60 minuten op Nederlandse grond

Wij zijn onlangs in Nederland geweest. Twee keer zelfs! Twee keer 60 minuten.

Op 20 juli vlogen we, mijn dochtertje en zwangere ik, vanuit Marseille naar Budapest.

Mijn moeder is jarig op 22 juli en mijn vader op 24 juli. Op het laatste moment hebben we besloten, dat we gaan, toen Papa ineens onverwacht een paar dagen ook op reis moest voor zijn werk. Toen dacht ik, dan kunnen wij evengoed lekker naar Hongarije!

Het kwam eigenlijk heel goed uit, dat Papa wegmoest. (Schaam-schaam, maar was er echt blij mee)

Dus op 20 juli gingen we mooi op reis. Hoera!

Papa heeft ons naar het vliegveld in Marseille gebracht en reed meteen door naar de ferry-boot naar Corsica. Daar moest hij heen.

Hij liep nog mee naar de check-in, ik had een grote koffer, plus een flinke handbagage, een inklapbare buggy met een blond meiske d’rin, die echt niet wilde blijven zitten.

Hij kon helaas niet wachten, dat wij daadwerkelijk ingecheckt waren, hij moest zelf ook echt doorrijden, dus nog even kusjes, zwaaien, Bye-Bye en daar verdween hij om de hoek. Ik had echt het idee, dat Sophia goed wist, wat er te komen was. Vliegtuig. En als wij uitstappen staat Oma daar met een brede glimlach en tranen van geluk in haar ogen.

Maar niet deze keer. Deze keer moesten wij overstappen, vanuit Zuid-Frankrijk heb je namelijk geen rechtstreekse vlucht naar Hongarije.

Al op het vliegveld van Marseille had het reizend public zich smakelijk kunnen vermaken door mijn grappige dochter. Zij kan echt niet stilzitten, maar lopen kan ze nog niet zelf, dus als zij het beu is om aan mijn hand te lopen, gaat ze gewoon vrolijk rondkruipen. Zelfs op het vliegveld, want haar tegenhouden heb ik wel geprobeerd, maar toen was het zo hard gillen en krokodillen tranen laten, dat mensen die voorbij liepen, wierpen me al van die blikken, dat je liever door de grond zou zakken, dan daar nog blijven zitten.

Ik liet haar dus rond kruipen, zij had een t-shirt en een spijkerbroekje aan, geen sokken, ik kon later even haar handjes en voetjes wassen en klaar is kees.

Zij ging dus vrolijk rond kruipen, zij heeft iedereen zijn schoenen van dichtbij bewonderd, zij kreeg in vele talen lieve woordjes toegesproken, maar ook geïrriteerde blikken, want helaas zijn er echt mensen, die het niet normaal vinden, dat er een kind op het vliegveld is, en zij maakt ook nog eens geluiden als bababababamamamamama. Tja. Hun probleem, toch?

Er was ook een jonge stel, ze zaten net tegenover ons in de stoelen rij een film te kijken op hun laptop.

Sophia vond hen het meest interessant, zij is gek op laptops. Wij gebruiken mijn laptop dagelijks samen thuis voor skype, zij ziet Papa vaak op zijn laptop te werken en vaak hoort zij ook, dat een van ons ineens zegt: ik ga het eens op internet nakijken.

En dan gaat die ene van ons even bij de laptop zitten en tikken op de toetsen en dan verschijnen er allerlei kleurige platen op het scherm.

Ik laat haar wel eens op de toetsen drukken op mijn laptop, vind ik niet erg. Echter mag zij niet aan Papa’s laptop komen, vanzelfsprekend, en mag zij ook niet met de grote PC spelen. Maar die zitten boven in het kantoor van Papa, lekker veilig verborgen.

Mijn dochter vindt het dus normaal om wel eens op de toetsen van mijn laptop te drukken, dat doet ze erg professioneel, met haar twee wijsvingertjes, één toets tegelijk, echt hoe een kind op een toetsenboord aan het schrijven is. Erg lief en grappig. Thuis.

