Van Miskraam naar EUG

Wat kan het leven soms hard zijn...keihard.

In mijn laatste blog schreef ik dat bij de eerste echo afgelopen donderdag met 8+4 al begon met bloeden en er was niks te zien op de echo. Een miskraam zo zei de vk. Omdat ik geen lege vruchtzak zag vroeg ik nog of het er echt niet buiten zat. Dat is een goede vraag zei ze maar echt niet. Het is waarschijnlijk vroeg mis gegaan. Dus naar huis om verder af te wachten. We hebben flink gehuild en iets van troost kunnen vinden dat we toch een wonder van 6 hebben rondlopen. Aangezien ik dit jaar al een miskraam heb gehad wist ik wat ik een beetje kon verwachten.

Ik had besloten dat ik een paar dagen even flink mocht balen en dat ik zondag de draad weer ging oppakken. Dus zondag met mn dochter naar zwemles gegaan en op de weg terug een hevige buikpijn. Maar die ik echt moest puffen. Twijfelen of ik de vk moest bellen. Het is zondag en het zal wel meevallen maar ik mocht altijd bellen. Toch maar gebeld.  De weekend vk zat net in een bevalling maar wilde me wel onderzoeken en stuurde ons naar het zkh omdat ze geen tijd had.

Ik moest mij melden om 16:30 op de afdeling verloskunde (Fijn!! Pff ) oké.  Gynaecoloog ging kijken en binnen 1 minuut zegt ze ik zie een ruimte met vocht achter de baarmoeder en het is niet goed we gaan je in een bed leggen. Wat een klap in mijn gezicht was dit. Ik had toch gelijk en ik had het nog gevraagd!!  HCG werd geprikt en was nog 6500 en dat klopt dus niet als ik vroege mk moet hebben gehad voordat ik het wist lag ik  2 uur later op de O.K.

Het was dus een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het vruchtje zat in mijn linker eileider tegen mijn eierstok aan en was begonnen met scheuren. De linker eileider moest verwijderd worden maar de eierstok had geen schade. Wel is er een restje op de eierstok gebleven en dat kon niet verwijderd worden zonder blijvende schade. De hoop is nu dat mijn lichaam dit zelf gaat oplossen. Moet nu regelmatig bloedprikken om te kijken of het HCG goed daalt. Na 1 dag al gezakt naar 3000 dus is een goed teken.

Nu ben ik weer thuis kan geen kant op door de operatie en begin ik te beseffen wat er allemaal is gebeurd en wat er had kunnen gebeuren. Voornamelijk boosheid overheerst naar de verloskundige van donderdag. Heb alles met de gynaecoloog besproken en vertelde dat hij haar beredenering kon begrijpen maar bij het zien van geen vruchtzak had er een alarmbel moeten rinkelen. Dit was niet zomaar in 1 dag gegroeid en was donderdag ook al zichtbaar. De uitkomst was hoe dan ook hetzelfde geweest helaas. Ben wel gebeld door de spoed vk maar niet door de vk van donderdag. Ze hadden het in het team besproken en waren geschrokken. Ik begrijp iedereen kan/mag fouten maken maar iets van een sorry is toch niet zo moeilijk. Als ik mij weer beter voel ga ik toch een afspraak maken bij de vk om het te bespreken.

Voor de wens doen we nog niet de deur op slot we zetten het voorlopig op een kier. Eerst maar lichamelijk en geestelijk herstellen. Het opnieuw een plek geven en proberen wat meer dankbaar te zijn met wat ik allemaal wel heb.

Hoelang duurde het herstel bij jullie? En heeft iemand ook iets soortgelijks gehad dat het was gemist op de echo?