Het leedvermaak begint

Ze is dus toch mens; mijn lieve kleine baby van 8 en een halve maand die nooit ergens een probleem van maakt tenzij het menis is. Mijn kleine vriendelijke meisje die rustig en over het algemeen zonder morren alsmaar groter groeit.

Vorige week begon het met een wit, scherp puntje. Inmiddels is haar eerste tandje doorgebroken en siert een vlijmscherp randje haar onderkaak. Niks is momenteel veilig, alles gaat dat mondje in.
Uiterst geconcentreerd, je gebit vormen is tenslotte een serieuze zaak, wordt er op vanalles gebeten en gekauwd. Maar nooit met enige kwade bedoelingen. Tot ze mijn tepel te pakken heeft.

Een paar maanden geleden prees ik mezelf nog gelukkig dat Ize zoveel vriendelijker was aan de borst dan haar grote zus in de: ik-wil-rondkijken fase. Phoebe vond het heerlijk om álles van voor, achter, links- en rechtsom te bekijken. Alleen weigerde ze mijn tepel los te laten terwijl haar blik op onderzoek uitging. En ja, ook als ze over haar schouder wou kijken. En nee, zoveel rek zit er inderdaad niet in :S. Enfin, Ize was zo vriendelijk los te laten.

Maar nu. Mijn zachtaardig popje heeft iets nieuws ontdekt. Mama kan bekken trekken. De leukste is die van pijn vertrokken gezicht. En dat krijg je voor elkaar door heel onschuldig naar mama te kijken terwijl je drinkt, het liefst even wachten tot het toeschietreflex is geweest zodat ik lekker doordrink en mama niet verwacht dat ik uit het niets ineens *BIJT*.

Serieus, madam ligt in een deuk. Krengetje. Snap er niks van! Ze is zó lief! En makkelijk! En rustig! En dan nu ineens dit. Het is leedvermaak. Puur leedvermaak. Ten koste van mij. Ik heb haar nog nooit zo hard horen lachen. Glimoogjes van plezier en al.

Nou ja, mag niet klagen want ik heb wel eindelijk m'n zin. Na drie kinderen lijkt er eindelijk één op mij :P.