Aan alle gejaagde mama`s

We lopen allemaal – jonge ouders op kop – zo gejaagd door het leven. En helaas moeten sommige daar een hoge tol voor betalen. Gisteren gebeurde een vreselijk ongeval waarbij een moeder een drukke straat overstak met haar zoontje, gepakt en gezakt met halloweenspullen tot ze werden gegrepen door een wagen en allebei intussen dood zijn. Is dit een vreselijk gevolg van ons jachtig leven? Buitenproportionele pech is dit. We hollen van bed naar badkamer, naar de creche, naar het werk, terug naar de creche, maar even nog vlug wat boodschappen doen, weer naar huis en daar begint dan wat ik soms laconiek de tweede shift noem. Natuurlijk neem je je voor om rustig thuis te komen, om tijd te maken voor je kind, gezond te koken en steeds je lach en je geduld te bewaren. Maar dan gooit je kind net een beker sapje op de grond, kan er nog wel even een driftbui af, … en de gejaagdheid bereikt zijn top.

Ik merk het aan mezelf of aan mijn dochter als we even gas moeten terug nemen. Gelukkig leert een kind je relativeren. Neen, dat huis hoeft er niet piekfijn bij te liggen, zout op de patatjes vergeten, who cares?, we doen vandaag de half gestreken broek wel aan, … om toch maar even mee keukentje te spelen, te kleien, kappertje te spelen, kielekiele te doen, …  Maar alles doen, even goed? Lukt gewoonweg niet. En dan moet je prioriteiten stellen. Al weet je ook dat dat je werk nodig en nuttig is, dat je jezelf wil ontplooien, dat je meer bent dan alleen ‘mama’, dat je er ook graag een beetje leuk uitziet, dat je ook als koppel tijd alleen wil, … En dat vraagt soms wat kunst- en vliegwerk.

Nou komt numero duo er aan en oh jee, wat stel ik al taferelen voor. Kaat gaat ook naar school, weer herorganiseren, inschakelen van de grootouders, nieuw uurrooster aanvragen. Dus het wordt nu ook hollen naar de creche, naar de school, boekentasje klaarmaken, verzorgingstasje klaarmaken, twee maal zo veel strijk (en ik denk dat mijn dametje wel eens gaat beginnen zeggen ‘nee, ik wie dàt rokje – dat dan net niet gestreken is).

Gelukkig reageert je lichaam ook wel op al die – al dan niet ingebeelde – stress. Vorige week riep het ‘halt’. Vooral nu ik dat kleine, prille, maar sterke, leventje moet verzorgen, voel ik sneller wanneer een kookpunt wordt bereikt. Wat is de natuur toch een wonder. Aanstaande mama’s worden soms gedwongen prioriteiten te stellen – en dan vooral uiteraard in teken van het kind – te rusten, en de gejaagdheid soms even te laten zijn voor wat het is. Diep vanbinnen waden we nog door de brousse, zijn we dieren en ons lichaam vraagt nu om aandacht voor dat kleine ukje – binnen – en die iets grotere uk – buiten mijn lichaam.

Ironisch genoeg kwam mijn dochter zich net moeien mijn getokkel hier op de pc. Weer even foeteren dat ze mama nog een paar minuutjes moet laten en dan gaat dat lipje in pruilmodus hangen. Je kind helpt je dus wel om de juiste prioriteiten te leggen; pc toe dus.

Het nieuws over dat ongeval greep me zo aan, omdat het elk van ons had kunnen overkomen. Als ik 80 ipv 70 per uur rijdt, om sneller te geraken waar ik 10 minuten geleden al moest zijn, elke onoplettendheid omdat ons hoofd zo vol to-do’s en must-do’s en weet-ik-veel-wat-voor-do’s zit. Zo oneerlijk dat je dat dan met 2 levens moet bekopen.

Of het nieuws dat gisteren een kind per ongeluk door de kinderverzorgster ‘vergeten’ was in de creche en de moeder voor een gesloten deur stond en het kind een uur lang hysterisch heeft gehuild tot het gered werd. Een symptoom van onze gejaagde maatschappij, waar onze kinderen in moeten meedraaien. Geen tijd om extra te checken, de race tegen de sluitingstijd, … We klagen wel dat ‘de maatschappij’ zo is, maar eigenlijk zijn wij de maatschappij en een lang vervlogen cursus logica leert dus dat wij zo zijn (als a b is en b is c, dan is a c). Dus ik neem me voor te beginnen met mezelf. Een paar dagen rust genomen, hulp inschakelen, elke dag een moment om tot mezelf te komen, elk dag quality time. Dus als mijn huis er wat belabberd bijligt, als mijn haar een beetje raar ligt, het vlees iets bruiner ziet dan dat de bedoeling is, de pompoensoep een raar smaakje heeft, weet dan dat het gewoon de rem is die ik af en toe in mijn leven wil inlassen. Voor mezelf, maar vooral voor die twee leventjes die het zo waard zijn: mijn liefste dochter Kaat en mijn groeiende buikbaby, waar ik al zo veel van hou en die verdienen om af en toe gas terug te nemen.

Isa