De dag van mijn bevalling..

Waarschuwing: deze blog is echt belachelijk lang geworden!

Ik ben bevallen van onze zoon. Mensen vragen, hoelang ik erover heb gedaan.

Dan zeg ik: zo’n 3 uurtjes.

“Top!” “Wat goed!” “Wat fijn voor je, dat het zo snel ging!”

En zulke dingen zeggen de mensen dan als reactie daarop.

Echter vraagt verder niemand, hoe het echt is gegaan. Niemand lijkt eraan te denken, dat er veel kan gebeuren in 3 uurtjes. Veel complicaties kunnen voorkomen. Dat je ook van een bevalling van 3 uur, voor je hele leven letsels kan oplopen. Geestelijke en lichamelijke letsels.

En ik ga natuurlijk ook niet met elke tante en nicht en buurvrouw mijn hele bevalling doornemen, hoe aardig ik die mensen ook vind.

Op 23 januari 2012 zijn we rond 7:30 wakker geworden. Beter gezegd onze dochter van (die dag precies) 19 maanden. Zij lag, net als altijd, tussen mij en de muur aan de rechter kant van het bed. Mijn man aan mijn andere kant. Mijn man en ik wilden nog eigenlijk een beetje verder slapen, maar ja, je kunt een zo’n klein mensje moeilijk alleen naar beneden sturen om te ontbijten, dus ben ik maar opgestaan, want mijn man voelde zich al de avond daarvoor niet lekker, zei hij.

Toen ik beneden kwam met Sophia, zat mijn moeder al aan de eettafel te breien, zij had al gegeten, koffie gedronken en was klaar voor de dag. Zij zei zelf tegen me:

Meid ga toch terug naar bed, je ziet er echt moe uit.

Dat hoef je dus geen 2x tegen me te zeggen, ik heb Sophia aan haar afgegeven en ben terug naar bed gegaan.

Rond een uur of negen kwamen we met mijn man naar beneden. Ik voelde me ietsje anders dan anders. Het voelde in mijn vagina, alsof er een grote druk opzat, alsof mijn ontsluiting voorderde, maar helemaal zonder weeën. Ik heb er weinig aandacht aan besteed, ik moest toch om 13:00 bij de VK zijn voor CTG en inwendig onderzoek (op voorschrift van de gyn 3x per week). Zij zal me vertellen, of mijn ontsluiting van 3 cm meer is geworden.

Ik heb mijn Cereals Fruit & Fibers in warme melk gehad voor ontbijt, daarna heb ik zo’n 25 minuten aan zwangerschaps fitness work-outs gedaan, daarna een grapefruit gegeten, een mevrouw kwam om 10:00 om onze vaatwasser schoon te maken, want die gaf al een paar dagen aan, dat ie verstopt was ergens. Daarna begonnen aan de lunch klaar te maken, bief met jus en gebakken uitjes, met zelfgemaakte friet. Maar het vlees was helaas niet op tijd gaar en ik moest naar de VK, dus heb ik even een boterham gepakt en ben naar mijn afspraak gereden.

Daar aangekomen zei ik, dat ik een vreemd gevoel in mijn vagina had, zij zou na de CTG ernaar kijken. Ze heeft me aangesloten, en mocht ik even 30 minuutjes magazine lezen, liggend tussen de BV kussens. Het viel me al snel op, dat er op het printje om de 4-5 minuten weeën met hoogte over de 100 worden aangegeven. Ik dacht nog, dat ik dat eens moest melden aan de VK, want ik voel echt geen weeën, haar machine moet kapot zijn.

Toen de VK even bij me kwam kijken zei ze meteen:

Die zijn even heftig geweest, hé! Kun je ze goed wegpuffen?

Ik dacht: Huh? Maar ik zei: Ik voel eigenlijk niets. Weet je zeker, dat die weeën echt zijn?

Zij heeft me van de CTG afgehaald, we zijn naar beneden, naar de gesloten onderzoek kamer gegaan, zij wilde even voelen, hoe het zat met doe weeën.

Zij zei meteen, dat ik al minstens 4 cm ontsluiting had, maar zelfs een beetje meer.

Zij hield haar vingers in positie en zei:

Voel je die wee aankomen? Het is weer een heftige, ik voel je ontsluiting zich vorderen nu naar zo’n 6 cm.

Weer dacht ik: Huh??? En zei: Nee, ik voel eigenlijk alleen maar jouw hand, maar verder geen pijn ofzo.

Na die wee beef mijn ontsluiting officieel op 5 cm.

