Het begin van het einde deel3

Toen wij definitief aan het verhuizen waren heb ik in Nederland mijn auto verkocht, maar mijn meubels kwamen gewoon mee. Ik had zelf een spaarpotje van zo’n 8000 euro.

Mijn zusje had geld nodig voor een studie (wat zij succesvol heeft afgemaakt) 1200 euro. Dat heb ik haar geleend. Daarnaast heb ik voor mijn moeder een keuken van zo’n 700 euro laten zetten, omdat zij een maand bij ons introk bij de geboorte van Sophia, daarna is zij nog 3x geweest van de ene dag naar de ander alles laten vallen om voor onze zieke Sophia te komen zorgen. Zij had een keuken uit het jaar van mijn geboorte, 30 jaar dus, en wilde dol graag een nieuwe, maar er was er eigenlijk nooit geld voor. In die week, dat wij aan het verhuizen waren zat ik met Sophia bij mijn ouders, dat was makkelijker, dan in de weg zitten. Mijn man had zijn vrienden als hulp. In deze week moest ik ook helaas achterkomen, dat enige maanden daarvoor het kippenboerderij van mijn ouders failliet is gegaan. Zij wilden dat niet aan me vertellen eerder, omdat ze mijn keuzes niet wilden beïnvloeden. Maar ik begreep heel goed, dat ze geld nodig hadden, ook al vroegen ze er niet naar en heb ze meteen 2500 euro gestort, zodat ze uit de shit kunnen komen. Ze blijven tot vandaag zeggen, dat ze het zo snel mogelijk terugbetalen, maar een modaal salaris in Hongarije is zo’n 300 euro per maand, en de prijzen zijn, geloof je of niet, hetzelfde als in Nederland. Dus dat geld zal ik nooit meer zien, en dat hoeft van me ook niet. Heb ik met alle plezier gegeven.

Dan heb ik als cadeau voor ons gezin een nieuw bed gekocht net na de verhuizing, ter waarde van 1500 euro. (Ligt wel heerlijk, ja, maar tegenwoordig alleen, als mijn man niet thuis is. Je snapt wel, dat ik hem niet meer graag naast me heb in bed.) Plus heb ik cadeaus voor mijn man gekocht voor zo’n 500 euro, als bedankje en complimentje, dat hij de verhuizing zo mooi heeft geregeld en laten verlopen. (een mooie horloge en die grote wereldmap van de ikea, wat hij altijd al zo mooi heeft gevonden)

Dan heb ik mezelf nog getrakteerd op een leuke shopping-day, want 10 maanden zomer per jaar heb ik nog nooit in mijn leven gehad, na 10 jaar in de regenachtige Nederland gewoond te hebben, had ik toch wel andere soort kleding nodig. Zomerkleding! Ik heb me laten gaan en heb voor een paar honderd euro geshopt voor mezelf en Sophia.

Ik vond het helemaal niet vreemd, ik keek wel uit, dat er genoeg geld zou blijven op mijn rekening voor 3 maanden onderhoud voor mijn appartement voor het geval, die leeg komt te staan in Tilburg.

Ik ging gewoon ervan uit, dat wij vanaf nu de boodschappen van zijn huidige salaris gingen doen, dat als ik iets nodig had, dan kon ik bij hem terecht. Toch? Hij is mijn man, en heeft mij gevraagd om te stoppen met werken, zodat hij met zijn eigen carrière verder kon.

Toch? Dan kan ik daarvan uitgaan. Toch? Echt eerlijk! Toch?

En toen zijn we lekker aan ons leventje in Zuid Frankrijk begonnen.

De eerste rare moment kwam al een maand na de verhuizing. We waren boodschappen aan het doen en ik heb een gezichtscrème in de winkelwagen gezet. Het was afgeprijsd, en net diegene, wat ik graag gebruik in de zomer en de mijne was aan het opraken.

Thuis zoeken tussen de boodschappen, maar kan het niet vinden. Ik vraag het aan mijn man, en hij antwoord doodleuk, dat hij het uit de wagen heeft gezet, meteen nadat ik het erin heb gezet. Waarom? Omdat hij het duur en onnodig vond. Het was 165 euro per liter!

