Alleen op vakantie met een peuter

Alweer een tijdje terug schreef ik over mijn vakantieplannen die ik met Kayden had, een vakantie die ik best spannend vond. Inmiddels zijn we op vakantie geweest en zijn we al weer een tijdje thuis. Veel mensen om mij heen vragen hoe mijn vakantie was, en eigenlijk weet ik daar geen passend antwoord op te geven. Het was mijn eerste vakantie samen met alleen mijn kind, een vakantie waarin ik aangewezen was op mezelf. Ik heb een gemixt gevoel bij deze vakantie, omdat het allemaal best confronterend was. 

Daar zit je dan in je chalet midden in de bossen van Brabant. Kayden die niet bij mij weg is te slaan en ik alleen met mijn eigen gedachtes. Ik sta aan en ga door want deze vakantie moet een succes worden, niet voor mij maar voor Kayden.

Maar eigenlijk is dit helemaal niet waar, deze vakantie is eigenlijk voor mezelf. Een vakantie waarin ik opnieuw mijn angststoornis niet uit de weg wil gaan. Alleen in een vreemde omgeving kan zijn, alleen zijn en dingen alleen ondernemen met mijn kind zijn dingen die alles behalve vanzelfsprekend voor mij. 

We zijn in totaal 4 nachten weggeweest, ondanks dat het kort was hebben we best veel dingen samen gedaan. Samen naar de dierentuin, wandelen in natuurgebieden, gespeeld bij een dorpsboerderij enz. Kayden was zichtbaar aan het genieten en dat deed me goed, want uiteindelijk deed ik de vakantie voor hem.... toch? 

Als Kayden in de avond op bed lag was ik echt alleen, ik kon nergens naar toe en moest dan ook wel in mijn chalet blijven. Dat waren de momenten dat ik me best alleen voelde, momenten dat het besef kwam wat er de afgelopen maanden allemaal gebeurd is. En op de 1 of andere manier deed me dit veel, was ik alles veel aan het overdenken en kon ik niet meer weglopen voor mijn gedachtes. Zou ik voor altijd alleen blijven of zou ik ooit weer een man tegenkomen? Een man die niet alleen van mij houd maar ook zielsveel van mijn kind? Zou ik ooit weer van een man durven houden, en hem durven toelaten in mijn leven? Is dit nou mijn toekomst, een toekomst die voor altijd alles alleen moet doen? Heb ik de juiste keuzes gemaakt de afgelopen maanden? Heb ik alles kunnen verwerken van de afgelopen jaren? Al dit soort vragen kwamen in me op, vragen waar ik natuurlijk geen antwoord op weet. 

Of Kayden een leuke vakantie heeft gehad? Dat weet ik zeker, hij was volop aan het genieten, wat heb ik om hem kunnen lachen. Of ik een leuke vakantie heb gehad? Ja als ik erop terugkijk ben ik vooral trots. Trots op mezelf hoe ik dit heb geflikt. Ik ben niet weggelopen voor mijn gevoel en mijn gedachtes, ik heb Kayden zijn vakantie een goeie invulling gegeven en niemand pakt mij deze ervaring en herinneringen meer af. 

Nu zijn we een paar weken verder en merk ik dat ik nog steeds vast loop, mijn energie is ver te zoeken en ik kan mijn balans in het normale leven niet terugvinden. De vakantie blijft nu nog steeds nawerkingen te hebben. Hoe ik terug in balans kom? Ik weet het niet. Maar als mensen mij vragen: Jeltine zou je opnieuw alleen op vakantie gaan met Kayden, zeg ik volmondig JA. Of het de volgende keer makkelijker wordt? Ik denk het niet, maar er voor weglopen is ook niet iets wat bij me past. 

Na de vakantie die ik alleen met Kayden heb gehad, zijn we doorgereden naar een camping waar een vriendin met haar kinderen stond. Hier hebben we nog een week samen lang vakantie gevierd. Gelukkig kon ik toen de zorg van Kayden wat meer uit handen geven en kon ik ook echt proberen om wat extra rust te pakken. En vooral met de nadruk op proberen! De kinderen waren elke ochtend erg vroeg wakker, en de dagen met de kids waren over het algemeen best intensief, vooral als je van te voren al weinig energie had.