Papa wil geen papa meer zijn..

Naar aanleiding van mijn blog: Mama vindt Papa niet lief

Wanneer ik deze blog schrijf, is mijn stemming vrij dubbel. Ik ben vol moed en hoop, maar tegelijkertijd ben ik ook erg verdrietig en teleurgesteld.

Eind goed, al goed. Zegt men. En zo denk ik vaker zelf ook, maar nu lukt dat niet.

Want dat het eind goed zal zijn in mijn verhaal, dat weet ik zeker, hoe dan ook. Maar dat zal al, wat voorafgegaan is, niet goedmaken.

Op maandag avond, 19 maart 2012, rond 21 uur in de avond, heb ik dingen te horen gekregen van mijn man, waar ik niet op zat te wachten.

Het was mijn dag om Sophia naar bed te brengen. Zij deed een beetje moeilijk over het tandjes poetsen, zij wil per se met tandpasta, maar dat mag ze van mij nog niet. Maar daarnaast was zij makkelijk in slaap gevallen. Maxime sliep al, voordat we naar boven gingen.

Toen ik de kamer van Sophia uitkwam, stond mijn man op de gang tussen de slaapkamers, in het donker. Ik schrok van hem en vroeg wat hij daar eigenlijk deed. Hij stond op mij te wachten. Hij vond het tijd, om zelf naar mij toe te komen om te praten, in plaats van, dat ik altijd achter hem aan huppel en uiteindelijk komen we nergens met het gesprek.

Hij vond het zelf tijd, dat wij gaan zitten.

Ten eerst begon hij met zijn excuses aanbieden, dat hij tot nu toe geen gehoor aan mijn verzoeken had. Want bijna dagelijks heb ik hem gevraagd, om alsjeblieft te gaan zitten en goed alles doorpraten, maar dan elke keer eindigde het in onvriendelijke discussies, ruzies, of hij zei simpelweg niets.

Maar nu wilde hij wel. Maar verder zei hij niets. Hij vroeg ook niets. Hij zat alleen maar voor zich uit te staren, ik kon niet eens uitmaken of hij verdrietig was, of boos, of gewoon iets heel anders.

Uiteindelijk begon ik hem vragen te stellen, en zo kwam hij steeds meer los. Hij pratte, maar het leek, alsof hij het niet tegen mij had, maar gewoon een spreekbeurt aan het houden was voor een hele groep.

Zijn speach was goed doorbedacht en voorbereid, dat merkte ik al meteen op.

Natuurlijk kan ik het niet per woord herhalen, maar ongeveer het volgende kwam eruit:

Hij kan het niet meer, hij voelt zich futloos, hij gaat eronder door.

Waaronder? Papa zijn. De verantwoordelijke voor het gezin zijn. Mijn partner zijn.

Hij had me verteld, dat hij helaas erachter gekomen is, dat hij de verkeerde keuzes heeft gemaakt.

Hij houdt uiteraard ziels veel van de kinderen en hij weet, dat als hij aardiger tegen mij zou doen, dat ik dan ook lief voor hem zou zijn en dat hij dan nog steeds met zekerheid en trots zou kunnen zeggen, dat hij ook nog van mij houdt. Maar omdat wij de laatste maanden steeds minder goed met elkaar omgaan, begon hij te twijfelen, of wij echt bij elkaar horen.

Maar dan, als hij daar aan dacht, werd hij meteen boos, want hij wilde niet eens eraan denken om zonder mij en de kinderen te zijn, en die woede reageerde hij dan weer op mij af. (Niet fysiek, natuurlijk.) Zo raakte hij in een cirkel, waar hij niet uit kon komen. Hij zakte steeds dieper in zijn somberheid.

En hij moest zichzelf ook eerlijk toegeven, dat hij zich niet geschikt vond om 24/7 met de kids bezig te zijn. Ook al is hij helemaal verliefd op onze beide kinderen, zij irriteren hem heel gauw. Ondanks het feit, dat hij soms iedere week, maar minstens om de week dagen lang in een hotel verblijft voor zijn werk, is het nog steeds te veel voor hem. Het kinder gejank, het dagelijkse sleur ritme, al de rituelen, die wij moeten aanhouden voor het bestwil van onze kinderen. Het is hem ineens allemaal te veel geworden.

