Maxime in Zkh, Papa in therapie..

Afgelopen zondag middag heb ik jullie een privé bericht gestuurd over onze auto-ongeluk de vrijdag daarvoor, die met opzet door mijn man veroorzaakt was, ondanks dat ons hele gezin in de auto zat.

Ik had er al geen twijfel bij, mijn man mankeert iets, hij heeft hulp nodig.

Bedankt voor jullie aanmoedigende woorden.

Die zondag verliep uiteindelijk heel anders, dan ik ooit had gedacht.

Maxime (10 weken) heeft voor het laatst om 17:00 gegeten, daarna was hij hangerig, rond 18:30 viel hij in slaap en het bleek, dat hij die dag ietsje eerder aan zijn nacht was begonnen.

Rond negen uur ben ik zelf ook gaan slapen, was doodop.

Rond twee uur ’s nachts sprongen mijn ogen open voor een vreemd geluid: Maxime kreeg geen adem, hij moest er echt voor vechten!

Ik tilde hem met zijn hoofdje omhoog en schreeuwde naar mijn man, dat hij het alarm nummer moest bellen. De telefoniste vond het veiliger, als de ambulance bij ons kwam, in plaats van dat wij met hem naar de Ehbo zouden rijden, ook al wonen we maar 1 km van het ziekenhuis.

De ambulance stond werkelijk binnen twee minuten bij ons in de woonkamer met zuurstof en allerlei nodige apparaten. Eén minuut daarna is er een dokter gearriveerd. Maxime zijn keel was zo zwaar ontstoken, dat hij daardoor al moeilijk kon ademen. Hij moest mee naar het zkh. Wij werden verzocht om voeding en kleding voor hem te pakken, want hij moest ook blijven, dat konden  ze al met grote zekerheid zeggen.

Ik stond om twee uur ’s nacht in het midden van onze woonkamer onder het felle grote licht toe te kijken hoe 5 volwassene mannen over onze kleine lieve Maxime staan te buigen, die naakt op de bank ligt. Hij werd door een zuurstof masker beademd, ze hebben allerlei draadjes aan hem geplakt, er begon een monitor te piepen. En ik stond daar maar. En deed niets.

Ineens hoorde ik mijn man roepen, hij stond voor me, volledig aangekleed, een volle tas in zijn hand: ik ga met hem mee, blijf jij maar thuis voor Sophia.

En hij vloog de deur uit.

Ik keek om en zag niemand meer. Wanneer zijn die andere mannen vertrokken? Hebben ze Maxime echt meegenomen? Hij was net nog naakt! Het is koud buiten!

Iemand klopt op de voordeur. Mijn eerste gedachte is, hoe onbeleefd, om twee uur ’s nachts bij iemand aan te kloppen!

Mijn buurvrouw Cécile. Ze hebben ook twee kinderen de jongste is 7 maanden. Zij was net klaar met de nachtvoeding toen ze de ambulance zag.

Ze vroeg of ze iets voor me kon doen. Ja, wat denk je? Wat wil je voor me gaan doen? Waarom vragen mensen zoiets stoms uit beleefdheid?

“Nee, dankje. Er is echt niets dat je voor me kan doen. We spreken morgen wel.”

Een uur later heeft mijn man nog niets laten horen. Ik sta al bijna op het punt om Sophia uit bed te halen en naar het zkh te rijden. Maar mijn man heeft de autostoelen mee.

Om vijf uur een sms: hij wordt nog op van alles getest, maar niets oom ons zorgen om te maken. Hij ademt al veel makkelijker.

Om zes uur belt mijn man om door te geven, dat Maxime net naar een kamer is gebracht. Normaal gesproken 4 bedjes, maar de andere 3 zijn leeg, hij ligt dus alleen.

Mijn man zegt bij hem te blijven. Goedzo.

’s Ochtends als Sophia wakker wordt, gaan we naar het ziekenhuis met mijn auto en de autostoeltje van ons buurjongetje.

Maxime glimlacht naar ons, hij heeft net een flesje gehad. Hij ziet er echt goed uit. Maar ja, hij zag er naar mijn mening de dag daarvoor ook goed uit.

De dokter zegt, dat hij vandaag nog zeker niet naar huis mag. Mijn man vraagt me om schone kleding voor hemzelf te brengen, hij gaat namelijk nergens heen. Hij blijft bij Maxime, het duurt zolang als het duurt. Het duurde nog een nacht en een hele dag. En mijn man bleef naast zijn bedje op een kleine ongemakkelijke stoel zitten. Er is ook koemelk allergie geconstateerd bij Maxime. Ook nooit iets van gemerkt. Maxime is altijd vrolijk, hij spuugt zelden, eet en slaapt goed.

Op dinsdag avond mocht hij naar huis. Ik kon gewoon geen woord uitbrengen, ik zat maar hem te knuffelen en janken.

Toen de kinderen al op bed lagen, kwam mijn man naar me toe. Hij vertelde me, dat hij bij zijn baas heeft aangegeven, dat wij een auto-ongeluk hebben  gehad, dat hij er moeite mee heeft om deze gebeurtenis te verwerken en dit met een professionele iemand wil gaan bespreken, aangezien zijn werk heel veel autorijden inhoudt. Hij kon al vandaag bij iemand terecht. Er was gelukkig wel een klik tussen mijn man en de therapeut, vanaf nu gaat hij minstens een keer, maar het liefst, als zijn werk het toelaat, twee keer per week langs.

Want zoals hij het zelf tegen me zei op dinsdag avond:

Er zijn zo veel onbedoelde manieren om een kind kwijt te raken, wat bezielt mij dan om het ook nog eens te forceren?

“The accident, it marked me, you know”