Geduld, geduld, geduld
Sinds de positieve test(en) vrijdag lijk ik wel in een roesje te leven. We hebben het dit weekend meteen tegen (schoon) ouders verteld. Niet onze wens om het zo vroeg al te vertellen, maar zij zijn zo betrokken bij ons traject dat we niet tegen ze kunnen liegen als ze vragen wanneer ze weer een kaarsje moeten branden. Daarnaast, mocht het onverhoopt mis gaan, hebben we ook mensen nodig die ons steunen. Verder vertellen we het nog aan niemand. Dacht ik een week geleden nog dat die wachtweken killing zijn... de weken tot de eerste echo zijn echt slopend! 26 februari krijgen we de eerste echo en tot die tijd moeten we ons maar rustig zien te houden. Een paar dagen geleden had ik ontzettend gevoelige borsten, dat lijkt nu niet meer zo extreem. De misselijkheid verdwijnt ook steeds meer en ik merk dat ik dit erg lastig vindt. Ik haal allerlei rampscenarios in mijn hoofd, al weet ik dat het helemaal geen zin heeft. Ik veeg net heel licht roze af na de toiletgang. Er gaat vanalles door m'n hoofd. Het zal toch niet.... Ik hoop dat de tijd gaat vliegen, dan we goeie echo's te zien krijgen en dat we kunnen genieten van een zorgeloze zwangerschap. Geduld, geduld, geduld..
reacties (5)