De VK keek me een beetje bezorgd aan, zei dat ik me moest aankleden en naar buiten naar haar bureau moest komen daarna, dan gaat zij me iets uitleggen. Oke. Dan doen we het zo.

Eenmaal buiten, ging ze heel snel praten tegen me in het Engels, maar tegelijker tijd was zij ook een brief aan het schrijven in het Frans. Ik was daar zo onder de indruk van, dat het wel even duurde, dat ik echt ging opletten wat zij eigenlijk zei:

Dus je gaat nu meteen naar huis, zegt tegen Samuel dat jullie meteen naar de kliniek rijden, deze brief is voor de VK daar. Weet je zeker, dat je alleen naar huis kan rijden?

Ik weer: Huh?

Ja hoor, ik kan rijden, heb nergens last van. Wat is er eigenlijk aan de hand?

Ik had blijkbaar 4-5 minuten weeën, a meer dan 5 cm ontsluiting, maar ik merkte er heemaal niets van. De bevalling was begonnen! Zonder dat ik maar een beetje vermoeden van had.

Toen ben ik met een wazig gevoel naar huisgereden, mijn gezin zat aan tafel, het eten was klaar, maar zij verwachtten me nog niet, dus zijn ze zonder mij begonnen. Ik ben ook maar aangeschoven, heb voor mezelf opgeschept en met een halfvolle mond begon ik tegen mijn man te praten:

We moeten trouwens zo naar de kliniek, heb 5 cm ontsluiting en 4-5 minuten weeën volgens de CTG. Maar ik voel niets. Anne heeft deze brief meegegeven.

En toen mijn man de brief begon te lezen viel de vork uit zijn hand en hij keek mij met zo’’n ongeloof in zijn ogen aan, dat ik me al bijna schuldig voelde. Maar waarover eigenlijk? Ik heb toch niets fout gedaan!

Nee. Maar mijn man vond het toch een beetje vreemd, dat we met spoed naar het ZH moesten van de VK, maar ik ben gewoon gezellig gaan zitten lunchen en tussen neus en lip een beetje vertellen, dat ik al ongemerkt aan het bevallen was.

Hij stond zonder een woord op, pakte mijn vlucht koffer en zei, dat ik nu moest komen. We gaan!

Mijn moeder zat ook een beetje zo aan tafel ons aan te kijken. Heb nog even snel alles uitgelegd en ik moest nog echt gewoon lachen om mijn man en mijn moeder, hoe druk ze zich om alles maakten. Ik ben zelfs nog naar boven gelopen voor mijn toilet tasje.

Ik moest gewoon zo lachen! Ik vond het gewoon een grap, dat ik me naar de kliniek moest haasten. En toen ik bij de voordeur stond, nog even te zwaaien naar mij dochtertje, ik had de klink van de buitenkant al vast, toen! Toen kreeg ik ineens een pijnlijke wee te voelen, dat ik door mijn benen zakte en mijn tranen begonnen onbewust te lopen. Toen ik die wee had weggepuft, heeft mijn man me in de auto gezet en daar gingen we. Precies om 15:00

En daar kwamen de weeën ook! Om de 2-3 minuten een hele minuut aanhoudend. En pijnlijk dat ze waren! Mijn man reed als een bezetene, het kliniek ligt 40 km van ons vandaan. Geen snelweg, alleen maar binnendoor. Frankrijk = rotonde festival = optrekken, remmen, draaien, optrekken, remmen, draaien…………. Pijn!

Ik probeerde niet te beginnen met janken, maar mijn tranen bleven lopen, kon ik niets tegen doen. Mijn man deed zijn best om mij te kalmeren, zonder succes, maar ik was hem toch wel dankbaar, hoor! Hij bleef me herinneren om me op te rollen bij het uitademen tijdens de wee, zoals wij het op de puf cursus hebben geleerd, enzo.

Eenmaal daar aangekomen, heeft hij mij uit de auto gehaald, hij wilde een rolstoel pakken, maar ik wilde absoluut niet meer gaan zitten. Staan was veel meer comfortabel.

Langzaam maar zeker liepen we tussen de weeën richting de verloskamers.

Daar werd ik meteen omgekleed in die sexy ziekenhuis outfit, die je weleens in Amerikaans films ziet, die papieren japon, met de achterkant helemaal open.

Op mijn rug gelegd, benen wijd en weer voelen met de hand naar die ontsluiting en de weeën.

Net ietsje meer dan 7 cm, maar nog geen acht. En de weeën voelde ik zelf ook al te goed ondertussen, ze hoefden mij het niet meer te vertellen, wanneer ik ze had. Om de twee minuten. Het was 15:44.

