Eerste tandje!

Op woensdag 3 februari was 't dan zo ver: papa heeft bij de laatste voeding Noa's eerste tandje ontdekt! Papa kwam over-enthousiast mama wakker maken: "Je moet even wakker worden, je moet dit echt even zien: haar tandje is doorgekomen!" Maar deze mama voelde zich niet lekker en lag al in een ware coma, dus zou ik 't morgenochtend bij de eerste voeding wel gaan merken. En inderdaad, toen ik Noa hoorde huilen stond ik al direct naast mn bed "Oh ja, haar tandje is doorgekomen!". Toen ik de schat uit bed haalde en in haar mondje voelde, toverde ze een glimlach op haar gezicht, zo van: "Jahaaa kijk mama ik heb een tandje" Zo schattig, je kan 't amper zien maar je voelt 'm duidelijk!

Eigenlijk hebben we niet zo heel veel gemerkt van 't doorkomen. Noa heeft namelijk nog steeds last van strekkingen (zie eerdere blog) dus is ze altijd wel huilerig en zijn dit soort dingen lastig op te merken. Maar nu ik erover nadenk was ze een paar avonden terug s'avonds wel echt onrustig, normaal slaapt ze in de vooravond altijd heel goed en nu werd ze wakker en was niet te troosten. Die dag erna was mevrouw de hele dag in dromenland, terwijl ze normaal altijd maar een paar uurtjes slaapt. Dus nu zien we wel een verband.

Maar goed, een eerste tandje betekend ook meteen poetsen. Direct bij het doorkomen zo heb ik gelezen. Dat vond ik wel een beetje jammer want ik had toch wel verwacht dat haar eerste smaakje die van vaste voeding zou zijn, maar goed. Noa vind 't poetsen niet erg en op de smaak reageerde ze niet zo, alleen wil ze aan de tandenborstel zuigen haha.

Maar wat een mijlpaal! Ze is niet zo snel met dingen, dus grappig dat ze dat hier wel mee is. De tweede zal wel snel volgen! Het rare is: hoe trots kun je als moeder zijn als een tandje doorkomt? Nooit gedacht ...