Hij vertelde me, dat hij iedere keer de zenuwen krijgt, als hij mij ziet vertrekken boodschappen doen. Dan kan hij alleen maar denken, dat ik alwéér zijn geld ga uitgeven. Maakt niet uit, dat het gewoon de wekelijkse boodschap is voor het eten en benodigheden, maakt niet uit, dat ik altijd bij voorbaat aangeef, als ik iets ga kopen voor mezelf, zodat hij op de hoogte is, en zelfs nee zou kunnen zeggen als hij er niet mee eens is. Maakt niets uit. Dan ziet hij alleen maar mij en zijn geld, hand in hand zijn portemonnee uitlopen.

(wij hebben het heel goed financieel, ondanks dat ik niet werk, kunnen we nog steeds elke maand honderden euro’s aan onze spaarrekening storten)

Al met al, heeft hij mij verteld, dat hij er spijt van heeft, om ermee akkoord te gaan, dat ik stop met werken, en dat hij voor het hele gezin zou zorgen. En wat werkelijk mijn hart brak op dat moment, heeft hij me verteld, dat hij niet alleen mij, maar ook de kinderen een last vindt.

Ik luisterde zonder een woord. Ik was al lang blij, dat hij eindelijk tegen mij pratte.

Maar toen het stil werd, riep hij uiteindelijk zelf: Zeg iets, alsjeblieft!

Mijn gedachten schoten razendsnel door mij hoofd. Ik had mijn zegje klaar, op iedere punt, wat hij zelf noemde in zijn speach.

Maar ik zei niets. De tranen liepen op mijn wangen en er kwam geen woord mijn keel uit.

Ik was boos, verdrietig en ik vind het echt heel erg om te zeggen, maar ik had de neiging om hem te gaan slaan. En hard ook!

Maar dat is natuurlijk ook niet gebeurd. Toen ik me klaar voelde om zelf ook wat ervan te zeggen, moest ik nog eerst DE vraag aan hem stellen:

Wil je bij ons weggaan? Wil je bij mij weggaan? Is het over tussen ons?

Het leek, alsof hij van deze vragen ineens wakker schrok van een hele diepe slaap:

Nee! Natuurlijk niet! Ik wil je niet kwijt, ik wil de kinderen niet kwijt!

Ja meneer, maar zo werkt het nou eenmaal niet. Je zegt, dat je ons als een grote last ziet, jij wil zo min mogelijk met de kinderen doen, je wil zo min mogelijk met mij te doen hebben, maar verder alles is prima?

Gaan wij toneeltje spelen, ofzo, als een gelukkig gezin? Nee, bedankt.

Als wij samen blijven, dan werken we er samen aan onze relatie. Dan zijn wij samen ouders voor de kinderen. Dan doen wij alles samen!

Als jij dat niet wil, als ik alleen voor de kinderen en mezelf moet zorgen, dan wil ik het ook officieel maken. Dan word ik liever een alleenstaande moeder.

Alweer schrok hij van mijn reactie, ik begon me als een boeman te voelen. Ik moet wel heel eng zijn.

Werkelijk. Men zegt, dat mannen het moeilijk hebben om hun vrouw te snappen.

Maar wat denk je van ons? Natuurlijk is het bij ons andersom.

Die avond bleven we nog lang en veel praten. Ik heb zoveel tranen gelaten, dat ik na een paar uur stomverbaasd gemerkt had, dat ik echt nodig moest plassen. Het kon bijna niet mogelijk zijn, dat er nog overbodige vocht in mijn lichaam zat.

Wij kwamen uit in alle punten samen.

Wij blijven bij elkaar, wij werken samen aan onze relatie en wij werken samen eraan, dat hij zijn weg, zijn gezellige en liefdevolle weg met onze kinderen terug kan vinden.

Wij waren altijd een goed team en ik ben ervan overtuigd, dat wij dat weer kunnen zijn.

Echter heeft hij zelf gevraagd om vanaf nu grotere beslissingen wat wij samen nemen, altijd op te schrijven. Zodat iedereen weet waar we aan toe zijn. En het lijkt mij ook geen slecht idee. Vroeger deden wij de huishouding volgens de rooster. Daarna kwamen de baby verzorgingstaken ook op een rooster. En toen waren wij een gelukkig gezin.

Blijkbaar hebben wij het nodig. Om de taken die “moeten”, voor ons neus opgeschreven te hebben. Zwart op wit. Duidelijkheid!

En de rest van de tijd kunnen we gewoon genieten.

Toen we die avond na al dat gepraat naar bed gingen, kon ik gewoon niet ophouden met huilen. Wij lagen met zijn tweeën in ons bed van 180 breed, en voor het eerst