Ik werd al snel verplaatst naar een andere kamer, waar ze meer apparaat en meer plek voor ziekenhuis personeel hadden. Ik moest ontzettend plassen, maar ze wilden me niet meer laten gaan, ik moest een katether. Bah! Wil ik niet! Ik wil naar de WC!

Uiteindelijk mocht ik zelf gaan plassen (samen met twee heel aardige mevrouwen. VK, of  verpleegsters?)

Toen ik terugkwam, zat mijn man in een grote stoel naast de muur, zelf was hij witter dan de witte muur. Hij zei, dat hij zich heel beroerd voelde, dat hij het misschien niet aankon.

Watte? JIJ kunt het niet aan? Wat moet ik dan zelf zeggen? IK ben aan het bevallen, IK moet de pijn ervaren, IK moet onze zoon baren! En JIJ kunt het even niet aan om mijn hand vast te houden??? Verbazend genoeg heb ik hem niet uitgescholden. Zou je bijna verwachten van wel, maar heb ik niet gedaan. Ik heb in mezelf stilletjes besloten, dat als hij daar blijft zitten naast de muur, dan laat ik hem naar buiten sturen als de persweeën komen.

Maar precies toen ik dit besloten had, stond hij op, iet hij zich aankleden door de verpleegster in de steriele japon en kwam hij bij mijn linkerschouder staan. Ik zat op de bevallingsbed, met mijn voetzolen tegen elkaar, naar voren leunend op mijn handen tijdens de weeën, alleen zo kon ik ze nog wegpuffen. Hij kwam mijn schouders vastpakken, en begon hij hardop te tellen tot 6 voor het inademen en 8 voor het uitademen, hij bleef me aanmoedigen dat ik me moet oprollen bij het uitademen en heeft zelf ook meegeholpen in het rollen met het drukken op mijn schouders. Ineens voelde ik me niet meer zo alleen in mijn ellende, ineens waren we toch een team geworden.

En zo ging het langer dan 2 uur achter elkaar, 2 minuten weeën, tranen, puffen, aanmoedigen.

Soms op mijn rug gemoeten voor de controle van de ontsluiting. Ondertussen werd er een infuus aangesloten in mijn rechter arm, omdat ik strepto B heb, dus moest antobiotica rijgen, zodat de baby het niet van me krijgt.

Na zo’n twee uur gaf ik aan bij de VK, dat ik moest persen. Zij zei, dat ik het nog even moest wegpuffen. Maar dat kon ik niet. Hoe goed ik ook mijn best deed om te blijven puffen, mijn buik begon gewoon ritmisch te persen. Helemaal zonder mijn toestemming, zeg! Het was gewoon goed te zien, dat mijn buik bewoog met een of andere oerkracht. Het persen was begonnen, wilde ik het, of niet.

VK heeft snel de gyn erbij gehaald, ik lag al op mijn rug met de benen wijd, de gyn ging zitten en zei: “Die heeft veel donkere haren!” met een brede glimlach op zijn gezicht.

Ohh ja? Is het hoofd al te zien? Ik pers echt niet mee, hoor!

Maar het volgende wee mocht ik wel meepersen, heb ik ook met al mijn kracht gedaan en toen het wee over was, zag ik dat de gyn iets donkers in zijn handen vasthield.

Het hoofdje was al bijna geboren, maar nog niet helemaal, hij hield het alvast vast, zodat ik het het eerstvolgende wee uit kan persen. Het verbaasde me zo, dat per ongeluk mijn infuus los trok. Die moest terug, maar het volgende wee kwam ook al aan. Mijn rechterhand werd tegen de handgreep gedrukt door een assistente en een andere was bezig om de infuus terug te plaatsen, ondertussen moest ik persen, maar ik voelde me er nog niet klaar voor. Pas halverwege die wee was ik begonnen per het persen. Het hoofdje was geboren. Met inderdaad heel veel donkere haren.

En het volgende wee kwam ook weer aan. Ik moest persen. Ik was zo geconcentreerd bezig, dat ik niet helemaal doorkreeg, dat de gyn tegen mij pratte:

“Pak uw baby vast, en help hem eruit!”

Ik dacht toen: Wat? Moet ik hem zelf eruit trekken?

Ja, dat was mij inderdaad aangeboden. En mijn man was zo enthousiast, hij pakte mijn onderarmen, en duwde zo mijn handen naar onze zoon toen, ik pakte hem automatisch vast en trok zijn kontje en beentjes uit. (Uiteraard heeft de gyn mijn baby ook niet losgelaten, hoor.)

