Het begin van het einde..

Lieve vriendinnen, bedankt voor jullie berichtjes tussendoor.

Het begin van het einde is helaas aangebroken in mijn relatie.

Mijn man ging in therapie. Tja, twee keer. En dan meteen gestopt, want die man was hem toch een l*l.

Oké. Ik ging er niet eens op in, hij wilde zelf in therapie, hij stopt er zelf mee. Ik was nog steeds niet bepaald goedgelovig over de hele situatie.

Na het ongeluk deed mijn man wel zijn best om vriendelijk met ons om te gaan. Hij vond zijn weg terug naar onze kindjes, hij speelt volop met ze, hij is bezig met ze, hij merkt zelf op, als ze iets nodig hebben, hij is niet meer geïrriteerd door ze, maar echt blij om ze te hebben.

Met mij was hij ook leuk. In het begin had ik zelf moeite om aardig tegen hem te zijn, maar hoe bot of geïrriteerd ik ook reageerde naar hem, hij bleef rustig en vriendelijk terugpraten.

En dat helpt dus echt wel, dan ga je vanzelf ook weer rustig en vriendelijk praten.

En het sfeer werd steeds beter in huis. Nog niet helemaal super, maar ging de goede kant op.

Ik vertrouw hem tot op vandaag de dag nog niet met het auto rijden, maar dat vindt hij zelf ook zo te horen. Ik ben altijd degene die rijdt, als wij ergens heen gaan, maar alleen neemt hij geen van de kindjes mee. Niet even boodschappen doen, niet naar de creche brengen. Hij vraagt er niet eens om. Hij zegt zelf, dat hij het ook niet wil.

Het ging dus ietsjes beter. Maar dan ineens uit het niets werd hij weer boos op me om alles. Als ik hem ’s nachts wakker maakte, omdat ik Maxime aan het voeden was, en Sophia tegelijk ging huilen. Als ik naar zijn mening achterliep met de was. Als het eten niet zout genoeg was. Als het eten te zout was.

Wat ik ook deed en nog steeds doe, is fout in zijn ogen.

Het is ondertussen zo ver gekomen, dat hij soms dagenlang geen woord tegen me zegt, hoe ik hem ook probeer te benaderen. Hij kijkt maar boos, ik irriteer hem mateloos, dat is overduidelijk te zien.

Als ik hem vraag wat er aan de hand is, dan komt hij met onzin. Dat ik hem op de verkeerde manier wakker heb geschud afgelopen nacht toen ik hup nodig had bij de kindjes.

Dat ik hem met de verkeerde toon heb aangesproken toen hij in de tuin over het hek met de buurman aan het kletsen was, en hoe vernederend hij dat vond voor de ogen van de buurman.

Dames, hier komt mijn kant van het verhaal, erg lang om te lezen, maar ik moet het kwijt.

Natuurlijk was alles super leuk toen we net een relatie kregen. De roze wolk van verliefdheid bleek maar nooit over te gaan. Lief, dat hij voor me was, ik was door en door dolgelukkig. Hij was behulpzaam, attent, we waren een echt team. Ik hield zo veel van hem! Wij gingen heel snel samenwonen. Ik had toen al een koopwoning in Tilburg, helemaal ingericht en hij vond het een super idee om bij mij in te trekken. Ik heb hem aangeboden om de woning deels opnieuw in te richten, zodat hij ook meer thuis zou voelen, maar dat vond hij nergens voor nodig, hij vond het erg leuk uitzien, was erg tevreden met mijn smaak qua inrichting.

Leuk! Want ik vond het namelijk ook super uitzien bij mij. We hebben snel een huishoud rooster opgemaakt, om misverstanden te voorkomen, en de financiën werden ook even opgedeeld. Wij betaalden alle gezamenlijke kosten 50/50, we hadden een gezamenlijk spaarpotje voor leuke dingen en verder ieder baas over zijn eigen geld. Wij hadden allebei een goede vaste baan, met een goede salaris, wij konden allebei sparen. Of kopen wat ons hart begeerde.

Ik had geen kinderwens, en dat heb ik in het begin van onze relatie uitgesproken! Ik wilde geen kinderen. Ik wilde mijn geld aan mezelf besteden, ik wilde mijn lichaam mooi hebben en mijn eigen tijd zelf indelen.

Hij daartegenover wilde 4 kinderen.

