Ontroostbare Noa en een verdrietige mama

Onze lieve Noa: nu alweer 10 weekjes. De tijd is hard gegaan, heel hard. Zeker na de ongelukkige start.

Alles wat tegen kon zitten, zat ook tegen: ontsluiting die niet wilde vorderen en een te klein bekken, waardoor Noa vastzat en werd geboren per keizersnee met een toeter op haar hoofd. Zodra Noa was geboren merkten we al snel dat ze huilde, veel huilde. Elke nacht vroeg ik de verpleegsters of ze haar konden meenemen naar de babykamer, want ja ... je deelt de zaal met nog andere mama's en Noa kon uren blijven huilen. Ik voelde me vaak schuldig als ze haar meenamen, natuurlijk wilde ik haar bij me hebben! En dan zag ik de anderen op zaal met hun kindjes bij hun slapen, die geen kik gaven behalve op een zielig hongerhuiltje na. Deze mama's konden ook hun kleintje uit het wiegje tillen, iets wat mij na een keizersnee niet lukte. Wat voel je je dan ellendig als je je kleintje niet eens kunt oppakken om te troosten! We hadden artsen gevraagd om eens naar Noa te kijken om te zien waarom ze veel huilde. Reactie: darmkrampjes en de kinderarts adviseert om Nutrilon Omneo te gaan proberen thuis.

Eindelijk na 5 dagen ziekenhuis mogen we dan naar huis, maar helaas bij deze mama sprong de keizersnee open en moest ik midden in de nacht terug naar het ziekenhuis, gelukkig hoefde ik dan niet opgenomen te worden en waren hechtpleisters en gaas voldoende. Na deze ellende krijg ik ook nog eens een borstontsteking, waardoor ik besluit de borstvoeding te stoppen. We begonnen met Nutrilon Omneo maar desondanks huilde ze nog veel. Op aanraden van het consultatiebureau letten we extra op de 3 R-en; rust, regelmaat en reinheid. Met mama ging het ondertussen al een stuk beter, langzaamaan kon ik steeds meer doen. We waren toen ruim 6 weken verder. Noa was rond deze tijd ook wat meer gekalmeerd en even leek alles goed te gaan, totdat we opmerkten dat ze rare houdingen aannam waarna ze hard ging huilen. Het volgende merkten we op: beide beentjes houdt ze gestrekt een beetje omhoog en naar rechts, haar rechterarmpje ook gestrekt en schuin omhoog, daarbij loopt ze rood aan en focust ze haar blik op iets, je kunt in ieder geval geen contact met haar maken. Deze houding houdt ze 10 sec. aan en daarna begint ze hard te huilen. Dit strekken en huilen duurt wel 30 min. tot een uur! Uiteindelijk valt ze in slaap, logisch ook ... ze heeft pijn en het kost haar inspanning. Een week geleden gingen we voor een controle naar het consultatiebureau, papa ging mee want ze kreeg tevens haar eerste inentingen en dat vonden we beiden wel een beetje eng. Hoe zal ze daarop reageren? Eenmaal aangekomen doen we ons verhaal over de strekkingen. Meteen werd besloten om geen inentingen te doen en moeten we direct naar de huisarts voor een verwijzing naar de kinderarts. We zijn hier blij mee, want we willen ook dat iemand hier naar kijkt. Natuurlijk mag ze huilen, maar de houdingen die zij aanneemt zijn niet normaal. En het is ondraaglijk voor ons om aan te zien, niemand wil zijn kleintje pijn zien lijden. Ondertussen hadden vrienden en familie ons gezegd dat het misschien honger of moeilijke ontlasting zou zijn. Nou nee hoor, ik ken mijn kind en deze strekkingen doet ze willekeurig; voor en na de fles en haar ontlasting is prima. Maar goed, naar de huisarts waar we ons verhaal nogmaals doen. Zij stuurt ons direct door naar het kinderziekenhuis, waar ze al op de hoogte zijn van onze komst. Begin van de avond komen we daar aan. Uiteindelijk doen we ons verhaal wel 5x (fijn al die doorverwijzingen!) en wordt er besloten dat ze wordt opgenomen ... opgenomen?? Het drong eerst nog niet zo tot me door, maar dit vond ik toch moeilijk. Vanaf de geboorte heb ik haar elke nacht bij me gehad, naast me nota bene. Desondanks wil ik ook weten wat ze heeft en besefte ik dat het ook niet langer zo kan doorgaan. Goed, Noa wordt opgenomen en blijft uiteindelijk 3 nachtjes. Epilepsie kan het niet zijn, dat wordt al meteen uitgesloten, pfff dat is in ieder geval een opluchting. Reflux was ook uitgesloten, dat bleek uit de ph-metrie die er werd gedaan. Hierbij werd een sonde ingebracht dat werd aangesloten op een kastje, gedurende 24 uur kunnen ze dan de zuurtegraad meten. Met als uitslag: geen reflux, geen bijzonderheden daarmee in ieder geval. Na 3 dagen werd ze ontslagen en kregen we het advies mee om verder te gaan bij het consultatiebureau, misschien moeten we maar 's kijken naar de voeding. Ik was superblij dat ze mee naar huis mocht, ik had haar zo ontzettend gemist, ik vond het vreemd haar kamertje in te lopen zonder haar daar te zien liggen in het ledikantje. Ik kwam er liever niet ... Maar nu zaten we dus weer thuis; geen oplossing en ondertussen lijken de strekkingen toe te nemen. In het ziekenhuis hadden we nog gemeld dat ze tijdens de strekkingen wel te troosten is als je haar oppakt, maar nu leek ze ontroostbaar. En 't is inspannend: zodra ze wakker is, strekt ze zich en heeft ze pijn en huilt ze veel. En mama kan niet de hele dag met haar rondlopen, want ... we zijn zojuist verhuisd en 't is hier een grote bende! Soms zie ik ertegen op om de dag te beginnen; zodra ze zich s' ochtends meldt beginnen de strekkingen, dan is Jack er nog wel om haar te troosten. Maar daarna gaat hij naar zijn werk en moet ik de dag tegemoet gaan. Heb al verschillende dingen geprobeerd en wiegen helpt enigszins, maar kun je niet de hele dag volhouden. Soms kijkt ze me ook echt hulpeloos aan, zo van: mama help. Maar mama weet het niet en huilt soms met Noa mee. Het is zo oneerlijk, waarom kunnen ze niet vinden wat ze mankeert? Waarom moet ze pijn lijden? Nu zit ze aan de Nutrilon Pepti, samen met de huisarts en het consultatiebureau gaan we kijken of het wellicht een allergie is. Ik hoop maar dat dit helpt, de voeding is niet goedkoop maar ik doe alles om haar gelukkig te zien. Ik hoop op een dag dat ze geen strekkingen heeft en weer volop kan lachen, want dat kan ze. Ze heeft ook goeie dagen en dan is ze zo vrolijk en brabbelt ze erop los. Heerlijk vind ik dat, maar ik weet ook dat die buien zo weer kunnen omslaan als die pijntjes toeslaan. Waarom kan ik 't niet van haar overnemen? Kom maar op en laat haar met rust! We kijken verder voor een oplossing en 't zal even duren, maar we geven niet op ... niet voordat zij ... en wij ... eindelijk kunnen gaan genieten van een roze wolk, want dit hebben we niet verdiend.