Samen slapen, apart slapen..

Naar aanleiding van mijn blog: Samen slapen = samen wakker

Wij waren dus op een woensdag avond begonnen om onze dochter van 20 maanden te “trainen” apart van ons te kunnen slapen.

In de avond ging zij al sowieso altijd in haar peuterbedje liggen, alleen bij haar eerste huiltje kwam ze bij ons in het grote bed.

Haar bed staat in haar kamer, dus ligt zij eigenlijk helemaal alleen in het donker. Maar dat lijkt ze niet erg te vinden. We hebben voor haar ook een dimlichtje geïnstalleerd boven haar deur, maar zij vindt het niet leuk, als het aanstaat. Zij is gewend om in het donker te slapen.

Op deze woensdag avond ging ze weer met Papa (wij brengen haar altijd om en om naar bed) naar haar kamertje. Avondritueel is begonnen, om 20:00, zoals altijd:

Eerst gaat Papa haar haren kammen, zittend op haar bed, terwijl zij een boekje aan Papa voorleest. Daarna mag zij een andere boek kiezen, wat Papa voor haar gaat voorlezen.

De plaatjes worden goed bekeken en besproken.

Dan kusjes, knuffelen, Sophia op haar kussentje leggen met haar knuffel hondje, speen in haar mondje, Papa zwaaiend, kusjes gooiend naar buiten lopen en licht uit.

En zij slaapt.

Of niet. Dan gaat ze kreunen en roepen en gaat een van ons terug naar haar. Zij komt nooit uit haar bedje, als het donker is, puur, omdat zij niets kan zien. Dat weet ik zeker, want in de middag komt zij dus wel uit haar bedje, als zij vindt, dat zij nog niet hoeft te slapen.

Maar als we dus ’s avonds terug naar haar moeten, dan gaat het licht niet meer aan, alleen een aai over haar koppie, kusje, knuffel, welterusten en weer weg.

Meestal gaat zij dan echt slapen.

De eerste nacht zou mijn man naar haar toe gaan, als zij huilde. Het punt was, dat zij in haar eigen bed moest blijven.

Rond half twee ’s nachts werd zij voor het eerst wakker.

Papa liep erheen (nadat ik hem wakker heb geschud, hij is het namelijk niet gewend, dat hij naar haar toe moet ’s nachts). Binnen twee tellen is hij weer terug, zij was alleen haar speentje kwijt.

30 minuten later moet ik hem weer wakker schudden, zij huilt weer.

Hij erheen, binnen twee tellen terug. Volgens hem was er niets aan de hand, speen was in haar mond, hondje in haar hand, zij zat op bed, wachtend, dat zij naar ons bed gebracht wordt. Maar dat gebeurde niet, Papa heeft haar weer terug op haar kussentje gelegd, goede nacht gewenst en weggelopen.

Tja. Toen begon het krijsen.

Wij laten onze kinderen niet huilen, dus ging Papa weer terug naar haar om te troosten.

Na een half uurtje of zo kwam hij weer in ons bed liggen. Nog steeds alleen.

Maar een uurtje later ging Sophia alweer huilen, ik heb mijn man alweer wakker geschud, en eigenlijk dacht ik in mezelf, waarom ga ik er niet zelf naartoe? Heel snel had ik daar antwoord op, want dan moet ik constant twee kinderen de hele nacht alleen verzorgen en dat is niet de bedoeling. Papa zou en móést meehelpen.

Hij dus weer naar Sophia……………….. en ik heb hem ’s ochtends pas weer gezien, hij is bij haar in bed gaan liggen en in slaap gevallen.

Dag twee was mijn dag, zeker omdat mijn man niet thuis sliep. Hij moest op zakenreis.

’s Avonds avondritueel gedaan met Sophia, daarna moest ik nog 3 keer naar haar, die nacht. Natuurlijk precies tussen twee voedingen van Maxime in, dus die nacht heb ik weinig slaap gehad.

