Mama vindt Papa niet lief.. :(

Een aantal maanden nadat wij samen zijn gaan wonen, heeft mijn man mij onverwachts gevraagd:

Wil je ook zo graag een babytje met mij, zoals ik het graag met jouw wil?

Het volgende schoot door mijn hoofd:

Zwanger zijn? Bah! Mijn lichaam naar de kl*ten, en mensje gaat in mijn buik wonen, die geen rekening met mij houdt en dan komt het door een geweldadige manier naar buiten, ergo mijn lichaam nog meer naar de kl*ten.

En wat krijg je ervoor terug: een huilende poep en spuugmachine.

Mijn antwoord was: je weet toch, dat ik geen moeder wil worden, hé, schat!

Tja. Zijn idee en gevoel bleef, en hij bleef ook erover praten. Na veel argumenten met voors en tegens heb ik me toch bedacht. Wij gingen ervoor, met grote zin.

Wij zouden een kindje krijgen!

Al in de eerste ronde werd ik zwanger. Dat was even slikken voor mij, ik dacht toch nog een paar maanden te hebben, om aan het idee te wennen, dat ik toch een zwangerschap en een bevalling tegemoet ga. Maar ja, ik wist ook natuurlijk, dat het ook de eerste ronde raak kon zijn.

Ik heb een best zware zwangerschap gehad, vanaf 16 weken bedrust, heftige bevalling met veel complicaties in het herstel daarna.

Maar mijn man was echt de hele tijd super lief! Hij zorgde voor alles, zonder zeuren. Het huishouden, toen ik bedrust moest houden.

Onze dochter kon zich geen betere Papa wensen. Geen poepluier was te vies. Geen nachtvoeding was te laat (om So naar mij te brengen, want ik gaf de borst). En nog steeds gewoon zoveel mogelijk in het huishouden doen, zodat ik beter kon herstellen. (Mijn herstel duurde minstens een half jaar, een half jaar kon ik niet zitten, normaal lopen, laat staan sex, of gezellige dagjes weg met gezin.)

Toen ik beter werd, hebben we weer onze rooster voor het huishouden opgepakt, daaraan hebben we baby verzorgingstaken aan toegevoegd. Want zo deden wij het al altijd, sinds we samen zijn. Er hing altijd een rooster in de keuken, wie wat welke dag moet doen. Wij werkten even veel buiten de deur, dus wij deden even veel onze thuis. Dat is normaal!

Toen ik gestopt was met werken, omdat mijn man een promotie had gemaakt en wij daarmee ook naar Frankrijk konden verhuizen, hebben we de rooster aangepast. Vrijwel alle huishoudelijke taken kwamen op mij terecht, dat vond ik ook weer erg normaal, ik was tenslotte toch de hele dag thuis, kon mijn eigen tijd indelen. En ik vind sowieso, een huisvrouw doet de huishouding. Maar de verzorging van onze dochter moest op onze tweeën blijven, hij is toch de vader, dus moet ook “quality time” met haar doorbrengen en in de avondrituelen meedraaien, zoals eten, bad en naar bed.

En dat ging altijd heel goed. Tot sinds kort.

Want sinds kort hebben we een tweede kindje erbij. Dus moesten de taken opnieuw verdeeld worden.

Maar mijn man vond, dat hij juist minder moest gaan doen. En ik dus meer. Praktisch alles, eigenlijk. Want hij moest rust krijgen. Want hij werkte toch zoooooo veel!

Nou, sorry hoor, jij wilde kinderen, jij wilde ze zo snel mogelijk achter elkaar, dan ga je ook lekker meedoen in het gezinsleven na je werktijden.

Mijn mening heb ik hem uiteraard al bij voorbaat, tijdens de tweede zwangerschap mededeeld, zodat hij aan het idee kon wennen.

En toen was hij niet meer leuk. Hij was steeds minder te genieten. Opeens begon hij dagelijks te klagen over het eten. Die was nooit goed, of te zout, of te droog, of wat hij maar kon verzinnen. Hij wilde natuurlijk altijd van zijn tig overhemden net die ene aan, die nog gestreken moest worden. Dus daar kreeg ik commentaar op, dat het nog niet gedaan was.

En toen ging het van kwaad tot erger, waarom zijn de baddoeken niet gewassen, dan weer waarom was ik ze zo vaak. Niks was goed in zijn ogen. Niks wat ik deed, in ieder geval.

Het ging al zo ver met onze discussie, die steeds heftiger werden, dat ik hem heb gezegd, dat ik weg wil bij hem. Hij behandelde me zonder respect en geloof me, het lag echt, maar dan absoluut niet aan mijn hormonen! Hij was gemeen tegen me geworden.

Ik heb op een gegeven moment zelfs gevraagd, of hij een ander had, want het bleek, dat hij alles rooskleurig zag buiten mij om. Ik had echt het idee, dat hij verliefd was op een ander, en dat ik hem daardoor ben gaan irriteren.

Naar zijn zeggen was dat niet zo, en na deze discussie, eigenlijk fikse ruzie, was hij weer een beetje bijgedraaid. Hij schrok veel meer van het feit, dat ik dacht, dat hij het liefst mij kwijt wilde, dan dat ik hem daarvoor heb gezegd, dat ik bij hem weg wilde.

Toen was ik al inmiddels zo’n 7 maanden zwanger. Wij hebben veel gepraat, op een normale manier en het bleek weer eens steeds beter te gaan. De takenverdeling kwam eigenlijk niet meer ter sprake, ik was al lang bij, dat hij/het weer gezellig was thuis.

En toen kwam de dag van mijn bevalling.

