Daar gaan we weer

Sinds de meivakantie zit ik al uit te kijken naar de zomervakantie. Wekenlang niets hoeven, (bijna) nergens op tijd hoeven te zijn en de kinderen later naar bed kunnen doen zonder ze 's ochtends met de nodige moeite wakker zien te krijgen. Die nodige moeite is niet alleen van toepassing op het wakker maken 's ochtends. Naarmate de zomervakantie nadert is 'moeite' iets wat op steeds meer vlakken gedaan moet worden. Zelfs bekende, goed geoefende vlakken als oversteken, opruimen en hoe je met elkaar omgaat.  

Vanmiddag waren we nog geen uur thuis van school en het volgende had, al dan niet in chronologische volgorde, plaatsgevonden; Ize besloot ineens spontaan op eigen houtje de weg over te steken en ging bijna vlak voor een auto langs terwijl ik erbij stond! Huh?!? Serieus meisje!?! Schrok me rot. Phoebe kreeg een meltdown omdat ik haar vroeg de papierbak aan de kant te zetten. Iets wat letterlijk minder dan 5 seconden werk was geweest ware het niet dat zij de papierbak zo niet had neergezet dus was het hoogst onrechtvaardig dat uitgerekend zij de bak terug moest zetten. En jahoor, voor ik het goed en wel doorhad ontaarde het tafereel in een heus drama die eindigde met een stampvoetende 7-jarige die gillend van het onrecht richting haar kamer verdween. De papierbak stond inmiddels netjes aan de kant, dat dan weer wel. 

Tegen Jay heb ik de hele dag al niets kunnen zeggen zonder dat hij reageerde alsof ik op zijn tenen stond terwijl ik het zei. Zelfs een bevestigend antwoord op de vraag of hij een snoepje mocht kreeg een verontwaardigde 'Maar ik WIL helemaal geen snoepje. ... Ik wil chips.' 

...

Oh ja. Dat was waarom ik die laatste weken voor de vakantie altijd wel weg kan kijken. Alles, zowel het schooljaar zelf als het schooljaar-is-bijna-voorbij uitjes/gelegenheden/naschoolse activiteiten en feestjes.. het wordt ze teveel. De zon schijnt. Ze willen buiten spelen. De hort op en geen gezeur (meer) aan hun hoofd. Typisch. Dat gevoel heb ik eigenlijk ook. En dat terwijl het me juist steeds meer gezeur kost om de kinderen fatsoenlijk de dag door te loodsen. Wat een maand geleden nog de normaalste zaak van de wereld was, is nu opeens een probleem x3. 

Het is helemaal geen fase. Het is een herhaling. Een herhaling van eind schooljaar 2016, 2015, 2014... En dan te bedenken dat onze jongste nog geeneens aan zijn schoolcarriere is begonnen. Dat belooft nog wat te worden! Nah ja, voor nu zet ik me maar schrap de komende weken. Het wordt vanzelf zomervakantie, werd het vorig jaar ook. En het jaar daarvoor ook. En het jaar daarvoor...