The magic is gone..
Welke magic? De magic van mijn ochtendkoffie.
Vroeger, toen ik nog klein was, vond ik koffie altijd vies ruiken. Toen ik een jaar of 12 was, had ik mijn moeder gevraagd, of ik haar koffie mocht proeven. Dat mocht en deze handeling heeft mijn vermoeden over een overdreven vieze smaak bevestigd.
Toen heb ik besloten: ik ga nooit in mijn leven aan de koffie. Bah.
Echter is deze beslissing op mijn 14e in rook opgegaan, toen de dokter mij verplichte om elke dag minstens één koffie te drinken.
Op mijn 14e was ik namelijk anders dan andere veertien jarigen. Ik had op mijn 12e suikerziekte gekregen, gelijk met mijn eerste menstruatie. Dat vond ik al erg vervelend, gelukkig hoefde ik niet aan de insuline, maar wel aan de medicijnen en een super strakke dieet gaan volgen.
Op school deed ik het prima. Ik was een uitstekende leerling, wel een losmondige leerling, maar dat was nog wel te accepteren, aangezien ik nooit een kletskoek was, gewoon mijn mening hardop durfde te geven. Over alles, wel te verstaan. (dat is overigens tot op heden nog zo gebleven)
Maar elke dag als ik thuis kwam van school, ging ik even op bed liggen. Ik moest elke dag na schooltijd een uurtje of twee slapen. Dan werd ik wakker gemaakt door mijn moeder voor het avondeten, ik heb netjes meegegeten, daarna in bad, en meteen terug naar bed en slapen tot de volgende ochtend, dat ik weer naar school moest. Alleen in het wekend was ik aanspreekbaar.
Na een week of 2-3 begonnen mijn ouders zich zorgen om me te maken, en mijn moeder heeft mij naar de huisarts gebracht.
Hij heeft bloed test laten maken en een ECG.
Van al deze testen bleek, dat ik weinig mankeerde, ik had gewoon een lage bloeddruk. Dat was alles.
Behandeling voorgeschreven: elke dag 1 á 2 koffie
Heb je ooit in Hongarije een koffie bij iemand thuis gedronken? Geen aanrader voor Nederlanders! Hongaren drinken namelijk super sterke espresso. Een hoeveelheid van maximum 5 cl (één slokje dus), sterke, oerzwart spul, waarvan je ogen gelijk beginnen te jojoën.
En dat moest ik drinken van de dokter.
No way!
Mijn moeder is heel lief, maar als de dokter zegt, dat ik koffie moet drinken, dan moet ik en zal ik koffie drinken! Maar omdat zij dus toch lief is, heeft zij voor mij bedacht, dat ik mijn koffie niet puur zwart hoef te drinken, maar zij zal het voor mij wat lichter maken met een hele beker lekker warme melk en twee zoetjes, want suiker mocht niet, heb diabetes.
Nou, dat was ineens meteen dubbel bah voor mij geworden, ik had namelijk al vanaf mijn vierde geen melk meer gedonken. Toen al 10 jaar! En dat, uit mijn gehele hart gehaat melk. Dat moest mijn koffie lekkerder maken. (het verhaal van geen melk willen is ook weer iets voor mij: wilde geen melk uit een beker drinken, alleen maar uit de fles, ja de baby-fles! Maar dat mocht op de school niet meer, dus heeft mijn moeder al mijn flesjes weggegooid, en ik heb nooit meer melk gedronken. Puur uit trots!)
Je kunt wel voorstellen, dat ik wel met grote ogen naar mijn moeder bleef kijken. En wel voor een lange tijd ook nog.
Maar dat maakte helemaal niets uit, zij kwam me de eerstvolgende dag wakker maken met een stomende beker, daar zat mijn koffie, mijn melk en mijn 2 zoetjes in. En de volgende dag weer. En weer. En zelfs in het weekend ook, want de dokter zei elke dag, dan is het weekend ook geen uitzondering. En mijn moeder elke dag goed nagaan, dat ik het zeker opgedronken had.
En langzaam begon ik mijn ochtend-koffie lekker te vinden.
En nog steeds drink ik elke dag de koffie zo, hoe mijn moeder mij 16 jaar geleden heeft bedacht, hoe het het lekkerst voor mij zou zijn. En zo is het inderdaad het lekkerst.
Maar nu niet meer! Nu ben ik zwanger, en nu smaakt mijn ochtend-koffie niet meer lekker. Maar ik heb het wel nodig, want nu ben ik gewoon zwaar verslaafd.
Tijdens mijn eerste zwangerschap was het hetzelfde geval. Koffie vies. Meer zoetjes, minder zoetjes, meer melk, minder melk. Maakt niets uit. En het hield toen aan tot aan de bevalling.
Ik kan me nog precies herinneren, hoe het was op 27 juni 2010, dat wij na drie dagen in het kraamhotel in Tilburg gelegen te hebben naar huis gingen, ik ging meteen weer liggen, mijn dochtertje lekker naast mijn bed in haar ledikantje, en mijn moeder kwam met mijn koffie:
Ik dacht, misschien heb je wel zin in je eigen koffie, na die ziekenhuis troep.
En wat had zij gelijk! Wat smaakte mijn koffie gewoon perfect!
Ik vrees, dat ik bij deze ook weer nog zo’n 7 en half maanden moet wachten voor die smaak.
Ook al drink ik het elke ochtend, die smaak krijg ik pas weer te proeven, als ik weer een zelfstandig persoon word.
Niet, dat ik er moeite mee heb, ofzo, absoluut niet! Ik zou alle smaken voor 9 maanden op willen geven!
Het is ook geen klaag-blog. Ik zou het meer een feit-blog noemen.
Want een feit is, dat ik van mijn ochtend-koffie hou. En feit is, dat ik het toch heel erg mis nu.
reacties (0)