Hij bleef een beetje doorzeuren, argumenteren, waarom het toch zo leuk zou zijn om een babytje te hebben en met al en al was ik op een gegeven moment omgepraat. Wij gingen ervoor. Ik had een goede vaste baan met een goede salaris, moeder zijn is nog geen reden om te stoppen met werken, dus geld zou ik nog steeds overhouden voor mezelf en mijn (dure)hobby, en mijn uiterlijk en van alles wat ik nodig dacht te vinden. Mijn lichaam zou ik weer mooi sporten, sporten hoorde altijd al bij mijn leven, ik was 5 dagen per week in bij de fitness te vinden en thuis had ik ook wat apparaten staan, daarnaast deed ik al jarenlang in-line skaten. En de tijd, tja, dat kind heeft ook een vader, dus ik zal ook wel mijn momenten kunnen hebben.

Wij hebben afgesproken, dat wij allebei 1 dag minder gingen werken per week, ik bleef op de maandag thuis met de kleine, hij op de vrijdag. Dinsdag woensdag donderdag ging de kleine naar de crèche. In het weekend konden we lekker saampjes als gezin thuis zijn.

Ik moest al dit besproken hebben, voordat ik ervoor klaar was om te stoppen met de pil.

En bamm, in ronde één zwanger. Dat was voor mij een beetje schrikken, ik ben namelijk ervan uitgegaan, dat het toch nog een paar maandjes zou duren, dus ik had de tijd om aan het idee te wennen, en verder nog wat dingetjes bespreken.

Wij hadden het erover om te trouwen of niet te trouwen, we hebben uiteindelijk besloten om niet te gaan trouwen voorlopig. Wij hechten beide geen waarde aan dat velletje papier.

Ik was dus zwanger en wij woonden in mijn mooie woning. 2 slaapkamers, grote woonkamer, ruime keuken, met alles erop en aan, badkuip in de grote slaapkamer, dat wilde ik absoluut realiseren, toen ik het appartement gekocht had, meteen bij de verbouw uitgetekend en laten zetten. Natuurlijk wel een mooie douchecabine met badkamermeubel en toilet in aparte ruimte. En de hal bij de ingang. Al met al een ruime woning, overal vernieuwd vloer, muurtegels opnieuw gezet, nieuwe keuken. Een super woning. Althans, dat dacht ik in al die jaren, dat ik alleen daar woonde. En dat dacht ik nog steeds toen mijn man bij me introk. Wel veranderde het meteen, toen ik zwanger werd.

Vanaf dat moment liep mijn man constant te zeuren over de bovenburen.

Hoor je het niet? Ze maken alwéér zo’n lawaai! Het is niet mogelijk, zo kun je toch niet normaal leven, en blahdieblah!

Terwijl ik dacht: huh? Stel je niet zo aan man, het is een flat. Natuurlijk hoor je je buren weleens, maar die van ons vallen echt wel reuze mee! (en dat was echt ook zo)

Maar nee, mijn man vond het nodig om steeds vaker naar boven te gaan. En maar klagen en klagen. Eerst alleen als hij muziek dacht te horen. Of als ze bezoek hadden na 22:00 en aangezien ik zwanger was, gingen we vaker vroeg naar bed, ja dan valt wel op, dat je buren nog wakker zijn. Maar ik stoorde me daar niet aan. Ik had sowieso zoiets van, straks als de baby geboren is, misschien houden wij de buren wel nachten achter elkaar wakker met gehuil ofzo, en dan ben je blij, als je goede contact met je buren hebt!

Maar nee, mijn man ging steeds vaker klagen. Om alles. Op een gegeven moment ging hij niet eens meer naar boven, hij bonkte gewoon met een stok op het plafond.

Op een gegeven moment is hij om 23:30 naar boven gegaan om aan die ene jongen man te vertellen, dat hij niet in het midden van het water in de toiletpot moest pissen, want dat horen we. Nou ja zeg! Dan vraag je al zelf om moeilijkheden, naar mijn mening.

Wij zijn (hij is, maar ik deed er weinig tegen) begonnen met een flinke buren ruzie.

En mijn zwangere buik groeide. Met 16 weken werd ik zo onwel, dat ik vrijwel tot aan het einde van de zwangerschap bedrust moest houden. Ik zat dus dag en nacht thuis, de bovenburen waren ontzettend boos op ons en gingen het extra moeilijk maken voor ons. Soms ben ik overdag naar boven gelopen om met ze te praten, ik heb ze verteld, dat mijn man erg gestrest is vanwege de moeilijke zwangerschap, ze bleken dan wel wat begr