Heimwee naar momenten

Herkenbaar. Je komt er nooit meer vanaf

Onze oudste is 22... meer hoef ik niet te zeggen denk ik

Gefeliciteerd, je bent Moeder

Meer mensen hebben dit. Veel verloskundigen hebben daarom nog een afsluitend gesprek met 6 weken.

Het gaat allemaal mega snel. Alle cliches zijn waar. Ik verlang ook naar de momenten van dat ze nog heel klein was. Maar de momenten die komen zijn ook zoo mooi en waardevol! Geniet van elke moment en je mag ook zeker naar het vorige verlangen, maar het volgende moment is ook weer zo mooi. Inmiddels is ons meisje 2,5 en kletst onze oren van ons hoofd. Ze is zo mooi en puur en zeker ook een uitdaging. Hoe fijn zo een klein babytje is en het getrappel in je buik, hoe bijzonder het ook is om te zien hoe dat kleine babytje groeit en steeds meer een mensje met een eigen mening wordt en zich continu ontwikkeld. Elke fase is mooi. Ik dacht altijd dat ik alleen de baby fase echt fantastisch zou vinden en zodra ze wat meer gaan afzetten ik het moeilijk zou vinden. Ja ik vind het lastig dat ze steeds meer zelf wil doen en mij minder nodig heeft maar tegelijkertijd ben ik mega trots op hoe ze het doet. En ook mega trots dat ik haar bij mag staan in deze ontwikkelingen. Geniet geniet geniet! Elk moment is mooi❤️(en uiteraard ook zeker niet altijd makkelijk. En hoe fijn zijn het zijn om nog steeds zo een hulp in huis te hebben😉)

Ik vond moeder worden eigenlijk de meest intense verandering die er is. Je maakt zoveel mee in zo'n korte tijd, zowel fysiek als emotioneel, je hebt amper tijd om te wennen en al het nieuwe te verwerken, op korte nachten en intensieve dagen. Ook m'n hele gevoel voor tijd is veranderd.

Nou ben ik nooit superonbevangen geweest en altijd wel bewust van de eindigheid van tijd en fases enzo, maar met het krijgen van een kind is dat enorm versterkt. Je ziet je kind gewoon onder je handen uitgroeien, en ik vind het heel logisch dat dat met allerlei emoties gepaard gaat, en ook heimwee. Geef het gewoon de tijd en accepteer maar dat het erbij hoort. 7 weken is echt nog heel klein en het is allemaal zo kort geleden! Je hebt eigenlijk geen tijd gehad om bijv stil te staan bij het einde van je zwangerschap, want toen moest je herstellen en had je direct je kindje om voor je te zorgen, hetzelfde geldt voor de kraamweek - ik vind het heel logisch dat dat juist na een paar weken weer omhoog komt en de revue passeert!

Mijn ervaring is dat het op een gegeven allemaal wel wat gewoner wordt, zeker als je wereld weer wat groter wordt met werk/sporten/afspraken buiten de baby-bubbel. Dus gewoon door blijven ademen, lekker genieten van alles wat er nu is en ondertussen af en toe een goed potje huilen en dan komt het vaak vanzelf in balans. Al zal ik altijd emotioneler blijven gok ik, zeker met grote mijlpalen. Zit nog regelmatig met tranen in mijn ogen bij gewone dagelijkse situaties, ook als realiseer dat deze tijd maar zo kort is en dit de dagen zijn waar ik naar terugverlang als ik later een oud vrouwtje ben. En toen mijn tweede kwam, heb ik ook echt heimwee gehad naar de tijd met zijn drietjes. Terwijl ik dolgelukkig was met de jongste, en niet meer zonder hem wilde, vond ik de overgang van met zijn drieën naar vieren zijn echt best wel groot, vooral emotioneel. Ik miste de momenten van volle aandacht voor mijn oudste en de tradities die we samen hadden, die even niet konden. Had gewoon tijd nodig!

Ik heb dit vooral als in korte tijd veel dingen gebeuren, alsof ik een beetje de controle mis /tijd mis om alles te verwerken en dat het gevoel van ‘heimwee’ kan geven. Alsof de tijd te snel gaat

Ik heb dit vooral als in korte tijd veel dingen gebeuren, alsof ik een beetje de controle mis /tijd mis om alles te verwerken en dat het gevoel van ‘heimwee’ kan geven. Alsof de tijd te snel gaat

Ik heb dit vooral als in korte tijd veel dingen gebeuren, alsof ik een beetje de controle mis /tijd mis om alles te verwerken en dat het gevoel van ‘heimwee’ kan geven. Alsof de tijd te snel gaat

Ah die hormonen ook, die versterken dat gevoel ook heel erg. Het wordt beter

Heimwee kan ik het niet noemen maar er komt een tweede aan en idee dat ik dit soort momentjes met elkaar moet missen vind ik soms jammer. Maar dan bedenk ik me zelf dat ik er veel moois weer terug krijg.

Heeft me moeder ook gehad kraam tranen.

Ik heb dit altijd al gehad, ik verlang naar vroeger. Naar die mooie momenten.

Had eens gelezen dat dat door je jeugd kon komen, dat je bang bent om naar xe toekomst te kijken. Maarja je zegt er nu alleen laat van tr hebben.

Succes.. heb verder geen tips maar lees wel mee

Ik herken het wel. Door de komst van mijn kinderen ben ik meer bewust van mijn eigen kwetsbaarheid en sterfelijkheid. De cliché's zijn (achteraf) zo waar dat alles maar even duurt en ze maar zo kort klein zijn. Vaak zat dat ik momenten ook terug zou willen halen of zou willen herbeleven. Echter ben ik me er ook bewust van dat ik vele van die momenten ook heel pittig vond en de herinneringen eigenlijk veelal alleen maar positief zijn gekleurd 😊 mooi ook wel hoe het brein werkt. Met al die herinneringen is het: ze zijn geweest en ze komen niet meer terug, hoe jammer ook en dat mag er ook zijn naast dat je wel geniet van wat er ook is. Als het maar niet de overhand gaat nemen, lijkt me dat er niets geks aan de hand is.

Ik koester de mooie herinneringen maar heimwee? Ik zou het zelf zo niet willen noemen. Ik vind het een verrijking van het leven om mooie herinneringen te creëren. Hoe meer, hoe beter. Ik kijk dan ook met warme gevoelens daaraan terug. Maar in plaats van in het verleden te blijven hangen, creëer ik liever nieuwe herinneringen.

Ik denk dat het bij jou vooral de hormonen zijn. Gelukkig gaat dat echt wel over.

Ik verlang eigenlijk nooit terug naar mijn zwangerschappen (maar toen voelde ik me ook verschrikkelijk naar), maar ik verlang dagelijks terug naar alle momenten waarop de kinderen nog kleiner waren. Kan daarom ook geen afstand doen van kleertjes, speelgoed, etc. Ik word er zo verdrietig van..