Het begin van het einde deel4
Want Frankrijk is niet moedervriendelijk. In Frankrijk krijgt degene met de betere levensomstandigheden de kinderen (in geval beide ouder per se de kindjes willen).
En dan de laatste twee maanden van de zwangerschap gingen nog net iets beter tussen ons, en met de bevalling ging alles weer in een snelle tempo achteruit, zoals ik het in mijn andere blogs al beschreef.
In februari heb ik hem mededeeld, dat ik het zat ben, en als er geen echte veranderingen komen, dan pak ik echt mijn spullen en ga weg, zodra ik crèche voor de kindjes en een baan voor mezelf heb. Alweer kwamen we ook terug op Het Geld. Hij stelde ineens uit zichzelf voor om mij iedere maand 150 euro te storten op een aparte rekening, als een soort zakgeld, waarmee ik deed wat ik wilde, hij zou daar zich helemaal niet mee bemoeien. Het was een advies van zijn moeder. Zij adviseerde hem de helft van het bedrag wat hij iedere maand overhoudt en op zijn spaarrekening stort, maar dat vond hij zelf te hoog. (Want ik ben 12 jaar oud en heb geen besef van geld.) Ik was eigenlijk met zijn moeder mee eens, maar ja, als je al een hele jaar niets te vertellen hebt, dan pak je greep, wat je kunt, en hou je kop. Dat heb ik al geleerd ondertussen. Hij bood me zelfs aan om mij op vakantie te sturen, naar een soort boot-camp, luxe uitvoering, met mijn favorite fitness trainster. Want volgens hem moest ik even bijkomen. Heb al twee jaar geen nacht doorgeslapen, zorg altijd zo goed voor het hele gezin, ik verdien dat!
Ik wist zo gauw niet, of ik mijn oren moest geloven, maar hij bleef zich vasthouden aan deze standpunt. Per 1 april 2012 (alweer geen grapje) begon hij mij maandelijks 150 euro storten op een aparte bankrekening en heeft mij laten weten, dat ik me mag aanmelden voor de boot-camp met zijn credit card.
Maar dan kwam het ongeluk. En alles van dien. En het ging weer van kwaad tot erger.
Tot vorige week, toen het al zo erg was, dat hij al zo’n 3 dagen echt géén één woord tegen mij heeft gezegd, niet eens antwoord op mijn vragen. Maakt niets uit waar het over ging: eten, kinderen, hem, mij. Géén één woord. En het gekste is, ik had werkelijk geen idee waarom hij zo deed. Op maandag ochtend was hij Sophia aan het aankleden, Maxime lag al beneden in de box en ik ging mezelf ook aankleden boven. Ik riep goede morgen en kreeg geen reactie. Dus ik riep nog eens goede morgen.
Hij zette Sophia op de grond, keek me aan en zei:
“Ik ga je geen goede morgen wensen, want in mijn ogen ben je dát niet eens waard.”
Nou, dit kwam echt uit het niets. Mijn ogen liepen meteen overvol met tanen. Hij had me gewoon in mijn gezicht kunnen slaan, dat zou niet eens zo veel pijn gedaan hebben.
Ik kon me natuurlijk niet inhouden en ben erop in gegaan. Wat moet dit nou weer voorstellen?
Hij begon onzin kranen, dat ik een paar dagen eerder hem in zijn slaap expres geschopt had.
Dat was de aanleiding voor dit.
We hebben op die maandag ochtend nog een fikse ruzie gehad. Hij heeft me in mijn ogen staan te vertellen, dat hij me een luie nietsnut vindt, een profiteur. Dat ik zomaar van hem wil leven. Dat ik niks waard ben.
Op een gegeven moment kon ik zelfs niet meer huilen, ik was geschokt.
En na de lunch (wat ik alsnog met mijn achterlijk kop op tafel heb gezet voor hem) vertrok hij naar Corsica voor zaken. Hij zal pas op donderdag avond thuis komen. Op vrijdag ochtend komt hij vader en blijft tot maandag lunch. Na de lunch gaat hij weer en mijn man gaat ook weer op zakenreis, en komt pas de zondag daarop terug naar huis.
Er zal dus niet gepraat worden tussen hem en mij. Maar dat maakt op zich ook niets meer uit, ik heb mijn keuze al gemaakt. Ik ga bij hem weg.
Hij heeft het niet gezegd tegen me, maar ik kan het zelf ook bedenken, dat ik dus niet naar die boot-camp ga. Op 25 juni heb ik een vlucht naar Hongarije met de kids, wij blijven tot 2 augustus. Mijn man komt vanaf 16 tot 24 juli ons “vergezellen”. Het is een lange verblijf, maar werd zo gepland, omdat de boot-camp van 28 juni tot en met 1 juli zou zijn, daarna wilde ik zeker blijven tot 22 juli, dan is mijn moeder 50 jaar en wordt er een groot feest gegeven voor haar. Daarna is er een festival in Bagnols sur Ceze van 25-29 juli, waar mijn man heen gaat met zijn vrienden, en die vrienden komen bij ons logeren voor deze dagen. Zo’n 8 man. 8 dronken, stoonde mannen rondhangen in onze thuis, daar wilde ik met de kinderen niet bij aanwezig zijn. Vandaar ons lange verblijf.
Gisteren heb ik meteen plannen gemaakt voor mezelf:
Superintensief franse cursus tijdens mijn vakantie (ja, ik weet het, ik had eerder eraan mogen denken om mijn Frans te verbeteren)
Een non-profit advocaat vinden, die mij de weg kan wijzen in de scheiding
Uitzoeken wat voor sociale uitkeringen ik kan aanvragen
Uitzoeken hoe ik een goedkope woning krijg
Autootje vinden
Kinderen met urgentie voor 4 dagen op te laten nemen bij de crèche
Enige punt is, waar ik nog over zit na te denken:
Hoe kom ik op het geld, wat ik nodig zal hebben voor een huurborg en een auto.
(Auto is hier absoluut nodig, in Frankrijk heb je geen fietspaden en franse chauffeurs houden helemaal geen rekening met fietsers. Sophia’s creche zit in een afgelegen dorp en de kans dat ik in hetzelfde dorp ook een woning EN een baan kan vinden, is erg klein. Praktisch nihil.)
Want zoals ik al eerder beschreef, uit naïviteit heb ik mijn geld eigenlijk uitgedeeld.
Ik heb er helemaal geen spijt van, dat ik mijn ouders zoveel cadeau heb gedaan, maar eigenlijk wel een stomme actie geweest om dat bed gekocht te hebben, en zulke dure cadeaus voor mijn man.
Ik kan eventueel wat spullen verkopen, bijvoorbeeld mijn goude sieraden, maar dat vind ik dan zo jammer, want je krijgt er niet eens de helft ervoor, wat ze waard zijn. En allemaal hebben ze emotionele waarde voor me.
Van vrienden lenen wil ik niet, omdat ik niet kan weten wanneer ik het kan terugbetalen.
Ik heb nog een vage hoop in de vader van mijn man. Hij heeft het geld (en nog veel meer). Maar hij is de vader van hem. Dus hij hoort eigenlijk zijn zoon te steunen en niet de vrouw, die van plan is om bij zijn zoon weg te gaan.
Zo. Dat is mijn verhaal.
Zo ziet mijn leven eruit in het zonnige Zuid Frankrijk.
Bedankt voor het lezen.
Groetjes en liefs, Katic.
reacties (0)