Lang geleden, zelfde situatie

Op 27 februari 2019 heb ik, zo te zien, mijn laatste blog geschreven. Wat gaat de tijd snel! Tenminste, als ik het over het algemene woord 'tijd' heb. Die wachtweken lijken nog steeds eeuwen te duren. Inmiddels alweer 4,5 jaar onderweg voor een kindje. Nog nooit een positieve test gehad, alle onderzoeken al gehad en het enige dat benoemd wordt is 'onverklaarbaar onvruchtbaar' (zie vorige blog).
Hoe het komt weet ik niet, maar de laatste maanden lijkt het wat gemakkelijker te worden om, om te gaan met teleurstellingen. De afgelopen jaren zijn er véél mensen om ons heen in verwachting geraakt. Natuurlijk is en blijft dat pijnlijk, maar het lijkt alsof we er ons sneller over heen kunnen zetten. Dat is fijn, want op onze leeftijd is het heel logisch dat onze vrienden ervoor kiezen om voor een kindje te gaan. We hebben ons traject inmiddels ook aan wat meer mensen verteld. Ik ben er nog niet zeker van of dat echt oplucht of niet, maar het kan ook geen kwaad.
Vrijdag is mijn NOD en buiten gevoelige borsten heb ik nergens last van. Afgelopen maanden had ik al een aantal dagen roze of bruin verlies voordat mijn menstruatie begon. Enerzijds gaf het altijd nog even hoop 'misschien is het een innestelingsbloeding', maar meestal stond ik al snel weer met beide benen op de grond en zag ik de volgende ronde als een volgende kans. De afgelopen maanden begon mijn menstruatie (het voorstadium dus) al na 7 á 8 dagen na mijn ovulatie. Nu zitten we al op dag 12 en er is nog niets te bekennen wat een menstruatie aankondigt! Ook 4,5 jaar later blijft het spannend. Wij wachten 'geduldig' af...