Zo ontzettend veel liefde

Over 2 maanden is het 5 jaar geleden dat wij onze kinderwens in vervulling wilde laten gaan. Dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te raken hadden wij ons beseft, maar je denkt (en vooral hoopt en wilt) dat het een ver-van-mijn-bed-show is en dat het jezelf niet overkomt. Helaas, dat was slechts een illusie. Heeft het ook wat opgebracht? Ja zeker! Onze relatie, die al ontzettend sterk was, is nu onverwoestbaar. We zijn al die tijd een team geweest en zullen een team blijven. Niemand begreep ons beter dan wij elkaar begrepen. Daarnaast hebben we geleerd prioriteiten te stellen in het leven. Is iets op het moment niet zo belangrijk? Dan komt het later wel. Mensen waarvan we dachten dat het vrienden waren maar niet bleken te zijn? Prima, nemen we afstand van. Waar deuren dicht gaan, gaan andere deuren open. We hebben geleerd om te relativeren, het leven te nemen zoals het is. Een leven waarin je verdrietig mag zijn, boos mag zijn, teleurstellingen doormaakt maar je ook weer herpakt, lacht en straalt.
Ik ben de 26 weken inmiddels gepasseerd. Een klein meisje, een perfecte samensmelting van mij en de meest mooie persoon op aarde. Dat magische gevoel van voetjes en handjes die schoppen en grijpen naar het leven. We zijn zo ontzettend dankbaar dat ons dit gegund is. Opgeven hebben we nooit aan gedacht, maar ik lieg als ik zeg dat we de hoop nooit stilletjes aan het verliezen waren. Lief klein meisje van ons, groei nog maar lekker door. Je bent nu al de wereld voor ons en kijken zo enorm uit naar het moment dat je geboren wordt.