoel hebben van ‘Had ik toen maar’. En voor hetzelfde geld gaat het alsnog mis, die kans is er natuurlijk ook altijd. Maar het voelt goed. Ik heb geen pijn of bloedverlies gehad. Nog twee nachtjes slapen en dan weten we meer.

De wereld draait door, maar één ding is anders; er groeit nu een baby’tje in mijn buik. We worden papa en mama dit jaar. Na de echo, als die goed is, willen we het aan onze familie gaan vertellen en daar kijkt vooral mijn man ontzettend naar uit. Hij staat te trappelen om te vertellen dat ze opa’s, oma’s, ooms en tantes worden! Ik ben nog een beetje terughoudend tot ik een hartje heb gehoord. Dan zal het voor mij ook wat concreter worden. Het is spannend, dit allemaal, maar man, wat bijzonder!

Groetjes, Kitty