Alweer een kip dood :(

Gisteren ochtend heb ik weer een kip dood in het kippenhok aangetroffen. Ben echt verdrietig en boos. Boos, omdat ik echt niets ertegen kon doen, ik zag het echt niet aankomen.

Ik begin bij het begin.

Op 16 mei 2010 hebben we een kippenboer in Noord-Brabant gebeld, naar aanleiding van zijn advertentie op Marktplaats, dat wij graag 6 kuikentjes willen komen ophalen. Wij mochten nog op dezelfde dag komen, de kuikentjes waren toen net één dag oud.

Wij wilden eigenlijk alleen maar 4, maar hij gaf ze alleen per 6 mee, omdat ze nog zo klein waren, ze moesten elkaar warm kunnen houden en met zijn viertjes was dat misschien niet gelukt. We hadden wel natuurlijk van die warmte lamp voor ze, maar ze moesten ook met elkaar kunnen “knuffelen”, ze waren best bang van ons.

Toen was ik 35 weken zwanger, mijn verlof ging net op 12 mei in, dus ik was de hele dag met onze kuikentjes thuis. Lief dat ze waren. Ik kon er uren naar zitten kijken en vond erg gezellig dat tjieriep-tjieriep van ze J

Het was net de tijd, dat het heet begon te worden in Nederland, dus toe ze twee weken oud waren, hebben we ze in de middag lekker buiten in hun kippen-ren gezet, alleen ’s avonds moesten ze weer in de groten doos, en terug naar de woonkamer voor de nacht.

Zo is het gebeurd begin juni 2010, dat ik ze buiten zette en zelf terug naar binnen ging om te stofzuigen. Toen ik klaar was en de stofzuiger had uitgezet, merkte ik, dat de kuikentjes echt panische geluidjes maakten. Ik voelde meteen aan, dat ze bang waren, dat ze om hulp riepen. Ik liep meteen naar buiten en zag dat er twee grote roof vogels in het midden van onze tuin zaten. Die twee schrokken natuurlijk van mij en vlogen meteen weg, ik zei nog tegen de kuikentjes, alsof ze me konden verstaan: dat was even eng, hé? Maar nu zijn ze weg, en jullie komen nu mooi met mij naar binnen.

En toen zag ik, dat er alleen maar 4 kuikentjes van de 6 in een hoekje van de tuin stonden bij elkaar. De andere 2 zag ik niet meteen, die 2 lagen ver van die 4, eigenlijk aan de andere kant van de tuin. Levenloos. Ik bespaar je de details, was geen mooi gezicht. Ze waren praktisch geslacht door die roof vogels. Normaal gesproken word ik niet beroerd van zoiets, heb geneeskundig universiteit gedaan, met de bijhorende ZH stages, heb wel wat open wonden gezien, maar dit was anders. Dit waren MIJN kuikentjes. En ze waren op een brutale wijze geslacht door die grote zwarte vogels, die ik al sinds mijn kindertijd eng vind.

Snel heb ik de 4 kuikentjes in hun doos gezet en de doos naar binnen.

Ik heb mijn man met trillende handen gebeld en toen ik zijn stem hoorde, begon ik ineens zo erg te huilen, dat ik geen verstaanbare woord kon uitbrengen. Op eerste instantie dacht hij, dat de bevalling begonnen was, en ik kon de weeën niet weg puffen ofzo, dus wilde hij meteen naar huis komen.

Uiteindelijk werd ik wat rustiger en heb ik hem uitgelegd wat er gebeurd was. Hij kwam alsnog meteen naar huis, hij vond dit belangrijk genoeg om zijn afspraak toch te verplaatsen.

Hij zei aan de telefoon tegen mij, dat ik de lichaampjes niet moest aanraken, ben tenslotte hoogzwanger, wie weet wat voor rare iets ik ervan kan krijgen. Nou ja, was ik eigenlijk ook niet echt van plan om ze op te pakken, als ik eerlijk mag zijn.

Ik ging niet eens naar buiten. Ik bleef op de bank zitten naar mijn overgebleven 4 kuikentjes te kijken. En weet je wat? Die vogels kwamen terug. Ze gingen voor de glazen deur van onze woonkamer zitten, wachtend, dat ik de deur opendoe en kunnen ze de andere kuikentjes ook pakken. ik heb alle gordijnen in de woonkamer dichtgedaan, zo zat ik in de donker op de bank, wachtend op mijn man.

Toen hij aankwam, vroeg hij aan mij waar de lichaampjes lagen, ik liep met hem naar buiten, maar ze lager er niet meer. Ze waren weg gevoerd door hun moordenaars.

Ik weet het, that’s life, maar het viel toch erg zwaar op dat moment.