Op het vliegveld was ik zonder voorbedachte rade ineens zo onverantwoord geworden om te gaan niezen. Dan gaan je ogen voor een halve seconde dicht, dus kun je niet naar je kind blijven kijken, en krijg je ook vaker een snotneus, wat je beter meteen kunt schoonblazen. Ik keerde me naar mijn handtas om een zakdoekje te pakken, Sophia stond gewoon zich vast te houden aan mijn knie, maar toen ik mijn zakdoekje te pakken kreeg, binnen 3 seconden ongeveer, stond ze al aan de knie van die jonge meneer met die laptop, en ja hoor, met een über grote glimlach naar die jongen stond ze met haar twee wijsvingertjes op de toetsen te drukken. Alsof ze thuis was. Die jongen en meisje (rond 18 jaar) konden geen woord uitbrengen van verbazing. Zij bleven met grote ogen mijn dochter aan te staren, alsof Sophia zeker van een ander planeet gekomen was.

Enkele reizigers kregen de slappe lach, anderen probeerden wat meer bescheiden te giechelen.

Ik kreeg een vuur rood kop, en zei: K*T.

Want ik vloek het meest nog steeds in het Nederlands. Dan ben ik meteen haar gaan halen (twee kleine stappen), heb mijn excuses aangeboden en ben met Sophia even gaan lopen tussen de stoelen, zodat zij wat afleiding krijgt en niet hysterisch gaat doen om de laptop.

Die jonge stel bleef me met open mond aan te kijken, alsof ze net een real-life scène van Men in Black  hebben gezien, maar zeiden toch tegen me, dat het niet erg was. Helaas had ik die lichtstaafjes van MIB niet, waarmee je de geheugen van de ongewenste public kan wissen. Zo’n staafje wensen meer moeders wel eens, denk ik J.

Daarna werden we gelukkig snel geroepen voor boarding, dus geen andere bijzonderheden voor ons.

In het vliegtuig van Marseille naar Amsterdam hadden we een hele rij van 3 stoelen voor ons zelf, dus wij vielen eventjes voor die anderhalf uur niemand lastig. Sophia vindt het leuk om te vliegen, omdat zij wel in een grote stoel mag, maar hoeft niet in een autostoel, dus kan wat vrijer bewegen. Zij slaapt al vrij weinig tegenwoordig, alleen ’s nachts van 9 tot half acht en tussen de middag van 11 tot 13 uur, dus ook in het vliegtuig heeft zij niet geslapen, gewoon omdat het geen tijd voor was.

Bij het uitstappen kregen we meteen de buggy terug en konden we op zoek naar ons volgende vlucht. Ik zag al op het gezicht van Sophia, dat dit niet naar haar verwachtingen was, zij wilde Oma zien, waarom gingen we nou niet naar buiten? Nou ja, op Schiphol was het eigenlijk ook interessant genoeg. We zijn na het uitstappen nog even naar de boorden gaan kijken, van welke Gate onze vlucht naar Budapest zal vertrekken, geconstateerd dat het Gate B31 moest zijn, toen liepen we door naar de baby-care om van pamper te wisselen, dan naar de handicapten toilet, dat mama ook even een plasje kon doen, en rustig doorlopen naar Gate B31.

Makkelijk gevonden, we stonden daar nog geen 2 minuten, dat ze al begonnen te roepen voor boarding. Business class eerst, dan reizigers met kleine kinderen, dan de rest.

Ik was de enige met een klein kind, dus dat schoot weer op. Die mevrouw heeft onze tickets gescand, onze paspoorten gecontroleerd en ons met een nietszeggende brede glimlach goede reis gewenst en doorgelaten. Ik mocht zelfs de buggy mee aan bord nemen. Super.

Wij liepen net de tunnel in, dat dezelfde mevrouw buiten adem ons inhaalde (zij moet een slechte conditie hebben, zeg, het was maar een meter of 15 rennen).

Wij mochten toch niet door, onze tickets waren namelijk niet geldig voor deze vlucht.

Huh? Hoezo niet? Zij heeft toch gescand en de scanner ging ook toch niet piepen, ofzo.

Het bleek, dat wij bij de verkeerde Gate stonden.

Het was wel een vlucht naar Budapest.

Het was wel een vlucht naar Budapest met vertrektijd om 20:30.

Het was alleen geen KLM vlucht en onze tickets waren voor KLM.

Alweer: Huh?

Het bleek dus, dat er op de zelfde tijd twee verschillende vluchten naar Budapest zouden vertrekken. Ééntje van KLM en ééntje van MALÉV. En wij stonden natuurlijk bij de verkeerde Gate.

