Zo onwerkelijk

Komende zomer is het 5 jaar geleden dat wij onze grootste wens in vervulling wilden laten gaan. Nooit gedacht dat het zó lang zou duren en we in 2020 nog steeds geen papa en mama zouden zijn. Afgelopen januari hadden we onze laatste IUI. Wederom geeft de fertiliteitsarts aan dat de timing perfect is en alle omstandigheden optimaal zijn om zwanger te raken. Eigenlijk een standaard verhaaltje, want dat is nét het vervelende van 'onverklaarde onvruchtbaarheid'. Afijn, de IUI zat erop en die ellendige wachtweken gingen beginnen. We lopen samen het ziekenhuis uit en vertrekken beide een andere richting uit. Hij naar zijn werk, ik kan nog even snel langs thuis voordat ook mijn werkdag begint. Thuis ligt er een pakketje op de deurmat. Mijn zusje (die in het buitenland woont) zei al dat ze iets had opgestuurd voor mijn verjaardag, maar het was wat vertraagd. Ik maak het open en vind een 'vruchtbaarheids armband'. Verschillende edelstenen die allemaal een eigen werking hebben om een zwangerschap en later bevalling te bevorderen. Ik heb tijdens ons traject vaak genoeg willen grijpen naar allerlei alternatieve hulpmiddeltjes, maar door mijn nuchterheid nooit gedaan. Een lief gebaar van mijn zusje, want ik weet hoe lastig het is voor mijn naasten die zo graag iets willen doen maar niets anders kunne dan kaarsjes branden en ons opvangen als we weer eens teleurgesteld zijn. En even over de timing.. Precies op de dag van de inseminatie kwam het binnen. Zou het een teken zijn? Ik droeg deze armband dag en nacht, al was het even om te voelen dat ze er voor me was. De wachtweken gingen voorbij en ik had totaal geen testdrang. Twee dagen voor mijn vermoedelijke menstruatie bedacht ik me dat ik nog geen bruin verlies had? Vreemd, dit heb ik altijd als vooraankondiging van mijn menstruatie. Dagen versterken en ineens was daar mijn NOD. NOD letterlijk, want ik was niet ongesteld! Ik durfde ineens niet meer te testen. Afgelopen maanden leek die teleurstelling steeds minder erg, omdat ik er onbewust al rekening mee hield dat het toch niet mocht zijn. Maar nu was het wel even een paniekmomentje. Ik was eigenlijk ook ontzettend nieuwsgierig en toch maar getest. Ineens zal ik twee streepjes? TWEE STREEPJES?! Ik sloeg een hand voor mijn mond en staarde naar de test. Waarom bleef ik zo rustig? Waarom huilde ik niet van geluk? Het enige dat verscheen was een lachje op mijn gezicht en ik voelde zoveel opluchting. Ik kan zwanger raken. Wist ik onbewust al dat het raak zou zijn? Was ik daarom zo rustig? Ik mocht eindelijk aan mijn man vertellen dat het gelukt is. Zijn reactie deed mij pas echt beseffen dat het eindelijk zo ver is. Het is enorm onwerkelijk, na al die tijd, in onze laatste ronde IUI voordat we aan dat o zo zware IVF zouden beginnen, mogen wij vaststellen dat ik zwanger ben.
Ik had altijd gedacht dat ik ergens tussen hemel en aarde zou zweven van geluk bij een positieve test, maar ik ben behoorlijk kalm. Misschien eerder een beetje bang. Bang dat het alsnog mis gaat. Misschien gaat het dadelijk al mis, of horen we over een paar weken geen hartje of.... Die gedachten maken me somber. Kan ik wel genieten? Ja ik moet! Relativeren! Ik kan zwanger raken! Nooit gedacht dat ik dit hardop kon zeggen. 2020 je bent nu al het mooiste jaar van ons leven ♥️