1e echo op 1e verjaardag Grote Zus! <3

De eerste verjaardag van onze Sophia viel op donderdag. We hebben besloten om de hele dag met zijn drietjes/viertjes door te brengen. (viertjes, omdat wij dus al wisten, dat ik zwanger ben)

Papa heeft bewust geen afspraken gemaakt, hij moest wel van huis uit werken, maar dat kon tijdens de middag dutje van Sophia.

Eigenlijk was deze dag net als alle andere dagen, wanneer we met zijn allen thuis zijn, behalve, dat de telefoon maar bleef gaan, die hebben we dus even uit de stekker getrokken. (Ik weet het, mensen wilden alleen maar feliciteren, maar het feestje was al vorige zaterdag, ze hadden hun kans toen al, deze dag was alleen voor ons.)

Ook hebben we de eerste afspraak voor echo op deze dag gezet.

Wij wilden graag iets speciaal aan onze lieve dochter geven, naast de grote doos Duplo.

Iets wat je niet kopen kan.

Sophia is in het algemeen erg ondernemend, vindt alles interessant om te zien en uit te proberen. Wij proberen haar, vanaf het moment dat we weten, dat ik zwanger ben, laten merken, uit te leggen, dat er een baby in mijn buik is. Zover, dat wij het zien, snapt zij er wel iets van, want zij legt haar hoofd graag op mijn buik, zij aait er over heen, wat ze vroeger nooit deed. Bij Papa doet zij het ook niet.

Wij moesten om 10:45 in het ziekenhuis zijn. Bij aankomst hebben ze ons al verteld, dat er minstens één uur vertraging is. Uiteindelijk kwamen we pas om 12:15 aan de beurt, ik maakte me zorgen, of Sophia wakker zou kunnen blijven, zij gaat namelijk om 12:00 naar bed voor haar middag dutje. Gelukkig vond zij de omgeving spannend genoeg, om haar oogjes wijd open te houden J

Wij mochten naar binnen, ik kreeg te horen, dat ik een vaginale echo kreeg. Mijn best.

Uitgekleed, op de tafel gaan liggen en kom maar op met dat ding.

Voor mijn verbazing stond het geluid al aan, en vrijwel meteen kregen we de hartslag van de beeb te horen. Sophia keek meteen om zich heen, waar dat geluid vandaan komt. Toen zij de monitor gevonden had, bleef ze even heel stil zitten met een serieus gezicht.

En toen begon de baby te bewegen.

Er verscheen een superbreed glimlach op Sophia’s gezicht en begon ze te klappen met haar handjes. Papa zei tegen haar: kijk, die baby is jouw klein broertje! (Papa zegt de ene dag broertje, de andere dag zusje, we horen nog wel, wat het wordt)

Toen begon Sophia hardop te lachen en zij bleef maar klappen voor de monitor. Was zo lief om te zien.

Ik ben toen op 7 weken 5 dagen gezet, vandaag precies 8 weken dus.

We hebben foto’s meegekregen, zelfs 3D foto’s, die blijkt bij dit ziekenhuis standaard te zijn. Kei gaaf! De dokter zei, dat alles supergoed uit zag, hij verwacht om het geslacht te kunnen zien bij 13 weken, dus heeft hij ons geadviseerd om de volgende afspraak in de laatste week van juli te laten zetten, zo laat mogelijk in de week. Dat komt precies goed uit, want die week op vrijdag avond vertrekken we op vakantie. (Nou ja, vakantie, we gaan naar schoonmoe, omdat zij zelf op vakantie gaat met haar nieuwe vriend, die we nog niet eens kennen en wij gaan op haar zoontjes van 7 en 13 passen. Tja. Ik ga naar haar liever als zij niet thuis is, dus het komt goed uit. Zij woont in Andernos les bain, lekker langs de ocean in zuid Frankrijk)

In de middag hebben we lekker met zijn tweetjes een dutje gedaan met Sophia, dat vond zij op eerste instantie vreemd, want dat doe ik eigenlijk nooit, maar zij vond het ook gezellig, dat ze in het grote bed mocht dutten. Toen wij wakker werden, was Papa ook klaar met zijn werk en konden we lekker in het zwembad, het was wel zo’n 38 graden in schaduw, het water was 29 graden, dus het dobben voelde extra lekker.

We hebben dus echt niets bijzonders gedaan (de echo na), alleen lekker saampjes zijn de hele dag.

En dat was perfect geslaagd.

’s Avonds, toen Sophia net in slaap viel naast me, kwam mijn man ons in een keer omhelzen in bed en zei:

“My little family!”

Lief! Maar ook meteen erachter: “You are a little family by yourself now!”

Dat is weer praktisch, maar nog steeds lief.

Wij zijn een dolgelukkig gezin. Een groeiend gezin.

Ongelofelijk hoe snel het eerste jaar met onze lieve Sophia voorbij ging. Het lijkt, alsof zij net een paar weken geleden mij voor het eerst jankend aankeek op het bevallingsbed met een blik van:

“Moest dat nou? Dat deed pijn, hoor!”