Per liter! Alsof je je dagcrème per liter inkoopt. De echte prijs was iets van 6 euro nogwat voor dat klein potje.

En hoezo onnodig? Mag ik het wel zelf weten, of ik gezichtscrème gebruik?

Nee, dat mocht niet. Hij verdient het geld, dus hij bepaalt, wat er gekocht wordt.

Mijn mond viel werkelijk open en mijn ogen bleven ook maar net zitten in hun hol.

Pardon?

De discussie begon. Over wie wat voor rechten heeft om financiële keuzes te maken.

(Belachelijk, dat een dagcrempje al een financiële keuze is, eigenlijk.)

Uiteindelijk kreeg ik die crème dus echt niet! Als ik wilde, dat mocht ik die van Carrefour eigen merk hebben. Nou, dat wilde ik liever niet.

En zo ging het bij ieder boodschappen. Al vrijwel meteen hierna moest ik eigenlijk alles “verdienen” of moest hij in een goede bui zijn. Chocola? Activia? Nescafe? Handcrème? Kellog’s Corn Flakes?

Echt niet! Chocola is overbodig (omdat hij het niet lust). Gewone yoghurt is ook goed. Eigen merk koffie is ook goed. Handcrème is nou ook weer iets achterlijks om vrouwen meer geld te laten uitgeven!

Werkelijk! Waar hebben wij het over? Hij stort iedere maand zo’n 1000 euro op zijn spaarrekening, maar ik mag geen chocola eten en handcrème gebruiken?

Maar bier hebben we altijd in huis, merkbier. En een uitgebreide bar, dat de plaatselijke kroegen jaloers op zouden worden. Als hij iets bedenkt voor zichzelf, dan koopt hij het meteen, maar ik moet me praktisch voor iedere kleinigheid vernederen. Al het vragen erom kostte me zo veel moeite, dat ik gewoon niets meer vroeg. Tot aan de winter, want toen was ik al hoogzwanger en kon mijn voeten moeilijk bereiken. Ik had winterschoenen nodig met rits ofzo. Na heel veel moed verzamelen heb ik het aangekaart.

Hij vond het een beetje stom van me, dat ik zo verlegen erom vroeg, want we zijn toch niet arm! Een paar schoenen moet toch kunnen?

Echt, Dames, ik heb hem bijna het glas water, wat ik in mijn handen had, in zijn gezicht gegiet. (maar niet gedaan) Hoe durft hij? Al maanden doet hij niets anders, dan ruziën om ieder dubbeltje, wat ik helemaal niet eens uitgeef, want heb geen toegang tot geld en dan durft hij zoiets hardop te zeggen. Want de ruzie om het feit, dat hij mij behandelde als een achterlijk iets, die beter niet alleen boodschappen kon gaan doen, want wat als ik ineens daar ter plekke bedenk om iets te kopen wat hij niet op de lijst had gezet, die ruzie hield maar niet op. Om de paar weken slingerde het zinnetje tegen mijn hoofd:

Ik verdien het geld, dus je hebt daar geen recht op. Ik bepaal wat er gekocht wordt.

Dat ik mijn baan heb opgegeven op verzoek van hem, dat hij beter aan zijn carrière kon concentreren? Dat heeft hier niets mee te maken, volgens hem.

Mijn zwangerschap winterjas heb ik van mijn ouders gekregen, want zelfs dat vond hij overbodig. Wij wonen in Zuid Frankrijk. Maar ja, in december januari en februari kan het hier ook best wel koud worden. En mijn gewone jas ging niet meer dicht. Ik was eind januari uitgerekend.

Al tijdens de zwangerschap heb ik recht in zijn ogen gezegd, dat ik wel van bewust was, wat een grote fout ik heb gemaakt om weer met hem mee te gaan. En dat ik bij hem alleen niet wegging, omdat ik bang was, dat hij de kinderen van me zou afnemen. Want Frankrijk is nie