Het was mijn schuld uiteraard, ik had naar het nummer van onze vlucht moeten kijken, maar omdat de bestemming en de tijd klopten, ging ik ervan uit, dat ik goed zat. Nou, okee, ik ben van nature blond, dus zulke dingen overkomen me regelmatig, ben ook niet in paniek geraakt, gewoon gevraagd waar we moesten zijn, we hadden nog tijd om naar de andere Gate te lopen, misschien was deze mevrouw wel zo vriendelijk om naar de andere Gate te bellen, dat wij eraan komen.

Maar zo vriendelijk was ze niet. Zij keek me heel verveeld in de ogen en zei, dat we bij Gate D63 moesten zijn, en waar dat is? “Dat is daar” wees zij met haar vinger.

Schiphol heeft een U vorm. B31 is aan het ene einde van deze U. en D63 is natuurlijk aan de andere. Dus kon deze mevrouw gemakkelijk aanwijzen waar ik zijn moest.

Wij stonden precies aan de verkeerde kant van het vliegveld en wij moesten al eigenlijk instappen.

Rennen dus. Sophia zat gelukkig nog in de buggy, de handtas hing eraan, ik doe al maanden work-outs om in goede conditie te zijn, snel even hoofdrekenen over de afstand, alles bij elkaar: we halen het gemakkelijk binnen tien minuten.

Ja hoor, dat dacht ik. Maar toen brak de handgreep van mijn handbagage. K*t.

Ik moest dus rennen, met een hand de buggy duwen en met de andere een handvatloze tas dragen (zo’n 8 kilootjes).

Rennend de buggy duwen met een hand lukte niet echt, maar eigenwijs als ik ben, deed ik het gewoon. Sophia vond het GEWELDIG! Zij zat hardop te lachen en gillen, alsof we in een kermis attractie zaten. Mensen bleven ons aanstaren, maar ja. Dat zijn we al gewend.

Wat we niet gewend zijn is om dit te horen door de luidsprekers:

Miss S. traveling with enfant Sophia B. please immediate boarding at Gate D63.

What the f*ck! Ze moeten ons echt niet achterlaten!

Ineens komt een security meneer met ons meerennen en al rennend vraagt ie: are you miss S.?

Ja. Hoezo? Is het vliegtuig al weg?

Dan kunt u stoppen met rennen en gewoon normaal lopen, ik geef nu door, dat u eraan komt.

Dank u meneer! Dank u, dank u!

We hebben van onze snelheid afgenomen tot de grootste spijt van mijn dochter, die zich kei goed vermaakte in de snelle buggy.

We kwamen aan bij Gate D63 en er stond niemand. Ik bedoel dan, echt niemand! Niet eens een medewerker, die nog even mijn tickets zou controleren en ons doorlaten. Het was helemaal leeg. Maar ik zag de tunnel naar het vliegtuig en ook al zag ik geen licht aan het einde, wist ik, dat ik deze tunnel in zal lopen. En dat deed ik ook, met volle moed.

Maar dat had ik beter niet kunnen doen, er stond aan het einde namelijk een hele boze mevrouw met een gesloten hek aan het einde van de tunnel. Zij schreeuwde:

No! You can’t come in here! It is an incoming flight!

Oeps, sorry J er was geen barrière of niks, dus ik dacht, ik probeer het gewoon.

Toen ik me omdraaide, heb ik nog eventjes overwogen om aan haar te vragen waar ik eigenlijk moest zijn, sinds Gate D63 een inkomende vlucht was, maar toen zag ik meteen een glimlachend, blauw geklede, lachende engel op me afkomen van de andere kant van de tunnel. Zij vroeg ook meteen of ik Miss S. was, dan moest ik maar met haar meelopen, zij zal me de weg wijzen naar mijn vlucht. En dit allemaal met een eerlijke glimlach, zonder enige irritatie in haar stem. Zij heeft zelfs mijn handbagage overgenomen, zodat ik weer met twee handen de buggy kon duwen.

Ik heb heel snel aan haar verteld waarom ik te laat was, dat was allemaal niet erg, maar wat vreemd, dat ze geen belletje van de andere Gate hebben gekregen, dat is heel gebruikelijk in zo’n geval.

Ik was zooooo opgelucht, toen we het vliegtuig in konden en zelfs hier konden we de buggy meenemen aan boord.