Maar zij bleef in haar bed tot half 6, toen heb ik haar maar meegenomen naar ons bed. Maxime had net om 5 uur gegeten, hij zou pas rond onze ontbijt tijd weer willen. Zo kon ik ook nog twee uurtjes slapen.

Op vrijdag avond deed weer Papa het avondritueel, gelukkig was hij op tijd thuis.

Maar de nacht deed hij erg weinig. Geen ene reet! Ik kon hem schudden, roepen, hij draaide zich gewoon om, riep wat tussen neus en lip en sliep verder, dus ben ik zelf twee keer naar Sophia geweest. Uiteindelijk, bij de derde keer, heb ik hem gewoon half het bed uitgeduwd en gezegd, dat hij naar haar toe moest. Dat was de afspraak. Om en om! Hij ging er ook heen, en kwam niet meer terug tot de volgende ochtend. Eigenlijk was ik daar wel blij mee.

De volgende ochtend heeft hij wel zijn excuses aangeboden, maar had ook het lef om te proberen te bespreken, wat als ik dit toch maar alleen ging doen, want hij was namelijk nu al zo uitgeput.

Huh? Hoe moet ik me zelf dan niet voelen? Ik heb, sinds Sophia geboren is, geen ene nacht door kunnen slapen zonder kinder gejank. En nu hebben we ook een baby van een paar weken erbij, die doe ik ook helemaal zelf, de hele nacht, om de drie uur. En hij is uitgeput?

Ga maar dan lekker op de bank slapen!

De nachten daarna bleven we toch om en om doen voor Sophia. Maar ik moest hem altijd zelf het bed uitschoppen als ik wakker werd van So’s gehuil.

Maxime is alleen mijn taak blijkbaar, ondanks onze onderlinge afspraak, dat Papa ook één hele nacht voor de baby zorgt in het weekend, zodat Mama ook één nacht per week toch kan slapen. Maar op een wonderbaarlijke manier komt er altijd iets tussen ?!?  

Dan is hij verkouden en ligt bijna te sterven, dan heeft hij ineens zo veel werk, dat hij op zondag ook even naar boven, naar zijn kantoor moet, en daarvoor moet hij zich uitgerust voelen.

Ondertussen is hij wel een aantal keren voor meerdere nachten weggeweest, dan deed ik het uiteraard alleen, maar in al die vier weken hebben we haar wel in haar eigen bed gehouden voor de hele nacht. Als het Papa zijn beurt was, ging hij na de tweede of derde keer gewoon bij haar blijven slapen, maar ik zelf moest ik altijd terug voor Maxime, want die slaapt dus in onze kamer. (Wel opmerkelijk, dat hij beter slaapt in zijn eigen bed, dan naast me in het grote. Dat hoefden wij met Sophia nooit te proberen, want dan sliep de hele straat niet, hoor!)

We zijn nu 4 weken verder en de derde week werd zij alleen maar één keer per nacht wakker en dan hoefde ik er ook maar heel eventjes een aaitje geven en slaapt ze meteen door (want Papa is gewoon opgehouden met de nachtdienst, zonder overleg met mij.)

’s Ochtends komt ze gewoon gezellig ons wakker maken, zo rond 7 uur.

En de laatste 5 dagen slaapt zij gewoon door.

Soms wil zij nog wel rond een uur of 11 even huilen, maar dan ben ik zelf nog vaker wakker.

Het is ons, vooral mij!, gelukt. Sophia slaapt door EN in haar eigen kamer EN we hebben haar nooit laten liggen huilen!

Ik heb wel sterk het gevoel, dat Maxime veel makkelijker aan zijn nachten zal wennen. Hij is nog erg klein voor doorslapen, moet nog vaker eten natuurlijk, en ik vind het helemaal niet erg. Zijn tijd komt nog wel.

Nu het volgende project volmaken:

Papa zijn eigen kamer geven, en hem daar laten wennen slapen OF hem bij zijn zinnen brengen, want zijn gedrag wordt voor geen moment gewaardeerd.

Ik hou jullie op de hoogte.

Groetjes en veel liefs, Katic.