Spanning
Vandaag mocht ik voor de intake naar de verloskundige. Ik heb haar het afgelopen jaar ook nog een aantal keer gezien dus het was erg vertrouwd en zelfs gezellig.
De hele boel weer even doorgenomen, ziektes in de familie, algehele gezondheid, herstel van de bevalling, enzovoorts.
'Nou dan gaan we nu maar even naar de balie om een echo in te plannen'
Tromgeroffel in mijn hoofd
'Dan kom ik uit over 3 weken' telt ze op haar vingers 'dat is een mooie termijn'
Ik kon mijn teleurstelling niet verbergen, en zonder dat ik iets hoefde te zeggen zei ze
'Dat duurt jou véélste lang zie ik wel'
En alsof ik haar dochter van 5 ben zei ze
'Joh zullen we kijken of er volgende week een plekje is??'
En als haar dochter van 5 wilde ik haar wel om haar nek vliegen, gekke dansjes doen en een liedje zingen!
Maar als een volwassen vrouw van 28 zei ik met een trillend lipje
'Ja graag... sorry hoor... dank je wel...'
Eenmaal bij de balie bleek dat volgende week helemaal volgepland was,
'Maarrrr' zei de receptioniste met een lachend gezicht (misschien wel het mooiste lachende gezicht wat ik ooit zag) 'Morgen hebben we nog wel een plekje!'
'Ja maar is dat niet te vroeg?, Zie je dan wel wat? Straks zie je nog niks, oooooh wat moet ik nou??'
Mijn verloskundige sprak hardop lachend de mooie woorden 'Ja wat wil je nou?!'
'oh ja...'
Na veel verzekering dat ik heus ver genoeg ben om wat te kunnen zien sta ik morgen bij mijn andere verloskundige op de stoep voor een inwendige vroege echo.
Nog 19 uur en 42 minuten...
reacties (0)