Message in a bottle....

I'll send
an SOS to the world

I'll send an SOS to the world

I hope that someone gets my

I hope that someone gets my

I hope that someone gets my

Message in a bottle

Message in a bottle


A year has passed since I wrote my note

But I should have known this right from the start

Only hope can keep me together

Love can mend your life

But love can break your heart

Het is al lang geleden, dat ik iets liet horen.

Het gaat ons goed. Nou, goed……. Naar omstandigheden, goed………

Op 22 mei 2012 heb ik jullie mijn verhaal verteld.

Sindsdien heb ik mijn BB vriendinnen een paar privé
berichten gestuurd en dat was het.

Ik zal even de hoogtepunten van de afgelopen bijna een jaar
even snel, maar duidelijk hier neerzetten. Een beetje ook voor mezelf.

Rond midden mei heb ik dus besloten om mijn man te verlaten.
Wat ik niet wist, dat hij eigenlijk al erop zat te wachten. Dit heeft hij
duidelijk gemaakt op 3 juni 2012, Moederdag (Franse). Hij kwam naar huis na 8
dagen weg zij geweest, zonder te bellen om te vragen hoe het met de kinderen
gaat, rond 6 uur ’s avonds, hij zei niet eens gedag, alleen dat hij moe is en
dat ik de kinderen rustig moest houden. Ik kreeg een cadeau tas letterlijk naar
mijn hoofd geslingerd, voor Moederdag dus, terwijl ik bezig was om de kinderen
een badje te geven.

Ach. Weet je wat? Ik ga nu even niet in details vertellen
wat er allemaal gebeurd is, daar kan ik beter een boek over gaan schrijven, het
is echt een lang verhaal.

Voordat ik naar Hongarije vertrok met de kinderen voor onze
lange vakantie, heeft hij mij naar verschillende afspraken meegesleurd,
advocaten, sociale medewerkers enzo, zij moesten mij helpen met mijn situatie.
Want de situatie was volgens hem alleen van mij. De situatie, dat ik zijn huis
uit moest met de kinderen, maar naar zijn wens niet verder dan 30 km en
helemaal niet naar het buitenland. Ik moest het maar zelf uit zoeken, maar hij
zou zijn toestemming niet geven voor mij om terug te keren naar Nederland of
eventueel naar Hongarije met de kinderen.

Geld wilde hij ook niet geven voor huurborg, of zelfs voor
de nodige zaken, hij heeft zelfs mijn zwaar verdiende (praktisch lege)
bankkaart ook afgepakt en voor mijn ogen doorgeknipt.

Dit was de laatste druppel. Ik heb een juridische adviseur
gebeld, met wie ik al eerder contact heb gehad, zij heeft mij gezegd om
onmiddellijk naar de politie te gaan en om hulp te vragen.

De politie heeft ons geholpen om wat spullen te halen in ons
zogenaamde eigen thuis en daarna werden wij overgedragen naar een sociale
dienst, die tijdelijke onderdak voor ons zou vinden.

2 weken lang hebben wij in de logeerkamer van mijn vriendin
en haar gezin gezeten en daarna werden we “geplaatst”.

In Lezan, bij La Ferme Claris.

Dit was in september 2012 en wij wonen er nog steeds. Mijn
enige inkomst is de kinderbijslag, ik heb geen recht op sociale steun,
aangezien ik Hongaarse ben en nooit in Frankrijk gewerkt heb. Gelukkig zijn
mijn kinderen wel Frans.

Wij wonen dus bij La Ferme Claris. In een studio van 22 m2.

Wij betalen 96 euro “all incl.” per maand en wij hebben geen
recht op voedselbank, kledingbank, of wat dan ook.

Maar La Ferme Claris, dit is een plek………. Voor mij is het
nog steeds moeilijk te geloven, dat zoiets eigenlijk bestaat, en vooral, dat ik
er zelf terecht ben gekomen. En dat bedoel ik allemaal heel positief!