Het was heftig, heftiger dan de eerste keer. Ging te snel, urenlang 2 minuten weeën wegpuffen, dan baarmoeder flink uitgescheurd, veel bloed verloren, dagen lang niet alleen mogen blijven met mijn eigen baby, een hele week in het ziekenhuis moeten blijven.

Toen ik in het ziekenhuis was, sliep onze dochter bij Oma, ook Oma heeft de dagelijkse verzorging voor haar waargenomen. En wat Papa deed? Niks. Hij kwam elke dag op bezoek in het ziekenhuis, maar ’s avonds ging hij lekker naar huis, en sliep de hele nacht door, zonder zorgen. Hij had eigenlijk een week vakantie in eigen huis gekregen.

Toen ik thuiskwam, nog steeds helemaal fysiek en lichamelijk gebroken, heb ik hem gevraagd om mee te helpen bij de nachtvoedingen, Maxime uit zijn bedje halen, verschonen en na de borstvoeding hem laten boeren en terug in bedje leggen.

Hij zei gewoon nee. Nee, want hij was nu al zo uitgeput, dat kon ik me niet voorstellen. En hij had trouwens ook een beetje keelpijn.

Pardon? Ben jij uitgeput??

Ik heb hem meteen geadviseerd om de slaapbank in zijn kantoor maar open te gooien en op te maken voor zichzelf, want zo hoeft hij niet naast mij komen te liggen.

Hij bleef. Hij hielp ook enigszins mee, maar ook ’s nacht en ook overdag deed hij zo ongelofelijk irritant met zijn zuchten, dat hij moe was, dat ik op een gegeven moment tegen hem heb gezegd, dat ik geen hulp meer nodig had. Sophia werd nog steeds verzorgd door mijn moeder, die tijdelijk bij ons is ingetrokken om mij te helpen. Dus hoefde lieve Papa eigenlijk alweer geen ene reet te doen.

Hij kon de nachten lekker doorslapen.

Bijna vier weken na de bevalling heb ik besloten, dat het weer tijd was, dat wij de nachtzorg van onze dochter weer zelf gingen doen. Sophia sliep vanaf haar geboorte bij ons in bed, tussen mij en de muur, ik sliep in het midden van het bed. Maar nu hadden we een probleempje, tussen mij en de muur stond er nu een ledikantje. En het mensje in dat ding, moest om de 3-4 uur eten ’s nacht en een schone luier. Daarvoor moest het licht aan, dus werd Sophia meteen klaarwakker. Mijn man was verschillende keren gewoon midden in de nacht weggelopen en is in zijn kantoor gaan slapen.

Nou begrijp ik heus wel, dat hij wel zijn rust nodig heeft, als hij de volgende dag belangrijke afspraken heeft, maar hij liep zelfs in het weekend ook weg.

En hij vond dat normaal.

Alweer begon zijn slecht humeur de dagen ook te verzieken.

Het eten was weer dagelijks shit, waarom is die ene overhemd niet gestreken, waarom ik de grote auto wil meenemen, dan waarom ik het moeilijk voor mezelf maak en de kleine meeneem, waarom dit, waarom dat? En waarom denk ik toch, dat ik kan blijven roepen, dat ik net een kind heb gebaard, met vele complicaties, wanneer laat ik dat nou los? Want dat kan toch niet eeuwig mijn excuus blijven waarom ik hulp nodig heb?

Pardon? Pardon? PARDON?

Wat is hij een l*l geworden, zeg! Waar is die lieve, zorgzame man/papa, die ik na mijn eerste bevalling heb leren kennen, gebleven?

Waarom doet hij nou zo tegen me?

Het kan niet aan mijn moeder liggen, dat hij het irritant vindt, dat zij bij ons woont, want dat kan hij wel elke dag even laten weten, hoe blij hij met mijn moeder is!

Het kon ook niet aan de kinderen liggen, want juist hij was diegene, die erop stond, dat wij nog eentje moesten nemen, met zo weinig mogelijk leeftijdsverschil.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben dolblij met mijn twee schatjes! Dolblij!

Maar hun vader kan ik steeds minder uitstaan.

En nogmaals: het ligt niet aan mijn hormonen. Hij gedraagt zich echt niet netjes tegenover mij. Iedereen om ons heen merkt het op.

Hij is de soort man geworden, waarbij ik me vroeger in de supermarkt altijd serieus afvroeg, waarom zijn vrouw kinderen voor hem heeft gebaard, en waarom zij überhaupt nog bij hem blijft, als hij haar zo behandelt, zelfs in het public.

Nu zie ik, dat die man vroeger ook waarschijnlijk anders was.

En ik ben ervan heus wel bewust, dat ik zelf ook veranderd ben. Maar ik zou hem nooit met opzet willen kwetsen. Ik zou hem nooit zo in de steek willen laten, zoals hij het met mij doet, de laatste weken.

Want ik ben ondertussen gewoon ervan overtuigd, dat hij het bewust doet.

Hij gedraagt zich arrogant en bazig tegenover mij. Het is niets anders dan discussies tussen ons, want ik laat me zo echt niet behandelen.

Ik vraag me serieus af, waar mijn partner gebleven is.

En of hij nog ooit terugkomt.

En hoelang ik zo door wil blijven gaan.

Hij heeft zich echt afgeschreven in mijn ogen als partner.

Ook als wij hier samen uitkomen, waarvoor hij weinig interesse toont op dit moment, ook dan weet ik nu al, dat ik zeker geen derde kind wil.

Het doet me allemaal erg veel pijn.

Ik mis mijn man zo! L