Dankbaar en gezegend

Het eerste wat ik na mijn bevalling van de gynaecoloog te horen kreeg was: "mevrouw het is een wonder dat uw kindje nog leeft...". 

Kayden werd Dinsdag 27 Juli alweer 2 jaar en dat betekend dat ik dik 2 jaar geleden op het punt van bevallen stond. Ik was ontzettend bang voor de bevalling, en had dan ook een (iets te) uitgebreid bevallingsplan geschreven. Doordat ik depressief was tijdens mijn zwangerschap en flink wat  spanningen had rondom de bevalling was er voor gekozen dat ik ingeleid zou worden. Op deze manier had ik een datum en kon ik me er mentaal beter op voorbereiden i.p.v. dat het zomaar kon gaan gebeuren. Maandag 29 Juli zou ik ingeleid worden, net na het weekend dus had ik maar bedacht dat ik nog leuke dingen zou gaan doen ter afleiding. In de nacht van 25 op 26 Juli was Kayden erg onrustig in mijn buik, en kon ik de slaap niet vatten dus ben ik maar uit bed gegaan. 

Opeens voelde ik een enorme prop uit me vallen en ben ik in pure paniek naar de vader van Kayden gerend. 1 ding was duidelijk ik moest als de brandweer naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen was het bloeden gestopt en werd ik onderzocht. Ik had ontsluiting en mocht het ziekenhuis niet meer uit. 27 Juli zouden ze mijn vliezen breken en moest ik gaan bevallen. De nacht in het ziekenhuis was vreselijk, ik heb meerdere malen gedoucht en heb volop rondgewandeld en opnieuw 0 slaap gehad. 

Mijn bevalling zelf is niet bepaald een spannend verhaal. Ik ben ingeleid, heb een ruggenprik gekregen en kon wachten tot het moment daar was. Maar dat moment kwam veel sneller dan verwacht, voordat ik het wist mocht ik gaan persen. Ik raakte volledig in paniek waardoor mijn weeën wegzakten en voordat ik het er erg in kreeg had ik geen enkele wee meer. Het ziekenhuispersoneel heeft mij tijd gegeven, welgeteld 3 uren heb ik 10 cm ontsluiting gelegen voordat ik enigszins weer een beetje rustig was. Ik was er na die 3 uren klaar voor, ik kon dit en ja ik moest ook want het kindje moest er toch uit. Na een paar minuten persen had ik dan eindelijk Kayden op mijn borst. 

Kayden is aan de navelstreng blijven zitten tot deze was uitgeklopt, zo ontzettend indrukwekkend. En juist op het moment dat ik dacht dat alles voorbij was begon het pas. De nageboorte kwam niet op gang, mijn placenta zat nog vast. De gynaecoloog werd er bij geroepen en hij trok heel voorzichtig aan de navelstreng, maar deze liet gelijk los. Ik was compleet in mijn bubbel met Kayden en heb hier vrijwel niks van meegekregen, en dit zijn dan ook verhalen die me na de tijd verteld zijn. Uiteindelijk heeft de gynaecoloog de placenta er uit gekregen zonder operatie (details zal ik jullie maar besparen) 

De gynaecoloog vertelde me dat de placenta en navelstreng niet goed aan elkaar zaten verbonden. Dit houd in dat het tijdens mijn complete zwangerschap mis had kunnen gaan. Als Kayden in de buik 1 keer aan de navelstreng had getrokken had ik geen gezond levend kindje op mijn borst gehad. Dit gebeurd vrijwel nooit en zal ook niet tijdens een zwangerschap ontdekt kunnen worden. Je kan via een echo niet zien of de navelstreng en placenta goed aan elkaar verbonden zijn. 

Ik zie de gynaecoloog nog voor me, ik hoor het hem nog zeggen: "mevrouw het is een wonder dat uw zoontje nog leeft". Die woorden hebben zo ontzettend veel indruk op mijn gemaakt. Wat is het toch ontzettend bijzonder dat Kayden in ons midden is en wat is het een heerlijk jochie. 2 jaar geleden mocht ik me in de handen knijpen dat ik een gezond levend kindje op mijn borst mocht hebben. En nu 2 jaar later mogen we gewoon vieren dat hij alweer 2 jaar geworden is. 

Dankbaar en gezegend ben ik met Kayden.