Verwarring alom

Dag m'n klein plopje,

Heb je ook genoten van het gezinsweekendje in Nederland? Wellicht heb je hard moeten werken om te groeien en een echt beebje te worden. Dus relaxen zat er misschien niet in. Je zus had het alvast wel naar haar zin: paardjes en koetjes zien, de kippekes, ... Wordt jij ook zo'n dierenvriend?

Verder... Ik weet het allemaal niet meer zo. De verwarring begin bij m'n termijn: de één zegt dat ik al 11 weken ben, de ander 10,5 weken, obv m'n telling 10 weken... En het klinkt misschien belachelijk, maar ik vind het zo verwarrend en ik wil zo snel mogelijk die 12 weken voorbij. Ik krijg soms bijna hallucinaties van bloed of plotse krampen, ... en tegelijk vertel ik de hele wereld dat ik een wonder in m'n buikje draag.

Ik wil dus super graag gaan genieten, maar ik durf niet. Ik lees geregeld wat op het forum, maar lees ook verdrietige verhalen, ik hoorde vorige week een naar verhaal, ik huil als ik over iets ergs lees, ... 

Ik kan me ook niet meer concentreren, ik slaap slecht en eten valt als een baksteen in m'n maag. Maar ik wil niet klagen. Zo lang die kwaaltjes er zijn, voel ik toch echt dat ik zwanger ben. Ik begin al zachtjes tegen je te praten, ik wil je nog heel lang bij me, ... tot al je werk gedaan is en je en mollige schattige baby bent.

Je ziet, die mama van jou is soms een beetje aan de labiele kant. Willen genieten en nog bang zijn, uitkijken en huilen, vertroetelen en misselijk zijn, ... 

hèhè, wat het toch allemaal met me doet hè.

Nou, werk jij nog maar goed aan je  groeiend lijfje en slaap ook wat, dat ga ik dadelijk ook doen.

Toedeloe,

Mama