De eigenaren zijn een (kinderloze) oude stel, ze hebben hun
eigen boerderij omgebouwd en ze hebben hun hele leven zo ingesteld, dat ze
mensen in nood kunnen helpen. Ze staan 24/7 klaar voor de inwoners, in 5
studios, 5 alleenstaande moeders, die nergens anders terechtkunnen, begeleiding
nodig hebben in de Franse bureaucratie en in het leven in het algemeen.

In november 2012 hebben we een rechtzaak gehad, wat mijn
ex-man heeft aangevraagd, om een afspraak te bereiken i.v.m. de kinderen.

Hij wilde de kinderen helemaal voor zichzelf, ik mocht van
hem iedere maand een weekend de kinderen bezoeken. Niet meenemen, bezoeken! Bij
hem thuis, onder zijn toezicht.

Allebei zijn ouders, en verschillende andere familieleden, die
ik misschien 1 of 2 keer in mijn leven gezien heb, hebben tegen mij getuigd in
uitgebreide brieven, hoe slecht een moeder ik zou zijn.

Zij moeder was de grappigste, nu dat ik terugdenk, hoewel
alle woorden erg veel zeer hebben gedaan toen die tijd.

Zij beweerde, dat ik een slechte moeder was, omdat ik te
gehecht aan mijn kinderen was.

Ik was namelijk in staat om in het midden van een maaltijd
de tafel te verlaten, als een van mijn kinderen het niet meer aan tafel trok.
Omdat ik zelfs ’s nachts aandacht aan hen gaf, als ze huilden. Zij vond het
belachelijk, dat ik mijn dochter DWONG om moedermelk te drinken totdat zij 10
maanden oud was. Meteen daarna vond zij het afschuwelijk slecht, dat ik na 4
weken gestopt was met borstvoeding bij mijn zoon.

En nog veel meer, zij heeft 5 A4-tjes volgeschreven.

En de vader van mijn ex-man ook.

In februari 2013 hebben wij een tijdelijke besluit ontvangen
van de rechter, welke zegt,dat de kinderen bij mij zullen wonen, ook als ik nog
steeds in deze sociale opvang woon.

Mijn ex-man heeft recht op iedere eerste weekend van de
maand om met de kinderen door te brengen in zijn eigen thuis. Hij is verplicht
om iedere maand 300 euro te betalen voor de 2 kinderen.

Voordat dit besluit kwam, bood ik regelmatig aan, dat de
kinderen voor het weekend bij hem mochten zijn, hij heeft het iedere keer
afgewezen. Hij wilde de kinderen hooguit voor een middag. Hij belde ze nooit,
hij vroeg nooit hoe het met ze ging.

Toen Maxime in het ziekenhuis was beland met
ademhalingsproblemen, het was Monseigneur F. de eigenaar van de La Ferme Claris,
die naast me zat, en het was Madame F., de eigenares, die thuis Sophia
verzorgde, omdat mijn ex-man doodleuk mijn bericht niet wilde geloven.

En hij heeft vanaf september 2012 tot februari 2013 geen
cent aan ons gegeven. Hij vond het mijn probleem, ik was tenslotte zonder zijn
toestemming bij hem weggegaan.

Het is niet alleen, dat wij 5 maanden lang geen financiële
steun hebben gehad, maar vanaf september heeft niemand van zijn familie enige
contact met ons gezocht.

Niet eens met kerst, niet eens na de kerstkaartjes, die ik
van een foto van de kinderen heb gemaakt en naar zijn familie ook verstuurd.

Niets.

Het besluit van de rechter was tijdelijk, omdat er een
sociale controle moest plaatsvinden om goed te bekijken wat de beste optie voor
de kinderen zal zijn.

Op 27 mei moeten we opnieuw naar de rechtbank.

