Borstvoeding zuigt dit keer.. :-(

Toen ik zwanger was met mijn dochter, hadden wij, met mijn man, goede gesprekken gehad over hoe wij onze kinderen willen opvoeden, hoe wij met ze willen omgaan, wat wij erg belangrijk vinden dat ze het krijgen en leren van ons en wat zij absoluut niet zullen mogen.

Mijn man vond borstvoeding een van de belangrijkste. Hij kon zich niets voorstellen, wat ertegen zou spreken, wat in de weg zou staan voor een moeder om BV te geven. Wel grappig, hij heeft het namelijk niet gekregen van zijn moeder en hij heeft ook een waardeloze relatie met zijn moeder (niet door het feit dat hij geen BV heeft gehad, maar omdat zijn moeder eigenlijk helemaal niet van kinderen houdt, ook niet van haar eigen).

Ik was toen nog een beetje terughoudend. Ik bleef roepen:

Ik ga het proberen.

Als het lukt.

Etc, de standaard zinnetjes, die het nog even openlaten, voor het geval, als ik het toch niet zou willen doen. Ik was echt onbesloten.

Als ik eraan dacht om een baby aan mijn borst te hebben hangen, zuigend, dan kreeg ik kippenvel. En niet in de goede zin. Ik vond BV altijd mooi bij anderen, maar ik moest er eigenlijk niet aan denken, om het zelf te doen. Verlegen ben ik ook niet, maar toch was ik niet echt bereid om mijn tieten uit te gooien in gezelschap. Maakt niet uit wie, zelfs mijn man hoefde mij zo niet te zien, vond ik.

Hoe dichter bij de bevalling kwam, hoe meer deze gedachten begonnen te vervagen en werd ik steeds zekerder, dat ik ervoor ga. Borstvoeding is de beste voeding voor een baby, daar kan geen kunstvoeding tegenop. Ik heb op de geneeskundige universiteit gestudeerd, wilde altijd al dokter worden, ik wist gewoon uit mijn studies, dat het zo was. Niemand kon en kan me nog steeds niet wijsmaken, dat het anders zou zijn.

Al op mijn bevallingsbed zocht mijn dochter naar de borst, zij heeft meteen ruim 30 minuten aan de rechterborst gezogen, en nog eens zo’n 15 minuten aan de linkerborst.

In het kraamhotel hebben de verpleegsters mij goed geholpen met het aanleggen, verschillende posities laten zien en goede adviezen over eventuele kloven, spruw, etc.

Kwam allemaal goed van pas, want mijn dochter heeft beide mijn tepels binnen 24 uur tot bloeden aan toe kapot gezogen. En niet een beetje ook niet, de tweede dag was ik gewoon een keer flauwgevallen bij het aanleggen, zo een zeer deed dat. Toen begonnen we met finger-feeding met afgekolfde moedermelk. Na 3 dagen waren mijn tepels een beetje hersteld en mocht ik van de kraamhulp met tepelhoedje beginnen met live voeden. En dat ging prima, mijn tepels bleven zich herstellen, na een week waren ze weer heemaal in orde. Toen heb ik weer geprobeerd zonder te voeden, maar mijn tepels waren alweer binnen no time heemaal kapot. Terug aan het tepelhoedje. Ik vond het best, mijn dochter vond het best, het ging prima zo. Dag en nacht, zij wilde namelijk iedere twee uur aan de borst en dat mocht van mij. Na de 12 weken verlof ben ik weer gaan werken, op het werk heb ik twee keer per dag zitten kolven. Mijn melkproductie bleef mooi op peil, het ging nog steeds prima. Na enkele maanden kolven en live voeden, begon mijn dochter steeds meer te weigeren om van de borst te drinken, het was voor haar duidelijk geworden, dat het uit de fles veel makkelijker gaat. Ook, toen ze helemaal niet meer van de borst wilde drinken, bleef ik kolven en kreeg ze zo veel mogelijk maaltijden moedermelk uit de fles, maar alleen met kolven kon ik de productie niet meer zo goed op peil houden, en op een gegeven moment heb ik besloten om ermee te stoppen, toen at zij al bijna alles met de pot mee.

Ik werd zo stilletjes en ongemerkt een echte voorstaander van borstvoeding en kon ik me niet anders voorstellen, dat bij mijn toekomstige kinderen ook zo lang mogelijk borstvoeding te blijven geven.

En dan precies op de 19^e vermaandag van mijn dochter is mijn zoon geboren. Ik ben natuurlijk meteen met BV begonnen, al op mijn bevallingsbed alweer. Binnen 24 uur bloedende tepels alweer. Ivm de zware bevalling en mijn slechte fysieke toestand mocht ik mijn zoon in de eerste dagen niet vasthouden, als ik alleen met hem in de kamer was. Mijn man hielp mij goed en veel om zo vaak mogelijk Maxime aan te kunnen leggen, want deze keer was ik vastbesloten, zelfs bloedende tepels en helse pijn kon me er niet zo ver krijgen om ermee te stoppen. Tepelhoedje kwam weer erbij op dag 3.

