Onverklaarbare onvruchtbaarheid

We zijn bijna 4 jaar bezig om zwanger te worden en nog nooit een positieve test in onze handen gehad. Laatst kwam mijn man thuis en vertelde dat een collega en zijn vrouw een kindje verwachten. Zij hebben twee rondes hormonen moeten slikken, eerst een miskraam en nu zwanger. Ik ken deze mensen niet, maar ik ontplofte... ik schreeuwde dat ik zou willen dat ik ooit een miskraam had gehad, dan had ik tenminste een keer een positieve test in mijn handen! Ik huilde en mijn man zat tegenover me en keek me alleen maar verslagen aan. Ik besefte me wat ik had gezegd en de tranen vloeide nog harder. Nee natuurlijk wil ik geen miskraam, het lijkt me vreselijk. Ik kan me niet voorstellen wat voor verdriet het met zich meebrengt en zoiets gun je niemand. Maar de pijn van onverklaarbare onvruchtbaarheid ken ik wel. Eigenlijk zijn we op, we zijn moe, we kunnen de teleurstellingen niet meer aan, maar ergens halen we steeds opnieuw moed vandaan om te strijden. Iedere zwangerschaps aankondiging van een ander doet steeds meer pijn. Hoe lang gaan we dit nog volhouden? Het maakt me bang. Wat als het echt nooit gaat lukken? Het maakt me verdrietig. Zit er een limiet aan tranen? Het maakt me boos. Waarom doet mijn lijf niet wat ik van haar vraag?

Ik ben de hele dag ontzettend gefrustreerd. Het begint al bij het openen van de gordijnen in de ochtend, dan kan ik niet om het mega geboortebord van de overburen heen. Als ik in de spiegel kijk haat ik m'n lijf. Als ik de koelkast openmaak zie ik de injecties liggen. Iedere dag kijk ik naar de deur van de kamer die ooit babykamer moet worden. Ik denk er 24/7 aan. Alles is zo confronterend. Ik weet dat er mensen zijn die vinden dat ik deze gedachtes naast me neer moet leggen, maar het lukt niet! Ik heb professionele hulp, dat voelt fijn op de momenten dat ik er ben. Maar zo gauw ik ons huis inloop zijn we terug bij af. Nooit geweten dat 'hoop' zoveel pijn kan doen.

Opschrijven kan zo opluchten. Ik ga mijn masker (met grote glimlach) weer opzetten en door..
Geniet van het zonnetje lieve allemaal!

1323 x gelezen, 7

In Zwanger worden

27/02/2019

reacties (0)

Nora9 28/02/2019

Het had een stuk van mij kunnen zijn. Ik herken je frustratie, de oneerlijkheid, de moeheid, de stomme domme adviezen/tips/opmerkingen. Ik heb het ook wel eens gedacht hoor, dan weet je in ieder geval dat je zwanger kan worden. Maar daarna denk je inderdaad gelijk natuurlijk wil je dat niet want dan verlies je je kindje ook weer gelijk, hoe vreselijk is dat. is allemaal niet makkelijk en de rest snapt het niet. Blijf het van de af schrijven, ik heb vaak veel steun aan de meiden die hier zitten.

En zoals de meisje hieronder ook al aangeven je mag je masker ook echt laten zakken. Ik weet dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar soms kost dat masker nog meer energie.

Dikke knuffel
Marie86 28/02/2019

Houd moed! Wij hebben 6 jaar lang deze frustraties gehad toch is het goed gekomen. En hoop en duim voor jullie dat het goed gaat komen!
Nivine 27/02/2019

Hier 3,5 jaar bezig.. ik begrijp je volledig, wou gisteren net hetzelfde delen. Het is zo moeilijk 😔😪 zal het ooit lukken?! Die gedachtes alleen al! Nooit zwanger geraakt en elke keer te horen krijgen dat er geen problemen zijn maar wel onverklaarbaar ontvruchtbaar zijn. Soms had ik gewild dat er toch een probleem zou zijn, dan weet ik op zen minst waar ik sta in het leven en er eventueel beter mee zou omgaan en als het moet het hoofdstuk afsluiten 😪

En geloof me iedereen geraakt zwanger maandelijks 2/3 aankondigingen/bevallingen.

Ik kan het mentaal ook niet meer aan en probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken.

Maar ik ga er gewoon kapot van en voel mij zo moedeloos 😭😪
Zonnebloem87 27/02/2019

Hier geen onverklaarbare onvruchtbaarheid. Wel middenin de mmm vanwege PCOS. Ik snap je gevoel zo goed...

Inmiddels hier 6 dikke buiken in mijn directe omgeving....

Ontzettend veel sterkte en geluk gewenst. Ik hoop zo dat het jullie ooit gegund wordt!
2019baby. 27/02/2019

Wat heftig en ontzettend hard voor jullie! Veel sterkte 💞
Lindaaaaaaaa 27/02/2019

Wat begrijp ik je! Ik heb eerst mk en daarna bbz meegemaakt,verschrikkelijk. Daarna duurde het 1.5 jaar voordat ik , nu, eindelijk weer zwanger ben.

Ik geniet ook helemaal niet. Zo bang dat het mij toch niet gegund is.

Heb ook professionele hulp gezocht, lucht op idd, maar zodra je thuis bent komt de eenzaamheid weer

In totaal zijn we 3 jaar bezig geweest

Wat zijn jullie vervolg stappen?
Ekyam83 27/02/2019

Brok in mijn keel bij het lezen van je blog.

Je hoeft eigenlijk helemaal geen masker op te zetten...Dat doe je voor iemand anders...Je voelt jezelf er waarschijnlijk niet beter op als je het op zet.

Dikke knuffel
Barbamammie79 27/02/2019
La_Luz 27/02/2019

Pfff wat naar zeg en wat zal het oneerlijk voelen. Het masker mag soms echt ook wel even af hè?! Heel veel sterkte
Mommy__ 27/02/2019

Puhh aan het einde moest ik slokje water drinken. Ik voel wat je voelt, wij waren 1 jaar zelf bezig en 2half jaar medische. Nu ben ik zwanger na meer dan 3 jaar. Tis vreselijk wat hoop met je doet.

Ik duim voor jullie sterkte!
Thalie 27/02/2019

Awh, je verhaal raakt me. Veel sterkte en vooral veel geluk gewenst.
Troetelbeertje9 27/02/2019

Och meid toch, ik begrijp je helemaal. Mensen mogen vinden dat je het naast je neer moet leggen, maar dat gaat echt niet zomaar en ik vind dat ook de meest vreselijke uitspraak die de afgelopen jaren tegen mij gezegd is. Het is en blijft confronterend. Schrijf maar lekker vaak van je af, doe vooral de dingen die je helpen om het tijdelijk van je af te zetten. Heel veel sterkte meid!!
BoyBoyBoy 27/02/2019

😪 Sterkte, wat moeilijk om te lezen..

Ik duim voor jullie