Betrapt

Na een ruime twee jaar is hij er gisteren achter gekomen. Hoewel ik er nooit een geheim van heb gemaakt, is het hem simpelweg niet opgevallen al die tijd. Zachtjes neuriënd, gewoon of luidkeels, het maakte hem niet uit. Hij vond het heerlijk als ik het deed! 

Tot hij zich afgelopen maandagmiddag ineens besefte hoe het werkelijk zit. Na zijn middagslaapje liepen we naar beneden en onderwijl zong ik een liedje. Ineens draaide Sem zich naar mij toe met een blik die ik herkende van mijn oudere kinderen toen bij hun het kwartje viel. De 'Wat maak je me nou?'-blik. En ja hoor, daarop volgde het bekende, doch dringende verzoek: " Nee mama. Niet singen." (De nuance van de 'z' kent hij nog niet.) 

En daarmee is het gedaan. Mijn laatste excuus om -al dan niet uit volle borst- mee te blèren met de muziek is weg. De oudsten pikten de valse uithalen die meer met een piepende v-snaar gemeen hebben dan zingen, al jaren niet meer en op mijn man zijn steun hoef ik wat dit onderwerp betreft al helemaal niet te rekenen.

Maar goed dat Sem over twee weken begint op de peutergroep. Krijg ik toch nog twee keer per week een paar uur de gelegenheid om schaamteloos m'n gang te gaan!