Ondertussen hebben we alle controles gehad en alle sociale
medewerkers hebben mij ervan verzekerd, dat ik terug kan keren naar Nederland.
Maar zonder de officiële brief mag ik het land niet verlaten met de kinderen,
anders word ik 3 jaar lang opgesloten voor kidnapping.

In de tussentijd heb ik mijn ex-man meteen na het besluit aangeboden
om de kinderen vaker te zien dan een keer per maand.

Daartegenover heeft hij veel gelogen tegen de sociale
medewerkers, bijvoorbeeld, dat hij iedere maand 800 euro aan ons heeft gegeven,
dat ik 5 maanden lang weigerde dat hij contact had met de kinderen.

Alles is per e-mail gegaan, omdat hij weigert om met mij te
praten, dus kon ik meteen bewijzen hoeveel ik hem heb aangeboden en dat hij
iedere keer zelf heeft afgewezen.

Hij zegt zelfs geen gedag. Als ik iets vraag, dan draait hij
zijn hoofd de andere kant op. En dit gewoon voor de kinderen, want ik zie hem
alleen als ik de kinderen bij hem afzet, of ophaal.

Per 1 mei vertrekt mijn huurder uit mijn woning. Naar mijn
geluk heeft Samuel precies voor week 18 de kinderen gevraagd, dus kan ik naar
Nederland om zelf de sleuteloverdracht te doen.

Mijn vriendin leent mij haar auto, zo kan ik onze persoonlijke spullen alvast
verhuizen.

Al mijn meubels was ik gelukkig in staat om bij mijn ex-man
op te halen, aangezien ik nog de bonnetjes had, maar de kleine spullen weigerde
hij mee te geven.

Hij gaf ook helemaal geen spullen voor de kinderen mee, want
in het begin toen ik nog werkte hebben wij alles 50/50 betaald, en daarna heeft
hij alles zelf betaald, dus of moet ik hem uitbetalen, of geeft hij niets mee.
Het interesseerde hem geen ene reet, hoe ik aan bedjes en dekentjes en allerlei
kinderspulletjes kom. En dat heeft hij ook heel trost in zijn brief aan de
rechter geschreven.

Mijn meubels heb ik aan de medebewoners van de La Ferme
Claris aangeboden, voor de tijd, wanneer ze ook een met eigen woning een nieuwe
leven kunnen beginnen.

Wij zullen gelukkig in Nederland toch niet in een lege
appartement aankomen, want van vrienden hebben we al verschillende meubels
aangeboden gekregen.

Wij zullen wel geen stalamp of salontafel of bank hebben in
het begin, maar wel ieder zijn eigen bed, een kast voor onze kleding en wat
basis keukenspulletjes.

Wij komen er wel, denk ik.

Ik ga meteen werken na aankomst, ondertussen spreek ik
aardig goed Frans, dus kan ik al 8 jaar werkervaring en 5 talen op mijn CV
zetten, maar als het moet, dan ga ik gewoon frietjes bakken bij de McDonald’s.

Mijn moeder trekt bij ons in, zodat ik niet mijn nieuwe baan
moet riskeren, als de kinderen eventueel ziek worden ofzo.

En mijn kindjes gaan Nederlands leren.

Wij zullen Sinterklaar, Koninginnedag en Carnaval vieren.

Ik mis Nederland heel erg!

Ik ben zelfs erachter gekomen waarom ik zomoest janken,
omdat ik niet meer naar de Nederlandse McDonald’s kon: hier in Frankrijk hebben
ze geen chocolade milkshake.

Dit is dus het vervolg van mijn verhaal.

In het kort.

Groetjes aan iedereen, vanaf nu ben ik van plan om weer wat
meer online te zijn.

Ik zal bij jullie een per een even gaan kijken hoe het gaat.

En misschien heeft een paar van jullie zelfs zin om straks,
als ik terug ben in Nederland, om persoonlijk kennis te maken.

Katic.