Een ongeluk zit in een klein hoekje
'Weet jij wat je moet doen?' prijkt de text onder het bericht bedoeld om een ehbo cursus onder de aandacht te brengen.
Ja, dat weet ik. Althans, dat zou ik wel moeten weten, ik heb de cursus tenslotte al twee keer volledig gedaan. Alleen zat het ongeluk bij ons niet in een klein hoekje, maar in de woonkamer en wist ik van pure stress niet meer wat ik moest doen.
Halverwege de tweede week van de kerstvakantie kwam mijn schoonmoeder op bezoek met onze nichtjes. De kinderen waren met elkaar aan het spelen terwijl wij de laatste nieuwtjes uitwisselden onder een kop thee. Ineens ging het mis. Sem kreeg de nog hete thee te pakken en over zich heen. De gil die uit dat kleine wezentje van 1,5 kwam gaat me nu nog door merg en been. Mijn schoonmoeder heeft Sem gelijk naar de kraan gebracht terwijl ik naar de telefoon vloog om de huisarts te bellen. Toen de telefoon overging heb ik die aan mijn schoonmoeder gegeven en heb ik een nog steeds gillende Sem overgenomen. En wat doe ik? Zijn longsleeve is loeiheet, dus ik trek hem uit. En dat moet je dus juist NIET doen! Kleding aanhouden en onder lauw stromend water koelen.
Zie je. Nu weet ik het, nu er helemaal niets aan de hand is.
Terwijl de kraan loopt om lauw water te krijgen kijk ik naar de schade. Het lijkt mee te vallen. Hij heeft een grote rode plek op zijn kin en een brede streep van z'n borst naar z'n buik lopen. Mijn schoonmoeder krijgt de huisarts niet te pakken en dan zie ik ineens voor mijn neus letterlijk het vel op Sem z'n borst en buik wegtrekken. 112.
Op dat moment kwam mijn man thuis, hij heeft Sem gepakt en gelijk onder de lauwe douche gezet. De politie stond gelukkig al heel snel aan de deur om hulp te verlenen en de ambulance volgde niet veel later. Omdat hij ook een grote rode plek op zijn kin had en het onduidelijk was of hij heet water binnen had gekregen, is de traumahelikopter ingezet. Het bleek achteraf niet nodig, maar oh wat ben ik dankbaar dat ze er zo snel waren voor het geval het wel nodig was geweest. Ik ben sowieso alle hulpverleners zeer dankbaar dat ze zo snel klaarstonden en de zorg uit handen namen want ik vond het echt even heel erg heftig.
In de ambulance hebben ze de wond verder gekoeld en is hij naar het ziekenhuis gebracht voor verdere verzorging. Mijn man ging met Sem mee, mijn vader heeft mij naar de eerste hulp gebracht. Een paar uur later heeft mijn vader ons weer opgehaald en konden we naar huis met de kleine man. Hij heeft een flinke tweedegraads verbranding opgelopen, maar zal er gelukkig helemaal niets aan overhouden.
We zijn nu bijna een week verder. De wond geneest goed en behalve dat hij aanhankelijker is merk je verder niets aan Sem. Ik daarentegen... het blijft maar malen. Het is dat de verwonding zelf niet ernstig genoeg was om blijvende schade aan te richten, maar was dat het wel geweest had ik het door de manier waarop ik reageerde eerder verergerd dan hem ermee geholpen en daar heb ik goed de pest over in.
Mijn probleem is niet dat ik niet weet wat ik moet doen, mijn probleem is dat als er (mogelijk) wat ernstigs met mijn kind gebeurd, ik mijn hoofd niet koel kan houden. En ik zou ook niet weten hoe ik daar 'uitkom'. Hoe houdt je jezelf kalm in zo'n situatie?
reacties (0)