Wetenschappelijke geslachtsbepaling in de kliniek

Naar aanleiding van een vorige blog van me, met de titel “paranormale geslachtbepaling in de supermarkt”.

Op 24 augustus gingen we weer op controle in de kliniek, ik ben in de 17^e week van mijn tweede zwangerschap. Al bij de vorige keer heeft de gyn gezegd, dat hij hoogwaarschijnlijk het geslacht zal kunnen zien de eerstvolgende keer.

Voor de echo hadden we nog een praatje, hoe het ging in het algemeen, wat ik woog, bloeddruk gemeten, etc.

Voor de echo zelf zijn mijn moeder en mijn zusje ook binnen geroepen door mijn man. Ze zijn bij ons op vakantie, en wilden dolgraag mee, daar was ik zelf ook erg blij mee, en mijn man vond het ook niet erg.

Beebje in beeld, hartslag uit de speakers, beetje beweging. Even van alles meten hier en daar, de baby groeit goed, ontwikkeling is uitstekend. Maar erg verlegen, blijkt het, onze beeb wilde namelijk zijn gezicht niet laten zien en ook zijn geslachtsdelen niet L

We hadden al een leuke foto van het handje, met alle botjes goed zichtbaar in de 5 vingertjes, toen de gyn zei: Ik denk, dat wij het vandaag toch niet te zien krijgen. Sorry.

Toen, alsof onze baby het gehoord en begrepen had, ging ie met de benen wijd, haha!

En daar was het: zijn grote testikels en piemeltje te zien.

De gyn had meteen snel een foto gemaakt, voordat onze zoon zich zou kunnen bedenken.

Een zoon dus. En hij heeft de neus van Papa, dat hadden we al bij de vorige echo gezien.

Mijn moeder tranen in de ogen, mijn zusje simpelweg staan te juichen. Mijn man en ik hebben het nieuws stilletjes ontvangen. Mijn man verwachtte eigenlijk een meisje, hij weet ook niet waarom, niet dat het iets uitmaakt, welk geslacht ook, altijd van harte welkom!

Misschien omdat hij het type is, die graag bij het oude blijft, wat hij al kent, liever geen onverwachte veranderingen en aangezien wij al een dochter hebben, waarop hij smoorverliefd is, was het voor zijn gevoel niet meer dan normaal, dat onze baby alleen maar een meisje kan zijn.

Eenmaal echo afgelopen, zijn mijn moeder en zusje weer buiten gaan zitten wachten, wij moesten nog het een en ander bespreken met de gyn. De 20 weken echo is in zicht, daarvoor moeten we ergens anders zijn op 15 september, op 26 september kunnen we daarna weer bij hem op controle.

Toen wij dachten, dat we eigenlijk klaar waren met deze controle, zei de gyn ineens:

En dan wil ik nog één ding met jullie bespreken, waarschijnlijk weten jullie al waar het over gaat.

Wij keken hem allebei met een verward gezicht aan, we hadden namelijk echt geen idee, waar hij het over had. Dat had hij meteen gemerkt:

Ik neem aan van niet – zei hij – ik zal dan maar eens beginnen met uitleggen.

Ik heb jouw medisch dossier goed doorgenomen, het verloop van je vorige zwangerschap en de bevalling en ik heb zelfs naar de gynaecologen in Nederland gebeld, die aanwezig waren bij jouw bevalling. Eentje heb ik van de twee gesproken, ze spreken goed Engels in Nederland, trouwens.

Dus na al dit ben ik op de conclusie gekomen, dat je beter gepland ingeleid kan worden deze keer.

Nou, hier viel mijn mond open.

Mijn eerste zwangerschap was echt klote. Heb vanaf week 16 bedrust moeten houden, praktisch constant blaasontsteking gehad, dan een bevalling van 4 uur, inclusief een uurtje aan het infuus hangen met weeën remmers, dan een dubbele knip, die alsnog doorgescheurd was, tijdens de bevalling twee keer horen vallen “nu echt een spoedkeizersnede”, uiteindelijk toch zelf bevallen. Allemaal heel hectisch en eng, fysiek was ik zo toegetakeld, dat ik een slordige 6 maanden nodig had voor herstel, moest maanden lang naar de fysio, moest eigenlijk weer opengeknipt worden onder narcose, waar ik uiteindelijk zelf nee tegen heb gezegd. 