We hebben daarna een vijver net boven de kippenren gehangen, lekker hoog, dat wij eronder door konden lopen, die bleef maandenlang hangen, totdat de kuikentjes grote kippen werden. 3 hennen en 1 haan.

De hennen begonnen eieren te leggen, de haan was echt supermooi geworden met allerlei kleuren.

En toen hebben we besloten om ons verblijf in Nederland op te zeggen en vast in Frankrijk te blijven wonen. Wij zaten alleen tijdelijk in Nederland, dat wisten we altijd.

De kippen gingen in een grote doos met de verhuis vrachtwagen mee en binnen enkele dagen begonnen ze weer eieren te leggen in hun nieuwe thuis.

Maar die haan! Die ging elke ochtend vóór 5 uur zingen.

Wij vonden het niet erg, deed ie altijd al, voor ons was dat de normaalste zaak van de wereld, maar in Nederland woonden wij afgelegen, hadden we geen buren dichtbij en hier wel.

Hier wonen we nog steeds vrijstaand, maar wel in de laatste straat van onze stad. En dan heb je buren, als je in een straat woont. En dan is er een grote mogelijkheid, dat ze die haan niet zo leuk zullen vinden. En dan gaan ze klagen. En ze hebben ook gelijk.

Dus net een week na de verhuizing, heb ik de haan zijn kop eraf gehakt. Dat moest helaas. We hebben hem wel proberen te verkopen, of weggeven aan een boerderij, maar niemand wil een haan. Je blijft hem voeren en hij doet niets anders, dan te vroeg in de ochtend kei hard zingen.

Ik ben op een boerderij opgegroeid, mijn ouders hadden elk jaar minstens 100 nieuwe kippen, dus moesten er ook 100 weg. Afslachten dus, schoon maken, in stukken snijden en invriezen. Zo ging dat elk jaar, dus ik wist heus wel, waar ik mee bezig was, toen ik onze haan heb gepakt.

En toen hadden we alleen maar die 3 hennen over. Ze waren 2 dagen overstuur, als ze mij zagen, maar daarna deden ze weer normaal tegen me.

Ik heb niet zo lang geleden ook een blog over ze geschreven, omdat er twee van ze ineens gingen broeden, wat heel gek was, we hadden toen al namelijk geen haan meer, dus kuikentjes zouden zeker niet uit hun eitjes komen.

Dat broeden ging per toeval over, ik kreeg de tip van iemand hier op BB, dat ik ze voor de hele dag uit het hokje moest sluiten, anders broeden ze zich dood zonder eten en drinken.

Ik heb ze buitengesloten, maar in de avond wilden ze gewoon al zelf niet meer terug. Ze gingen onder het hokje in kleine nestvormige gaatjes zitten broeden.

Na een paar dagen, dat ze zo onder het hokje zaten, kwam er een echt heftige onweer ’s nachts, het bleef maar regenen en regenen en die gaatjes van hen liepen vol met regenwater, maar de kippen bleven zitten. In de ochtend regende het nog steeds best hard, en onder de hok stond het al zo vol met water, dat er alleen de hoofdjes van de kippen uitstaken. Ik ben naar buiten gegaan en met een stok die stomme kippen weer het hok in gejaagd. en sindsdien doen ze niet meer broeden. En ze leefden lang en gelukkig.

Tot gisteren ochtend, want gisteren ochtend, toen ik ze ging voeren, merkte ik, dat er alleen 2 van de 3 buiten rondliepen. Ik ging even in het hokje kijken, en ja hoor, daar was de derde.

Maar hoe! Zij lag op haar rug, met de benen strak naar de hemel, haar ogen gesloten. Zij was al stijf. En mijn man was alweer niet thuis en hij zou zon 3 dagen nog ook niet thuiskomen.

Omdat het echt heet is, moest ik die kip zelf uit het hokje halen en wegbrengen, anders zou ze misschien beginnen met oplossen. Bah.

De andere 2 kippen heb ik buitengesloten, omdat ik werkeijk geen idee heb, waaraan deze overleden is.

Slangenbeet? Maar zover ik weet zijn die slangen die wij hier hebben niet giftig.

Een vos? We wonen net naast de bossen en het hok blijft voor ’s nachts ook open staan. Maar dan zouden er overal veren liggen, als bewijs van een strijd.

En schorpioen? Die zij er nog helemaal niet tevoorschijn gekomen dit jaar.

Ouderdom kan niet, zij was maar net een jaar en bijna 2 maanden.

Ik weet het niet. Ik weet alleen, dat ik in plaats van 6 kippen alleen maar 2 overheb.

En dat maakt me erg verdrietig.

Sorry voor het belachelijk lang verhaal, bedankt voor het lezen.

Katic.