De buggy werd meteen door de stewardess opgeborgen, wij mochten doorlopen naar onze stoel. Wij hadden stoel F, naast het raam, maar daar zat al iemand. Ik had die jonge mevrouw vriendelijk gevraagd of zij misschien zich vergiste, zij zei, dat ze eigenlijk in het midden moest zitten, maar daar had ze geen zin in. Tja. Jammer voor je, dacht ik. Toch heb ik haar aangeboden om haar plaats te nemen in het midden, maar ook haar erop gewezen, dat ik een kind op schoot zal hebben tijdens de vlucht, en dat wordt wel krapjes in het midden, want dan gaat mijn dochtertje aan beide kanten de medereizigers lastigvallen. Dat garandeer ik J naast het raam, kan ik haar nog een beetje gescheiden houden.

Zij keek me een beetje vreemd aan, want ik had al namelijk helemaal geen kind meer in mijn handen. Mijn kind was namelijk zo vriendelijk om op een Chinese mevrouw af te springen, die in onze rij zat, alleen aan de andere kant en haar armen meteen in de lucht gooide toen ze Sophia zag, met het gebaar: kom maar eens hier, jij lieve schat, ik ga je even plat knuffelen.

Normaal gesproken geef ik mijn dochter niet zomaar aan een vreemde, maar op dat moment leek dat mij echt het beste en fijn ook nog. We hebben net wat avonturen beleefd, ik was nog steeds half buiten adem van het rennen, en ik moest nog even een deal maken met een chagrijnige mevrouw, die op onze stoel zat. En die oudere mevrouw was schoon, had een lieve oma uitstraling, en eerlijk: waar kon ze heen met mijn dochter in een gesloten vliegtuig?

Uiteindelijk heeft die jonge mevrouw besloten om ons toch naast het raam laten zitten, op onze eigenlijke stoel en de vlucht verliep alweer prima met Sophia. Zij is nog een paar keer voor een paar minuutjes bij mevrouw omavervanger op schoot geweest, ik kon met die mevrouw helaas niet praten, zij bleek alleen maar Chinees te kunnen. En dat kan ik weer niet.

Wij kregen ook lekkere boterhammen, wat ik vanzelfsprekend met mijn dochter heb gedeeld, zij heeft het weer met iedereen om ons heen proberen verder te delen, maar blijkbaar hebben mensen geen behoefte aan voorgekauwde vliegtuig boterhammen op de latere avond.

Sophia viel pas in slaap tijdens de landing in Budapest (rond 22:30). Zij heeft doorgeslapen, dat wij uit hebben gestapt, bagage hebben opgehaald en naar buiten liepen, waar Oma stond te wachten, met tranen van geluk in haar ogen. Zij heeft erdoorheen geslapen, dat ik haar in de autostoel heb gezet en dat we naar huis reden en dat ik haar thuis in haar ledikantje heb gelegd. Toen werd zij pas wakker. Mijn moeder is met haar op het grote bed gaan liggen, dat ik nog wat kon eten, en gaan douchen, toen ik terugkwam naar de slaapkamer, lagen ze allebei lekker te slapen. Sophia slaapt de hele nacht door zonder voeding, zij heeft al vaker samen met Oma geslapen, dus had ik besloten om ze maar lekker te laten, ik ben zelf in mijn moeders bed gaan liggen in de andere kamer, mijn vader zou toch pas overmorgen thuiskomen. Wat was het vreemd zeg, alleen slapen. Ik heb het al echt heel lang niet meer gedaan. Mijn man is vaak op reis, maar dan heb ik altijd Sophia nog in bed. En als Sophia met mijn moeder sliep, dan was dat, omdat mijn man en ik een avondje weggingen, maar wel thuiskwamen, alleen was het weer zonde om ze wakker te maken.

Ik sliep die ene nacht best slecht, moet ik eerlijk zeggen.

Op de terugweg waren er geen bijzonderheden, we stonden netjes bij de juiste Gate, geen vertraging, niks.

Bedankt voor het lezen van deze belachelijke lange blog (alweer).

Nu dat je er toch nog bent, heb ik een vraag voor je, naar aanleiding van een discussie met mijn über intellectuele vriendin.

Weet jij zo uit je hoofd wat de familie naam van Michelangelo is?

Niet op google schieten, gewoon eerlijk ja of nee zeggen.

Ik wist het niet. En tot nu toe, wie ik ook heb gevraagd, wist het niet.

Mijn man zei zelfs: Van welke Michelangelo? De turtle ninja?

Hij zei het voor de grap, maar dat was ook een goede punt ;)

Dus? Weet jij het?

XXX liefs