Mijn nieuwe gyn vindt dus, dat ik deze keer beter ingeleid kan worden, ook, omdat ik zo dan ook enigszins geestelijk voorbereid kan zijn, maar ook omdat hij bang is, dat ik weer ineens uit het niets 3 minuten weeën krijg, zoals de eerste keer, en aangezien wij deze keer wel een stukje rijden van het kliniek wonen, is het een beetje onverantwoord, volgens hem, om me zo aan mijn lot over te laten. Hier in Frankrijk heb je geen VK, die thuiskomt, als je haar belt, je moet hier zelf naar het ziekenhuis, in het ergste geval met de ambulance.

Mijn gyn wilde graag weten, hoe ik daarover dacht.

Hmmm. Ik heb geen idee, hoe ik daarover denk, heb nog niet echt daarover zo nagedacht.

Maar hoe hij dat allemaal op een rijtje had gezet voor ons, klonk het niet meer dan logisch, dat we zijn advies zullen opvolgen. Wij hebben de opdracht meegekregen voor thuis, om hierover goed na te denken, samen door te praten en dan kunnen we op 26 september bij de volgende controle dit weer bespreken.

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik met hem mee eens ben eigenlijk.

Natuurlijk is het ook goed mogelijk, dat wij een datum prikken met de gyn, en de bevalling begint een paar dagen daarvoor alsnog spontaan, en is alles weer zo hectisch als de eerste keer.

Het zou ook wel kunnen, dat wij een datum prikken, ik ingeleid word, en als we dat niet hadden gedaan, had ik alsnog een normale bevalling zonder complicaties kunnen hebben gehad.

Maar ja. Het is ook nog geen tijd om een datum te prikken. Dat is pas later.

Onderweg naar huis in de auto begonnen we volop met jongensnamen te gooien. Vooral ik en mijn man bleef nee zeggen. Als ik hem vroeg, welke namen hij uit zichzelf mooi vond, dan zei hij, dat hij alleen maar in meisjes namen heeft zitten denken, dus heeft hij helemaal geen idee voor een jongensnaam.

Niets vond hij mooi van mijn ideeën. Op een gegeven moment heb ik het opgegeven. Ik zei dat er geen namen meer waren, die ik zo mooi vond, dat ik mijn zoon die zou geven, dus vanaf nu wacht ik met geduld op zijn ideeën, misschien komt hij met iets leuks.

Maar hij kwam met niets, de hele avond niet.

Zelfs mijn ouders probeerden al namen suggesties te geven, wat vrij moeilijk is, als je een internationale naam zoekt, maar zelf geen talen spreekt (buiten Hongaars), haha.

Na het eten was het van de kant van mijn man nog steeds erg stil, wat namen betreft, soms zei hij ertussen: ik ben aan het denken, hoor!

Ik begon al een beetje te accepteren, dat we onze zoon voorlopig babyboy zullen blijven noemen.

Na de derde keer deze zin gehoord te hebben, zei ik heel stilletjes:

Er is nog een naam, wat ik heel mooi vind. Maar het is in het Frans.

(Wij wilden echt geen Franse of Hongaarse naam, wij wilden het lekker neutraal, internationaal houden, een naam, wat beide onze families makkelijk kunnen uitspreken, de naam moest geen rare roepnamen kunnen krijgen in beide talen.)

Nou, laat het maar horen dan, zei hij.

En ik zei het: MAXIME

En hij keek me aan met wijde ogen van blijdschap: dat is echt een mooie naam! - riep hij!

Toen hebben we besloten om deze naam te houden voor onze zoon.

We hebben het meteen tegen mijn ouders, zusje en broertje verteld, die ondertussen al in de tuin zaten met Sophia te spelen.

Zij vonden het allemaal mooi en konden het zonder moeite uitspreken.

Onze zoon krijgt dus nu zeker de naam: MAXIME

Maxime, de beste. Wij kunnen niet wachten, om het tegen hem zelf te kunnen roepen. Hoogwaarschijnlijk in januari 2012.