Nederland verlaten voor onbepaalde tijd..

Ik ben geen Nederlander. Ik wilde ook nooit een Nederlander worden. Ik ben hier per toeval terecht gekomen bijna 10 jaar geleden, en ook weer per toeval ben ik gebleven. Niemand heeft mij gedwongen om te blijven, maar ook niemand eiste van mij om het land te verlaten, dus bleef ik hier alle tijd gewoon voor de gezelligheid.

Eerst woonde ik een paar jaar in Amsterdam op studenten kamers. Waar anders? Nederland bestond toch vooral uit Amsterdam en coffee-shops en tulpen? Of niet dan? Dat denken Hongaren in ieder geval vaak.

Daarna ben ik verhuisd naar Kaatsheuvel, ik had daar leuker werk gevonden, en was eigenlijk gewoon stilletjes gesetteld.

Ik heb een appartement gekocht in 2005 in Tilburg, omgebouwd naar mijn eigen smaak en veel gefeest. Een paar vriendjes gehad, van baan gewisseld, het leven gaat door.

Ik zei altijd, ik blijf zolang, dat ik het naar mijn zin heb!

In Nederland kwam ik mijn grote liefde tegen, via het werk. We hebben onze eerste prive afspraak (via het werk moesten we elkaar vaker afspreken) op 21 juni 2008 gehad en eigenlijk al bijna meteen trok hij bij mij in, is hij van baan veranderd, en op 9 augustus 2009 heeft hij mij rond 11 uur tijdens onze brunch gevraagd of ik ook zo graag een baby wilde. En vanaf 15 september 2009 was ik geregistreerd als zwanger. En op 23 juni 2010 is Sophia geboren. En vanaf het moment dat ik zwanger werd, wisten we dat we Nederland op zeer korte termijn zullen verlaten. Wij zijn met de gezondheidszorg en onderwijs structuur in dit land niet mee eens.

Mijn laatste dagen in NL heb ik samen met mijn dochter doorgebracht, Papa reed op zaterdag heel vroeg aan naar FR om de vrachtwagen en twee van zijn vrienden op te halen. (Papa komt uit Frankrijk.)

Op maandag avond heel laat zijn ze aangekomen in NL.

Op dinsdag moesten Sophia en ik om 07:00 op het vliegveld staan voor onze vlucht naar HU.

En daar stonden we. Ik met tranen in mijn ogen: dit is mijn allerlaatste ochtend in NL.

Waar ik zowat een decennia heb doorgebracht.

Ik ben verdrietig, ontroerd. Maar waarom?

Zuid Frankrijk wacht op me! Met veel zon, weinig regen, lange warme zomers!

Waarom zou ik dit grijze, regenachtige Nederland missen? Waarom zou ik de afstandelijke, botte Nederlandse mentaliteit missen?

Gewoon omdat dit land toch mijn thuis is geworden. In dit land ben ik volwassen geworden. In dit land begon ik aan mijn eigen leven zonder ouderlijke hulp.

We staan op het vliegveld, we moeten door de security controle. Sophia hangt lekker aan de schouders van haar vader, zij snapt nog niet dat wij hem weer voor een paar dagen moeten missen.

Ik kan geen woord uitbrengen, ik kijk naar buiten, het regent. En net als buiten de regen valt, beginnen mijn tranen ook te vallen. Dit is voorlopig echt de laatste keer. Hier komen we niet meer terug. Samuel kust me, kust Sophia, hij zet Sophia in de buggy, “I see you girls next Friday, love you” en we lopen aan. Nog even zwaaien, en is hij uit beeld, we kunnen hem niet meer zien.

Dan komt ineens een vrouw naast me staan met een grote glimlach: “Ech meiske, je ziet hem weer over een paar dagen, toch!”

Ik wist zo snel niet waar zij het over had…………….. Wat? Wie?

Och ja, mijn man. Natuurlijk zie ik hem snel weer, hij is mijn man, ik zou niet te lang zonder hem willen zijn, maar hoe komt dat hierbij nou?

Ik moet ineens lachen, zij denkt dat ik sta te huilen, omdat ik zonder mijn man op reis moet.

Natuurlijk stond niet op mijn voorhoofd geschreven, dat “next Friday” niet meer in Eindhoven is, maar in Geneve. Dat Eindhoven voor ons geen bestemming meer is. Niet meer. Na jaren, moet ik voor het eerst ?next Friday? bij een andere gate gaan staan wachten in Budapest, als ik een vlucht neem naar thuis.

Want thuis is, waar je huis woont. Is niet?

Zo! Misschien ben ik deels toch een beetje een Nederlander geworden.

Vanaf nu kan ik tegen die Franse gasten zeggen, als ze aan mij vragen waar ik eigenlijk vandaan kom: ik kom uit twee verschillende landen……………………

En dan maar hopen dat ik geen tranen in mijn ogen krijg van mijn dubbele heimwee.