Gruwel bevalling..

Gister ochtend rond 11 uur kreeg ik een sms van mijn nichtje:

Adam is geboren. 2690 gr. 53 cm.

De eerste wat ik dacht was, dat ik haar nog eergister gesproken heb, zij vertelde aan me, dat ze net 34 weken zwanger was, met een flinke ontsluiting, zij zei nog tegen me: ik hoop dat ik het nog minstens 3 weken volhoud.

Zij heeft al een zoontje van bijna 3 jaar, hij was ook 4 weken te vroeg geboren, maar kerngezond, ze mochten na een paar dagen naar huis.

Ik belde haar meteen, na haar sms, maar niemand nam op.

Begrijpelijk. Een uurtje later probeerde ik het nog eens, ik had eigenlijk verwacht om haar man aan de lijn te krijgen, maar zij nam zelf op.

Ik vroeg aan haar hoe het ging, zij zei, dat het prima ging met haar zelf, maar Adam lag op de intensieve care. En toen hoefde ik niets meer te vragen, zij begon zelf te vertellen:

Vanochtend had ik zo’n vreemd gevoel in mijn buik. Mijn buik werd hard, en wilden niet meer ontspannen, dus heb ik mijn zus gebeld of ze even wilde komen kijken (zus is toevallig VK).

Zij vertrouwde het niet, en wilde even naar het ziekenhuis voor een echo. Met zijn tweetjes in de auto van zus, ziekenhuis is zo’n 20 minuten verderop. Zus belde al om aan te geven, dat ze eraan kwamen. In de auto werd dat vreemd gevoel nog vreemder, anders kan ik het niet omschrijven – zegt ze.

En toen we aankwamen, vroeg ik nog aan me zus, of ze mij direct bij de ingang wilden afzetten, ik dacht dat ik niet meer kon lopen. Eenmaal de auto stopgezet, probeerde ik eruit te stappen, maar mijn benen wilden niet en ik had het idee, dat ik nu meteen in mijn broek ga poepen. Mijn zus meteen de auto om rennen, ik moest op mijn rug, gelukkig had ik alleen een zomerjurk aan, zus riep meteen, dat we nergens heen gingen, het hoofd is al half eruit, ik moest meepersen. Meepersen? Ik heb helemaal geen weeën!

Toch deed ik dat, en meteen was het hoofdje geboren, een minuut later lichaampje.

Ik snapte er niets van, ik voelde echt weinig van het hele gebeuren, ik hoorde alleen mijn zus schreeuwen naar de mensen: Stuur een gynaecoloog, er wordt hier een baby geboren! Breng een incubator!

Adam werd door zus in haar t-shirt gewikkeld, zus stond daar in een korte broek en een BH, toen de gyn met de incubator arriveerde. Adam werd mee naar IC genomen.

En nu lig ik hier in een ziekenhuis bed, zonder baby in de buik, ik kan gewoon zitten, maar mag niet van mijn bed af, zeggen ze. Mijn zus is op de IC om wat meer informatie op te halen.

Ze zeggen dat Adam het heel goed doet, hij ademt zelf, en zuigt ook. Maar ik mag hem nog niet aan de borst zetten.

Nou dames, nu is het dag 2, ze doen het beide super, als Adam het zo goed blijft doen, dan mag hij naar mama d’r kamer morgen.

Maar mijn nichtje is echt een beetje verward. Zij heeft moeite met het verwerken, dat zij een kind heeft gebaard zonder, dat zij het zelf heeft gemerkt. En dat kan ik me heel goed voorstellen.

Ik vind dit namelijk persoonlijk een gruwel bevalling.

Dit wilde ik even kwijt. Bedankt voor het lezen.

(Als je je afvraagt, dit is in Budapest, Hongarije gebeurd.)