En toen kreeg ik iets te zien en voelen, wat ik nooit voor mogelijk hield, uit ervaringen met mijn dochter.

Mijn zoon zoog zo hard aan mijn tepel met tepelhoedje, dat hij mijn huid door die 3 gaatjes heen had gezogen, na 5 minuten BV leek het, alsof ik 3 bloedende tepels had aan een kant, ipv 1. Met het hoedje deed het meer zeer, dan zonder, dus heb ik die maar weer terug in mijn koffer gegooid.

Na vijf dagen ziekenhuis mochten we naar huis, toen had ik al zo veel melk, dat ik constant stuwing had in mijn borsten. Mijn verloskundige kwam elke dag bij me langs, ik wist al bij voorbaat, dat zij ook lactatie deskundige is, juist daarom heb ik voor haar gekozen tijdens mijn zwangerschap. Zij heeft mij goed geholpen om mijn tepels weer te laten herstellen, zonder te moeten stoppen met BV. En toen mijn tepels hersteld waren, ging zij ze beter bestuderen en alweer kreeg ik iets te horen, wat ik echt niet had verwacht.

Ik heb twee hele mooie ronde moedervlekken op het puntje van mijn rechter tepel.

Het klinkt misschien gek, maar ik heb ze nog nooit opgemerkt, ze hebben namelijk de zelfde kleur als mijn tepel, staan niet overdreven naar voren ofzo, en eerlijk gezegd, heb ik mijn tepels nog nooit zo van erg dichtbij zitten bekijken, dus ik wist het helemaal niet.

Echter is het ook zo, dat die moedervlekken beter niet kapot gezogen kunnen worden, dus ben ik meteen doorgestuurd naar de dermatoloog en die heeft mij vriendelijk verzocht om geen BV meer te geven uit deze borst, deze mocht ik vanaf dat moment alleen maar afkolven.

Op zich prima. Zo gezegd, zo gedaan. As ik aan het voeden was uit de linkerborst, was ik ook tegelijk aan het kolven uit de andere, ging prima, zelfs ’s nachts. Maar! Mijn linkertepel bleef na iedere 2 BV sessies kapotgaan. Tepelhoedje bleef geen optie, nog een aantal keer geprobeerd, maar hij bleef mijn huid door die gaatjes heen zuigen.

Pijn! Pijn! Pijn! Bijna onverdraaglijk.

Na drie weken, inclusief vier keer kapotte en herstelde tepels, veel tranen en weinig slaap van de pijn, heb ik besloten om voortaan alleen maar te kolven uit beide borsten en Maxime met een flesje voeden. Met Sophia ging dat ook maanden lang goed. Zij was dan wel veel ouder toen we daarmee begonnen, maar goed.

Maar al na 3 dagen moest ik inzien, dat ik dit echt niet volhoud. Dag en nacht kolven om de 3 uur, dan flesje geven, boertje laten, luier verschonen, ondertussen proberen een beetje te rusten, daarnaast ook nog eens “quality time” proberen te vinden met mijn 20 maanden oud dochter.

En dan heb ik nog niet eens aan het huishouden, aan mijn man, of aan mezelf gedacht.

Na een paar heftige discussies met mijn man heb ik ervoor gekozen 4 weken na de bevalling, dat ik volledig overga op kunstvoeding en mijn melkproductie afbouw.

Mijn man begrijpt me nu gelukkig EN hij steunt me in deze keuze.

Eerst probeerde hij mij te overtuigen, dat het wel anders kon, hij zou de flesjes geven en Sophia vaker ’s nachts verzorgen, als ik maar beef kolven. Want moedermelk is zo belangrijk!

Ja ik ben er helemaal mee eens, het is erg belangrijk, maar de Moeder is ook belangrijk. De moeder, zonder de melk!

Een moeder, die niet de hele dag gebroken aan het slaapwandelen is. Een moeder, die geduldig kan spelen met haar kinderen. Een moeder, die 100% moeder kan zijn. Ook al heeft ze geen melk voor haar kind.

Ik voel me schuldig, ja.

Ik voel constant de neiging om me te verdedigen, ook al is er echt niemand in mijn omgeving, die mij wil stenigen.

Het voelt, alsof ik iets ontneem van mijn kleine lieve man EN ik weet ook, dat het zo is.

Maar ik kan het zo niet. Daar ben ik te zwak voor. Geestelijk en lichamelijk.

Het spijt me zeer! Eerlijk, het spijt me zeer! Het vreet aan me, maar ik weet, dat ik zo een betere moeder voor mijn kinderen kan zijn. En ik geloof, dat Maxime mijn keuze zal begrijpen later.