Bedankt voor jullie berichtjes!

Lieve BB vriendinnen!

Velen van jullie hebben de afgelopen dagen mij een berichtje gestuurd om te vragen hoe het met me ging, omdat ik zo stilletjes ben.

Bedankt voor jullie interesse, voelt heel goed, dat jullie aan me denken.

Met ons gaat het op zich goed, hoor.

Het leegruimen van ons vakantiehuis in Nederland is vlekkeloos verlopen, ons verblijf bij mijn ouders was super relaxed en het idee om vast in Frankrijk te wonen, bevalt me super.

Wij wonen eigenlijk al een tijdje in Frankrijk, alleen zijn we nu naar een andere stad verhuisd en hebben we ook besloten, dat wij geen vakantiehuis in Nederland meer willen houden.

Dat zal volgens ons beter zijn voor Sophia ook.

Nu dat we verhuisd zijn, wonen we maar 25 km van onze leukste vrienden, ze zijn ook een stel van een Hongaarse vrouw en een Franse man met een zoontje van nu 7 maanden.

Ik zie Erika aan voor mijn beste vriendin hier in Frankrijk, en haar zoontje Diego en Sophia zijn ook dol op elkaar.

We zien elkaar een paar keer per week, we zijn zelfs (de moeders, zeg maar) begonnen met een work-out, speciaal ontwikkeld voor zwangere, of “ontzwangerende” vrouwen.

We doen het 3 keer per week, is 3x 20 minuten (elke trimester moet je er 1 aangegeven deel weglaten tijdens de zwangerschap) met gevolg van constant spierpijn, maar nog geen echte zichtbare resultaat. Mijn man blijft me complimenteren, maar voor zover alleen voor mijn uithouding. En ik hou het vol, want ik wil graag nog wat kwijt van de 6 kilos die na de eerste zwangerschap zijn blijven zitten. Zwanger ben ik nog niet (mijn vriendin ook niet, maar hun ook volop bezig) op 23 april is de bloody-hell weer uitgebroken en nog steeds aanwezig. 2^e ronde was ook niet geslaagd, hadden we ook niet verwacht, omdat ik tijdens mijn ei zo’n anderhalf duizend kilometer van mijn man was. Zo maak je moeilijk kans.

Er zijn enige dingen waar ik tegenop kijk de laatste dagen, zoals de dozen in de garage, die nog steeds opgeruimd moeten worden, of het gras, dat al voor 1 april bij ons in de tuin gelegd had moeten worden (en ook voor iedereen in de hele straat) maar de aannemer blijkt geen haast te hebben, daardoor hebben we op dit moment zo’n vieze grond met grote stenen in de tuin liggen, Sophia kan niet lekker buitenspelen.

Maar wat me de meest bezig houdt, is de operatie van mijn zusje om een stuk van haar baarmoederhals te verwijderen, welke gepland staat voor vanmiddag.

De uitslagen van haar vervolg testen waren slechter, sindsdien is haar toestand alleen maar verergerd, het virus blijkt zich veels te snel verspreiden, toch kon de operatie niet eerder plaats kunnen vinden, omdat zij eerst een menstruatie moest hebben, die is toen opgewekt, eergister was het bloeden opgehouden, vandaag zal zij geopereerd worden.

Ik zit zelf in Frankrijk en zo kan ik alleen telefonisch contact houden met mijn familie in Hongarije, en ook al heb ik zo’n 10 jaar geleden zelf ervoor gekozen om naar het buitenland te verhuizen, in zulke situaties heb ik een heel groot schuldgevoel, alsof ik mijn familie in de steek heb gelaten. Wat natuurlijk nergens op slaat, niets is mijn schuld wat daar zich afspeelt, en zoals bij de ziekte van mijn zusje, is er echt weinig wat ik meer zou kunnen doen, als ik daar was, in plaats van 1500 km verderop.

Op zo’n moment realiseer je de kracht van een warme knuffel, een kus.

Maar dat kan nu niet en dat doet pijn.

Ik heb wel overwogen om over te vliegen, mijn man was zelfs bereid om de tiener zoon van de buurman wat zakgeld te betalen om de dieren te verzorgen tijdens onze afwezigheid, maar mijn zusje had liever, dat ik niet kwam. Naar haar zeggen heeft ze al meer dan genoeg steun (en irritaties) van haar vriend en onze ouders.

Het ergste in deze week is, dat mijn man ook van huis is. Hij is op maandag middag meteen na de Pasen lunch vertrokken, zelfs een uur eerder dan onze gasten en komt pas op zaterdag middag weer thuis. Hij heeft een training in Rennes, zo’n 1000 km van ons thuis.

Dus de geestelijke steun krijg ik zelf evengoed telefonisch en via skype van mijn man, zoals mijn zusje dat krijgt van mij.

Volgens de dokter hoeven ons geen zorgen te maken, zijn verwachtingen zijn een vlekkeloze operatie, en een goed herstel. Mijn zusje zal voor 6 weken bedrust moeten houden en minstens 6 maanden medicijnen gebruiken. Maar verder moet alles goed komen.

En dat geloven wij ook. Mijn beste vriendin van mijn schooltijd komt dagelijks bij mijn zusje langs om haar aura te reinigen en goede, herstellende energieën te geven.

Mijn zusje gelooft er niet 100% in, maar laat het wel toe, omdat mijn vriendin en ik het belangrijk vonden. Zij voelt zich overigens sterk en heeft een goed humeur. Wat wil je nog meer?

We hebben echt alle vertrouwen op, dat alles nu binnenkort helemaal goed komt.

Nogmaals bedankt voor jullie interesse!

Liefs, Katic.

PS: ik kijk bijna dagelijks op BB, lees jullie blogs en vragen, maar had gewoon geen zin om een blog te schrijven. Eerst deden mijn armen zeer van de work-outs, en daarna kreeg ik mezelf gewoon niet zover om echt ervoor te gaan zitten om mijn gedachten netjes bij elkaar te schrapen en op beeldscherm te zetten.