Zij noemt me Anya!

Wij voeden onze dochter (en alle toekomstige kinderen) bewust twee talig op.

Mijn man is Frans, ik ben Hongaars. Wij spreken tegen onze dochter alleen in onze eigen moedertaal. Aan tafel, als gezin, gebruiken wij Engels. Dit, omdat mijn man geen Hongaars spreekt en ik heb een beetje zoiets van: zolang jij er geen moeite voor mij doet, doe ik dat ook niet voor jou.

Ik spreek 5 talen, inclusief Frans, dus dan mag ik wel verwachten, dat mijn eigen levenspartner van mij deze instelling begrijpt. En hij begrijpt het ook.

Anyway!

Toen Sophia zo’n 8 en half maanden oud was, begon zij haar papa bewust Papa te noemen.

Ohh, wat was dat mooi! En wat is het nog steeds elke keer mooi, als zij staat te roepen: Papa! Papa! Papa! En nooit tegen iemand anders.

Ik was nooit jaloers, ik wist, dat zij al best vroeg ermee was, om Papa te zeggen. Toch zat ik stiekem al die tijd te hopen, dat zij ineens mij ook een naam geeft. Het hoefde van mij niet meteen het perfect uitgesproken woord “anya” te zijn, wat in het Hongaars moeder betekent, zo spreken kinderen hun moeders aan. Zij mocht van mij zelfs mama zeggen, of wat dan ook!

Maar het bleef weg L

Zij begon kort nadat zij Papa heeft geleerd, bye-bye te roepen, daarna kwamen allerlei lettergreepjes, ook inclusief mama, maar zelfs mama was niet voor mij bedoeld. Alleen Papa werd direct door haar aangesproken, ik had geen naam.

Ik moest me erbij neerleggen, dat zij eerder woordjes zoals drinken en eten zal zeggen, dan een roepnaam voor mij.

Vandaag was ik boven bezig, ik was mijn nagels aan het doen in de logeerkamer, Sophia was beneden met Papa. Ik heb ze de opdracht gegeven om lekker saampjes met de Duplo te spelen. Dit moet ik iedere keer doen, als ik voor langer dan een paar minuutjes wegga, niet omdat Papa niet in staat is om zelf leuke dingen te bedenken, maar omdat Papa veel werkt en soms blijft hij doorwerken, ook als ik tegen hem zeg, dat ik nu echt even wegblijf. En als hij wel gaat spelen, dan is hij een beetje over enthousiast met samen spelen. Hij vindt, dat Sophia zijn nieuwe camping car, wat hij net van Duplo heeft gebouwd, alleen op afstand moet bewonderen. Tja. Sophia is net 12 maanden. Zij vindt het juist leuk om die camping car lekker in stukjes te breken en nette meid, dat zij is, elke stuk één per één mooi terug in de doos te doen.

Dus ik was al even weg, uit het zicht van mijn gezin.

En ineens hoor ik die krachtige stem van mijn dochter van onderaan de trap roepen:

Anya!

Zonder enig accent, perfect uitgesproken. Ik bleef stil. Alles bleek stil te blijven. Ik dacht meteen, dat ik het me had verbeeld, zij riep zeker iets anders, alleen zit ik onbewust zo erop te wachten……………. En toen nog eens heel hard roepen:

Anya!

En nog eens: Anyaaaaaaaaaaaa!

En toen begon mijn man ook te roepen! Ma chérie! Hoor je dat? Zegt zij echt “anya”?

Jaaaaaaaaaaaa! Dat zei ze! Ik liep van de trap af, zij lachte al toen ik nog bovenaan de trap liep: Anya!

Met een lach, alsof ze wilde zeggen: Daar heb je ze, dat is mijn mama!

Mijn man en ik stonden allebei met mond open.

Wat mooi en leuk en lief.

Ik heb een naam!

Misschien heb ik al een hele tijd die naam, alleen hoeft zij mij nooit te roepen, ik ben er toch altijd.

Maar ohh zo mooi om Anya genoemd te worden! Ik ben ohh zo blij <3