Ineens lag Maxime op mijn buik. Wat was hij mooi zeg! Paars en bedekt met slijm, maar mooi! Echt mooi!

Het was meteen erg stil geworden in de kamer.

En toen viel me iets op, iets wat mij niet echt aanstond. Ik raakte even in paniek: “Hij huilt niet! Hij huilt niet!” bleef ik maar roepen.

Dat is normaal mevrouw, baby’s hoeven niet per se te huilen.

Dat weet ik eigenlijk ook wel, maar toch voelde het erg vreemd. Maar inderdaad lag hij gewoon lekker rustig te ademen op mijn buik.

En toen mocht ik de navelstreng doorknippen.

23.1.2012.

18:33

3935 g

53 cm

En toen dachten we, dat we klaar waren. Dat we van onze zoon konden gaan genieten, maar helaas was het niet zo. Ineens werd de gyn een beetje nerveus, hij vroeg om assistentie. Ik bloedde veels te heftig en hij wist niet waarvandaan. Ik had mijn lieve Maxime nog op mijn borstkast liggen, toen mijn eigen gyn de kamer binnenliep, de andere gyn begon heel snel iets uit te leggen en met zijn tweeën gingen ze te werk. In mij! Een van ze drukte als een gek op mijn buik van buiten, de andere drukte zijn hand zo diep in me, als het maar kon en ik kon niets anders dan het uitschreeuwen van de pijn. Ik schreeuwde tegen mijn man, dat hij onze baby uit mijn armen moest nemen voordat ik hem laat vallen. Een assistente heeft Maxime uit mijn handen gehaald, mijn man bleef naast me, hij moest sowieso mijn schouders vasthouden van de gyn, zo moest hij mij tegen het bed aanduwen, dat ik bleef liggen.

Ik weet niet, hoelang het duurde, ik weet alleen, dat ik twee keer begonnen ben met tellen toen de gyn aan het hechten was: één keer heb ik tot 9 kunnen  tellen, toen gaf ik het op en begon ik weer te gillen van de pijn, de tweede keer heb ik tot 11 geteld.

En toen werd alles donker.

Toen ik bijkwam, lag ik nog steeds op hetzelfde bed, in dezelfde kamer. De andere gyn was weg, alleen mijn eigen gyn was er nog. Hij was nu alleen maar voorzichtig aan het voelen aan mijn baarmoeder. Mijn man had onze zoon vast, maar hij stond nog steeds naast mijn linker schouder.

Ik kreeg Maxime terug, hij zocht meteen naar de borst, ik liet hem zijn gang gaan. Het voelde perfect.

Ik was zo blij, dat ik niet in een uitslaapkamer wakker was geworden.

Mijn gyn had verteld, dat mijn baarmoeder gescheurd was, helemaal bovenin. Die is nu gehecht, zal naar verwachtingen goed genezen, maar bij een eventuele volgende zwangerschap moet er extra aandacht aan besteed worden.

Daarnaast is zijn er verschillende haarscheurtjes in mijn vagina wand ontstaan, maar ook een flinke scheur, die ook gehecht is. Die zullen ook allemaal goed genezen, zei hij.

Ik heb zo veel bloed verloren tijdens de bevalling, dat ik twee dagen lang niet eens rechtop kon zitten zonder flauw te vallen. We hebben erg vaak op het rode knopje moeten drukken in de eerste dagen, nadat we naar onze kamer werden gebracht.

Plassen, poepen en wassen moest in bed gebeuren. Ik mocht mijn eigen kind niet zelf oppakken, niet in mijn bed hebben liggen zonder toezicht van een andere volwassene.

Maar Maxime doet het vanaf het eerste moment super! Hij drinkt goed, hij slaapt lekker door tussen de voedingen, met alles bij elkaar is hij erg tevreden, wij zijn smoorverliefd op hem.

Sophia is ook helemaal gek op haar broertje, helemaal geen jaloezie te bekennen. De enige wat zij minder leuk vindt, is dat zij niet altijd mee mag helpen met verschonen en aankleden enzo, zij is maar 19 maanden en heeft nog geen besef van hoe zij voorzichtig moet doen, hoe fragile haar broertje nog is.

Nou Dames! Sorry, dat deze blog zo belachelijk lang is geworden en heel erg bedankt voor het lezen!

Als ik weer eens tijd heb, kom ik jullie vervelen met nieuwe blogs over hoe het thuis gaat.

Groetjes en liefs, Katic.