20 wkn echo gehad..

Vandaag zijn we naar de 20 weken echo geweest. Wij wonen  in Frankrijk, hier gaan een aantal dingen anders dan in Nederland.

Hier heb je bvb geen VK, je moet naar de gyn. VK bestaat natuurlijk wel, maar mag niet de volledige controle over het verloop van je zwangerschap hebben.

Wij gaan gewoon standaard naar de gyn, we moeten elke maand 1x, hij maakt altijd een echo, zo konden we rond 16 weken al horen te krijgen, dat we een zoontje hebben. Ik moet elke maand een keer bloed laten prikken en plas inleveren, en vanaf maand 6 zal hij ook elke keer inwendig onderzoek doen, ivm ontsluiting en dergelijke. Voor ons is dat heel normaal, ik was juis erg angstig tijdens mijn eerste zwangerschap in Nederland, omdat ik naar mijn gevoel daar zo weinig gecontroleerd werd op zulke zaken. Ech.. whatever.. ieder wat zij gewend is, toch?

Maar dus ook de 20 weken controle gebeurt hier anders, namelijk in week 22 ipv 20.

Toen mijn man naar de echo bureau belde om een afspraak te maken, vroegen ze hem de eerste dag van mijn laatste menstruatie, die had ik voor hem al bij voorbaat opgeschreven, hij gaf dat door en kreeg een afspraak voor 15 september. (hij maakt de afspraken, omdat ik thuis moeder ben, hij werkt veel en reist veel, dus als hij meewil, dat moet hij een afspraak voor mij regelen, hij kent zijn eigen agenda.. en ik kan toch altijd..)

Ik vond 15 september al net ietsje te vroeg, maar dacht in mijn eigen, zal wel, ze weten wel waar ze mee bezig zijn daar, toch?

Niet dus.

We kwamen daar aan vandaag en de eerste wat mevrouw de dokter tegen ons zegt: u bent twee ween te vroeg. U heeft een verkeerde datum doorgegeven aan mijn secretaresse.

Watte? Wij? Nou, sorry hoor, maar wat heeft die muts dan opgeschreven?

23 april, zegt ze.

Nou, dat is de datum, wat we inderdaad hebben doorgegeven, en als je volgens die datum telt, ben ik vandaag dus geen 22 weken. Het lag niet aan de datum, maar aan het feit, dat mevrouw de secretaresse niet tot 22 kan tellen. Tja.

De dokter zei nog vrij onvriendelijk, dat zij toch maar even ging kijken, als we d’r toch waren, maar waarschijnlijk was het nog allemaal niet goed te zien. Pffffffff…..

Ik had wel de neiging om haar even te vertellen, dat zowel in Hongarije, mijn vaderland, zowel in Nederland, mijn “tweede vaderland” doen ze deze echo rond week 20, dus er zal echt wel wat te zien zijn, hoor. Daarnaast weet ik zelf ook best goed hoe ik een echo moet lezen en laten lopen, heb zelf ook ervoor gestudeerd, dus geef dat ding maar aan mij, ik echo mezelf wel. BIJNA begon ik dit allemaal te zeggen, maar mijn man had ons (alweer) gered van mijn grote mond.

(Op dit moment is het zelfs nog erger, ben vanwege de hormonen helemaal de weg kwijt geweest, moest via de huisarts speciale kalmerende middelen laten voorschrijven, dat ik de thuis situatie niet zover liet lopen, dat ik mijn man fysiek zou aanvallen om werkelijk niets. Ik was echt gestoord, maar binnen twee dagen nadat ik de “vitaminen” begon te nemen, was het al veel beter.)

Tja.. het was een hoop nepvriendelijke bladiebladiebla, mijn man kan er echt wel wat van, en toen begon de echo.

Alles was echt super goed te zien en ons zoontje lijkt voor zover goed gezond.

We kregen nog verschillende keren te horen, dat de baby te klein was, ergo, wij zijn te vroeg.

Een paar foto’s meegekregen, ook 4D, hij lijkt meer op Papa, dan onze dochter Sophia toen. Hij heeft zijn neus, een ook het vorm van het gezicht, vind ik J.

En het is nog steeds een jongen, haha!

Aan het eind vroeg de dokter, of we al meteen een afspraak voor de 32 weken echo wilden maken, daarvoor hebben we bedankt, wij moesten eerst nog met onze gyn overleggen, of hij dat zelf wilde doen. Oftewel: hier komen we nooit meer terug, mevrouw de chagrijnige J

Op 26 september hebben we de eerstvolgende afspraak bij onze gyn, als hij de 32 weken echo toch niet zelf kan doen, dan gaan we gewoon naar een andere echografie bureau.

Verder alles helemaal prima met ons, mijn buik is enorm, maar gelukkig alleen dat groeit, van achteren kun je niet eens zien, dat ik zwanger ben. Ik ben erg mobiel, kan alles doen, wat ik voor de zwangerschap deed, is een hele nieuwe ervaring voor me, aangezien ik in mijn eerste zwangerschap vanaf week 16 bedrust moest houden (en werd dus met de dag ronder, want, tja.. wat doe je als je de hele dag niets kan? Snacken, snoepen, eten bestond niet meer, er was alleen maar vreten).

Ik voel me  dus heel goed. Mijn dochtertje begint mijn buik “Baba” te noemen, dat betekent baby in het Hongaars. Ik zeg altijd tegen haar, dat hij Maxime heet, zij probeert al mij na te zeggen, maar verder dan de Mmmmmmmm kwamen we nog niet.

Zij schrok de eerste paar keren als ik haar hand tegen mijn buik hield en ineens was er beweging in, maar nu vindt zij het alweer normaal, dan roept ze dus meteen Baba, of Mmmmm.. of Babammmmmmm..

Erg lief. Is ook nieuw voor mij, om dagelijks iemand bij me te hebben, die mij buik wil vastpakken, als het beweegt, mijn man is er namelijk gewoon bang van.

Hij is niet vies van mij, maar de buik voelen bewegen, daar kan hij niet tegen.

Gelukkig is mijn dochter even makkelijk erover als ikzelf

groetjes, liefs, Katic